‘Die kinderen zijn niet zo stom als we denken.’
‘Ik probeer haar iets te leren, zij onthoudt alleen hoe ze straf kan ontlopen en een beloning kan scoren’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik zou nooit straffen en belonen, dat had ik me voorgenomen toen ik moeder werd. Verkeerd gedrag wordt door een straf afgeleerd en goed gedrag wordt gestimuleerd door er iets leuks tegenover te stellen. Het lijkt logisch en het kan misschien wel even werken, maar de nadelen zijn groter dan de voordelen. Daarvoor verwijs ik je graag door naar de gepaste literatuur en websites die ik natuurlijk allemaal heb doorgenomen voor ik nog maar een kind ter wereld had gebracht. Want ik zou het wel weten!
En toch is mijn dochter vanochtend met een lekstok in haar mond en een handtasje in haar hand naar de opvang vertrokken, terwijl ik wacht op de postbode die haar horloge van Peppa Pig komt leveren. Een horloge, voor een kind dat niet eens de klok kan lezen. Dat horloge zou ze krijgen als ze vijf avonden na elkaar zou gaan slapen zonder al te veel drama. Die lekstok kreeg ze als ze zonder excessief morren naar de opvang zou gaan. Dat handtasje mocht ze meenemen als ze haar pluchen hond met batterijen zou thuislaten.
Die lekstok, dat handtasje, het horloge… Het zijn allemaal klassieke voorbeelden van als-dan. Als zij doet wat ik van haar verwacht of zelfs gewoon sociaal wenselijk is, dan krijgt ze iets wat ze graag wil. Een beloning dus. Doet ze dat herhaaldelijk niet? Dan volgt de straf, meestal in de vorm van het intrekken van haar privileges. Weg lekstok, handtasje en horloge! En nog meer drama!
Dat straffen en belonen is natuurlijk niet meer dan een trucje om haar regels aan te leren, terwijl zij enkel onthoudt hoe ze straf kan voorkomen en hoe ze mij zover krijgt dat ik haar beloon. Die kinderen zijn niet zo stom als we denken.
Ik lees en hoor heus ook wel overal dat intrinsieke motivatie nodig is en dat het voor een gezonde ontwikkeling belangrijk is om inzicht te krijgen in je eigen gedrag en de gevolgen daarvan, los van die straf of beloning. Vandaar mijn vroegere voornemen!
Op momenten dat ik sta te zwaaien met een van die twee, kan ik mezelf daarom wel voor de kop slaan. Dan vind ik mezelf een slechte moeder, een slechte onderhandelaar, inconsequent, incompetent en meer van dat. Ik googel met het protest nog op de achtergrond naar alternatieven voor straffen en belonen die op papier altijd heel goed lijken te werken, maar in de realiteit nooit het gewenste resultaat geven. Of toch niet na één keer proberen, waarna ik het meestal opgeef.
Omdat ik ook geloof in een zelfgekozen variant van zelfzorg, laat ik me na de strijd uitgeteld in de zetel vallen en beloon ik mezelf met een zak chips. Als straf krijg ik daarna meestal buikpijn.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
