Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn oudste is een kindje met een handleiding, zoals dat dan heet. Maar omdat ik nooit handleidingen lees als ik ergens aan begin, noem ik haar liever gewoon een bijzonder kind. ‘Een kind met een sterk karakter’ vat het misschien beter samen. ‘The special one’ is een term die ook weleens valt. Laten we zeggen dat alle beschrijvingen een optie zijn, behalve die ene beschrijving: moeilijk. Want dat weiger ik te zeggen.
Mijn kind is niet moeilijk, ze hééft het soms moeilijk. Ik vind dat een mooie en geruststellende gedachte, ondanks het feit dat ik er nog niet uit ben of moeilijk zijn een gevolg is van het moeilijk hebben, of omgekeerd. Ze heeft het vaak gemakkelijk, maar als ze het moeilijk heeft, is dat soms zo moeilijk dat ik me niet langer afvraag wat zij verkeerd doet, maar wat wij verkeerd doen. Geven we haar te veel aandacht? Te weinig? Te veel nabijheid? Te weinig? Te veel eten? Te weinig?
En toen werd ik moeder van twee en een identiteitscrisis of drie later probeer ik te zijn wie ik ben: mezelf.
Mijn hoofd vult zich dan met de meest uiteenlopende twijfels en in het slechtste geval kom ik tot één zekerheid: het ligt aan ons. Aan mij. Ik doe vast iets verkeerd. Het is mijn schuld dat zij in die uitersten vervalt. Maar dan is daar die peuter. Dat ongecompliceerd, sappig stukje vlees dat overal plezier in heeft. Ook een kind met een sterk karakter, maar dan wel een kind dat het doorgaans gewoon gemakkelijk heeft. Voorlopig toch. En dat is ook veel werk, maar evengoed een verademing.
Ik kan niet zeggen dat mijn dochters tot hiertoe beiden dezelfde mama hebben gehad. De oudste heeft sowieso een voorsprong van twee jaar op de jongste, twee jaar waarin ze mij als moeder van één had. En toen werd ik moeder van twee en een identiteitscrisis of drie later probeer ik te zijn wie ik ben: mezelf. En ik probeer me niet altijd schuldig te voelen over het feit dat mijn kinderen het soms moeilijk hebben, net zoals ik ook geen applaus verwacht voor het feit dat ze het soms gemakkelijk hebben. Het feit dat mijn dochters zo verschillend zijn, in al die gradaties van makkelijk tot moeilijk, leert me dat ik daar zelf misschien helemaal niet veel mee te maken heb. Het is gewoon wie zij zijn voor mij, waarbij ik niet meer kan doen dan er zijn voor hen.
Meer columns van Nele lees je hier.
