‘Grootouders kunnen genieten van het grootouderschap zonder de dagelijkse stress die komt kijken bij het opvoeden van eigen kinderen.’
‘Soms had ik liever meteen kleinkinderen gehad in plaats van kinderen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn dochter viel en ik was geneigd om een slok van mijn warme koffie te drinken in plaats van haar in zeven haasten van de grond te schrapen. Ik was immers niet bij mij thuis, maar bij mijn ouders thuis. Dat geeft mij de toestemming om mijn verantwoordelijkheid door te schuiven naar de grootouders. Het zijn immers hun kleinkinderen! En daar zorgen ze met alle liefde voor. Willen die kinderen iets drinken? Vraag maar aan omi. Willen ze iets eten? Vraag maar aan opa. Iets eten en drinken wordt zelfs al gauw een all-you-caneatbuffet, terwijl ik het vroeger moest doen met een glas water van de kraan en een boterham met smeerkaas. Zelf gesmeerd.
Hun vroegere strenge rechtvaardigheid lijkt nu een onuitputtelijke bron van geduld en toegeeflijkheid te zijn. Een andere dimensie, zeg maar. Ik zie er een soort van generatiewissel van zorg in. Misschien zien mijn ouders het vooral als hun tweede kans om het allemaal nog een keer te doen, maar dan met een beetje meer speling en minder druk. Zolang ik even niet voor die kinderen moet zorgen en in hoogste staat van paraatheid moet verkeren, is het mij al lang goed!
Mijn ouders nemen de fakkel over, en ze doen dat met een plezier en energie die ik soms moeilijk kan opbrengen. Zeker niet wanneer ik bij hen ben, want in de aanwezigheid van mijn ouders voel ik me niet langer een ouder, maar meer een kind. Vorige week heb ik zelfs bijna een pleister gevraagd, omdat ik pijn had aan mijn vinger! Ik voel me automatisch jonger, minder verantwoordelijk, alsof ik even een stap terug kan doen in de tijd. Die verschuiving van rollen zodra je als ouder bij je eigen ouders over de vloer komt, is een fascinerend fenomeen.
Ondanks het feit dat ik officieel een volwassen, zelfstandige vrouw ben met kinderen, een eigen huis en leven, word ik bij hen plots weer die tiener die haar voeten niet op de salontafel mag leggen.
Ondanks het feit dat ik officieel een volwassen, zelfstandige vrouw ben met kinderen, een eigen huis en leven, word ik bij hen plots weer die tiener die haar voeten niet op de salontafel mag leggen. Ik krijg een scheve blik wanneer ik te lang voor de open koelkast sta en een nog schevere blik wanneer ik er eten uit neem. Maar tegelijk wordt er gecheckt of ik zelf wel genoeg eten in huis heb en of de kinderen wel goed geslapen hebben die nacht. Het is betwistbaar of dat vanuit een bezorgdheid naar mij of naar die kinderen is, maar het is al fijn dat iemand zich luidop afvraagt wat de huidige staat van mijn leven is. Of toch van mijn koelkast en slaapgedrag.
Doordat mijn ouders voor mijn kinderen zorgen, zorgen ze ook een beetje voor mij. Ze halen alles uit de kast om het hun kleinkinderen naar de zin te maken, van koekjes over chips tot ijsjes. Maar telkens als ze die kinderen een koek, chips of een ijsje toegooien, vragen ze ook aan mij of ik iets wil hebben. Al is het uit beleefdheid, maakt mij niet uit! Grootouders kunnen genieten van het grootouderschap zonder de dagelijkse stress die komt kijken bij het opvoeden van eigen kinderen. En dat begrijp ik. Soms had ik zelf ook liever meteen kleinkinderen gehad in plaats van kinderen. Maar dat heb ik niet. Ik heb kleine kinderen. En zorgen die ik hopelijk nog lang kan delen met grote mensen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
