Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Woorden zijn belangrijk, woorden hebben impact. En dan heb ik het bij de opvoeding van kinderen over één woord specifiek: sorry. Kinderen leren ‘sorry’ zeggen door anderen het te zien doen, bij voorkeur hun primaire zorgverleners, in mijn eigen huishouden mijn lief en ik. Nu hoef ik aan andere ouders met kleine kinderen vast niet uit te leggen dat het een beetje onnozel voelt om je te verontschuldigen tegen iemand die doorgaans zijn eigen hoofd niet van de billen kan onderscheiden. Bovendien is het niet eens erg evident om ‘sorry’ te zeggen, tegen eender wie. Om een welgemeende ‘sorry’ te kunnen zeggen, is zelfinzicht nodig. Anders dan bij een welgemeende ‘fuck you’, zeg maar.
Je moet verantwoordelijkheid nemen voor je eigen daden en inzien dat je de dingen misschien beter anders had aangepakt. Zoiets geef je nu eenmaal niet graag toe aan een kind, laat staan je eigen kind. Ik had dan ook graag dat mijn kinderen mij dagelijks konden aanschouwen in een aura van moederlijke perfectie. Van mijn fouten hoefden ze niets te weten, vooral dan opdat ze die fouten later niet tegen mij zouden gebruiken. Maar perfecte moeders bestaan niet, heb ik al snel ontdekt. Dat mogen mijn dochters gerust weten. Dat moeten ze weten! En sinds ik daar zelf vrede mee heb genomen, is het niet bijzonder moeilijk om mijn dochters die imperfectie op dagelijkse basis te tonen.
Net zoals dat bij kinderen zo is, hadden mijn eerste verontschuldigingen niet de juiste waarde. Ik zei weleens ‘sorry’ als ik mijn gsm op hun hoofdje liet vallen tijdens de voeding, maar echt zelfinzicht was er niet. Dat kwam pas samen met een soort van schuldgevoel en komt steeds terug, telkens als ik over de schreef ga. Wanneer ik tegen hen roep, bijvoorbeeld. Wanneer ik weinig begrip toon voor het feit dat geen van beiden hun veters kan binden of zelfs consequent de rechtervoet in de linkerschoen wringt. Of wanneer ik veralgemeen en toeter dat ze ‘altijd’ moeilijk doen en ‘nooit’ luisteren. Dat moet namelijk ‘vaak’ en ‘zelden’ zijn. Dus dan zeg ik ‘sorry’ en leg ik uit waarom ik dat doe.
Maar dan nog. Ik modelleer zoveel goede bedoelingen als ik kan, vooralsnog kopiëren ze enkel mijn gesakker en zal er sneller met scheldwoorden gegooid worden naar elkaar dan met verontschuldigingen. Het is afwachten wat dat geeft op lange termijn.
Uiteindelijk hoop ik niet dat ze nooit fouten gaan maken, integendeel. Ik hoop gewoon dat ik nooit moet zeggen dat ze ‘sorry’ moeten zeggen.
Lees alle columns van Nele hier!
