Arkasha woont in Antwerpen, maar reist op dit moment door Centraal-Amerika. Over alles wat ze daar ontdekt en beleeft, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs
Ik ben sinds twee dagen in Costa Rica en ze gooien hier om de haverklap ‘Pura Vida’ in het gesprek. Tot ziens: Pura Vida! Geen probleem: Pura Vida! Merci voor de tip: Pura Vida! Of gewoon – Pura Vida! – om een bijzin af te sluiten. Mijn lief, een vriendin en ik zijn hier twee dagen geleden aangekomen om aan een reis met de rugzak te beginnen, dwars door Centraal-Amerika. Maar het voelt nog wat onwennig, alsof we in het decor van Jurassic Park zijn beland en elk moment wakker kunnen worden uit een droom.
De stress van België zit nog in ons lijf. Wanneer ik geen wifi heb, voelt het alsof ik een deadline zal missen (terwijl ik er geen heb), mijn vriendin ergert zich aan infl uencers die bikinifoto’s nemen voor hun feed en mijn lief wil toch écht wel op tijd zijn voor onze surfl es, terwijl surfleraar Alan eenmaal ter plekke zélf een halfuur te laat is. ‘Relax’ en ‘Go with the flow’ luidt het advies van diezelfde Alan wanneer hij ons uitlegt hoe we moeten peddelen. We mogen ons niet verzetten tegen de golven, maar deinen beter mee met de zee. Via een cobra, chicken foot en squatbeweging op het zand leert hij ons stabiel recht te staan op ons surfbord. En ja, dat surfbord stinkt weliswaar naar de voeten van andere mensen, maar de oefening gaat best vlot.
Ik neem me voor om dadelijk dat grounded gevoel uit Yoga with Adriene (en sweet Benji) op te roepen, maar eenmaal in het water komt de stress uit onverwachte hoek. Zoals het anno 2023 betaamt, en al zeker in Latijns- Amerika, draag ik een stringbikini. Maar bij elke golf die mijn lijf overspoelt, wisselt het niemendalletje graag van plaats. Vlak voor Alan me vraagt op het bord te gaan liggen om te beginnen peddelen, probeer ik het broekje recht te trekken, maar het leidt z’n eigen leven.
Door de wilde golven en het bruuske springen blijft het dunne reepje stof vaker dan me lief is ergens tussen mijn schaamlippen steken. Ik heb de hele tijd het gevoel dat Alan recht in m’n fl amoes kan kijken. Gevolg: ik kan maar moeilijk ontspannen, sta verkrampt recht en val onmiddellijk van mijn bord. Ergens tussen de golven door zegt mijn vriendin dat ze met hetzelfde probleem zit. Ook haar string heeft z’n eigen willetje. ‘Ach, we zijn sowieso niet de eersten bij wie dit gebeurt’, sust ze mij. ‘En onze surfleraar is wellicht wel wat meer gewoon’, lach ik terug.
De zon schijnt op ons hoofd, de zeelucht vult onze longen en we hebben zicht op een quasi leeg strand. Terwijl er pelikanen overvliegen, rolt een hoge golf mijn richting uit. Ik begin te peddelen, Alan geeft me richting en telt af, en ik sta op exáct het juiste moment recht. De string blijft ergens haken. Ach, en dan? kan ik alleen maar denken. En met een onbedekte fl amoes surf ik het hele eind naar het strand. Pura Vida!
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
