Columniste Nele werd vorig jaar moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Met gebaren en heel duidelijke articulatie probeerde de kleuter duidelijk te maken welk liedje ze juist wilde horen. ‘Zo bijzonder’, herhaalde ze steeds. En daarna: ‘Hé, ik heb een lucky day.’ Omdat mijn parate muziekkennis ons in Spotify niet bracht waar ze wilde zijn, besloot ik haar tekst te googelen en al snel kwam ik uit bij het lied ‘Zo bijzonder’ van Kinderen voor Kinderen. Ik prees mijn kleuter voor haar volharding en tekstkennis, maar voegde toch een nuance toe. ‘Het is “een leuk idee”, schatje. Niet “een lucky day”.’ Maar dat leidde telkens opnieuw tot een driftbui, dus ik liet haar in de waan. Zij bleef zingen en dansen zoals ze het geleerd had op school, voor het optreden tijdens het grootouderfeest.
Mijn moeder heeft op dat grootouderfeest als devote grootouder natuurlijk net zoals al de rest het optreden gevolgd vanachter het scherm van haar smartphone. Dat heeft ze gedaan om mij niet veel later een filmpje door te sturen waarop vooral het topje van haar vinger te zien was. Je weet wel, die ene vinger die moeders meestal voor de camera houden als ze iets filmen. Maar goed, aan de muziek en enkele bewegingen net buiten de maat, wist ik dat het over mijn kleuter ging.
Tot nog niet zo lang geleden wilde ik geen luide muziek in huis. Ik kon het niet verdragen en ik wilde stilte, vooral in mijn hoofd.
Elke ochtend na het ontbijt en elke avond na het avondeten, galmt nu die muziek door het huis. Muziek waarop de kleuter en de baby dansen alsof niemand het ziet. De enige manier waarop dansen echt leuk is, overigens. En ik doe met hen mee. Ergens tussen de strofe en het refrein voelde ik plots dat er iets veranderd was. Dat ik veranderd was. Tot nog niet zo lang geleden wilde ik namelijk geen luide muziek in huis. Ik kon het niet verdragen en ik wilde stilte, vooral in mijn hoofd. Tot nog niet zo heel lang geleden had ik ook niet de energie om mee te dansen met die kleintjes. In de plaats daarvan zat ik mezelf aan die ontbijttafel op te peppen om de dag door te komen. Of de voormiddag, op zijn minst. En dan zou ik wel weer zien.
Er was en is nog steeds veel werk aan mij nodig, maar ik kan wel weer dansen en zingen. Dat is zo bijzonder. Dus klinkt het elke ochtend en avond: ‘Hé, ik heb een leuk idee.’ En ik besef wat het echt is op dat moment: een lucky day.
Meer columns van Nele lees je hier.
