Over alles wat er in haar leven in Antwerpen gebeurt, schrijft Arkasha eerlijke brieven naar haar vriendin Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Wat je vorige week schreef over het verschil tussen de stad en den buiten is ook hier een ding. Ik zat onlangs met een Antwerpse en twee Amsterdamse vriendinnen op het terras van een hippe lunchzaak om de hoek. We hadden het erover of we op korte of lange termijn uit de stad zouden verhuizen of gewoon tot het einde van onze dagen veel te dure flat whites en flatbreads zouden blijven degusteren, zoals we aan het doen waren.
Vrienden die een paar jaar geleden vanuit de stad naar de rand verhuisden om meer speelruimte voor hun kinderen (en ademruimte voor zichzelf) te creëren, krijgen tranen in de ogen wanneer ze met hun bakfiets de Singel opnieuw binnenrijden. ‘Aaah, zo blij om nog eens in ’t stad te zijn’, zeggen ze nostalgisch, want ja, the magic gebeurt nu eenmaal niet in Teutereweutere, waar zij naartoe verhuisden.
Ikzelf kocht een jaar geleden samen met mijn vriend een duplex in Zurenborg, een wijk vol jonge ouders die biologische groenten kopen om in hun mooie herenhuizen te prepareren voor hun té hip geklede kroost. Links lullen, rechts vullen, dat soort volk woont hier. En hoewel de journalistiek lang niet hetzelfde betaalt als de banken- of vastgoedsector, denk ik eraan om greige Birkenstocks te kopen. Kwestie van er toch een béétje bij te horen.
Aan het stadse superioriteitsgevoel van mijn Amsterdamse vriendinnen komt trouwens stilaan een eind, want ze willen graag een appartement of huis kopen, maar de huizenmarkt in Amsterdam is ook voor tweeverdieners met goedbetaalde jobs niet haalbaar. En zo wordt de hoofdstad alsmaar meer ingepalmd door havercapu verslindende yuppies die rijk zijn van thuis uit. Best saai, eigenlijk, zo’n gebrek aan diversiteit. Aangezien hun tijd in de hoofdstad er stilaan opzit, veranderde het perspectief van ons gesprek. Mijn Antwerpse vriendin zei heel eerlijk dat het voor haar soms ook wel wat veel is, de indrukken, plannen en mogelijkheden van de stad. Door alle verschillende opties wordt ze vaak door fomo geteisterd.
We hadden alle vier nood aan meer natuur, rust en uitwaaien. En toch neemt de angst voor lintbebouwing, verveling en mensen in Crocs vooralsnog de bovenhand. Ja, we blijken zélf de snobs die we verafschuwen. We vergeleken de stad met een verslaving. Je weet dat die te luid, te grijs, te druk, te ongezond en te vuil voor je is, maar je kan er toch geen afscheid van nemen. Net als jij blijf ik dus nog even sudderen in deze stadse smeltkroes, waarin mijn woonst weliswaar een beperkt aantal vierkante meters heeft, maar een zee aan mogelijkheden als achtertuin.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
