‘Mensen die snel blozen of zweten krijgen wel vaker, onterecht, de stempel ““niet sportief”” opgedrukt’

Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin’’ van Journey in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.

Of ik nu een uur loop, 15 kilometer wandel of de trap oploop: als ik nog maar een beetje sport word ik zo rood als een kreeft. Dat is altijd al zo geweest en dat zal ook altijd zo blijven. Ik heb het daar niet altijd gemakkelijk mee. Als kind en ook nog als tiener werd ik er weleens mee uitgelachen. Nog voordat de turnlessen van start gingen, maakte ik me daarom al zorgen, waardoor ik op den duur al op voorhand begon te blozen. Want zoals mijn medeblozers ook wel zullen beamen: hoe drukker je je maakt over het feit dat je rood uitslaat, hoe harder je begint te blozen. Ook wanneer nu nog iemand ‘Amai, jij ziet rood!’ roept, begin ik zo mogelijk nóg roder te worden en daarbovenop nog eens te stotteren. Voor mocht het nog niet duidelijk zijn: Jep, het is een complexje.

Waarom ik me nog altijd zo druk maak om die roodheid weet ik eigenlijk niet, maar misschien zitten al die ‘instagramperfecte’ #fitgirls er voor iets tussen. Heb je hen ooit al eens zien zweten of blozen? Ik niet. Daarbovenop krijgen mensen die snel blozen of zweten wel vaker de stempel ‘niet sportief’ opgedrukt. Want ‘hoe is het toch mogelijk dat je na vijf minuten lopen al zó rood ziet?’ Wel Karen, ik heb het eens even opgezocht. Blijkbaar is het een teken dat ik een goede doorbloeding heb en dus eigenlijk kerngezond ben. Iets om trots op te zijn, dus! Waarom er onder datzelfde artikel (en zoveel gelijkaardige artikels) dan tips staan om die roodheid te voorkomen? God zal het weten, maar de boodschap die erachter schuilt is wel vrij frustrerend: ‘Je bent gezond, maar...doe toch maar iets aan die tomaat van je.’ Great.

Eigenlijk zou er, net zoals dat voor die duizend-en-een andere complexen ook het geval zou moeten zijn, zelfs geen punt van gemaakt mogen worden. En tóch heb ik het gevoel dat ik tijdens het lopen vanwege die tomaat van me soms aangegaapt wordt. Als Jan van om de hoek dan ook nog eens iets te luidop tegen zijn vrouw fluistert dat ik ‘precies al goed heb afgezien’, tja, dan wordt dat gevoel alleen nog maar eens bevestigd. Ik zou dan iets willen terugroepen, maar doe dat niet, uit angst dat ik uiteindelijk bordeauxrood of misschien zelfs paars zal uitslaan. En dat gun ik hem niet.

Bij deze een warme oproep in naam van alle tomaatjes: zie je ons volgende keer voorbijlopen, fluister (of roep!) dan eens iets à la: ‘Goed bezig!’ En slik die ‘Amai, jij ziet rood!’ een keertje in. Het is intussen 2022 (!!), en dus écht wel tijd om te stoppen met het voeden van complexen. Danku.

Meer columns van Jolien:

• ‘Het lijkt wel alsof ik die “wtf”-momentjes aantrek, en dan vooral tijdens het lopen’
• ‘Volwassen worden is niet altijd zo leuk als het als tiener lijkt. Het is vallen, opstaan en nog eens vallen.’
• ‘Ik liep tussen de Overlegcomités in een dikke vette winterdip op. En die blijkt even besmettelijk als dat andere virus.’