‘Een vrouw met de diagnose ADHD.’
‘Taylor Swift heeft het niet enkel over zichzelf als probleem. Ze heeft het ook over mij.’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘It’s me, hi, I’m the problem, it’s me.’ Toen Taylor Swift Anti-Hero uitbracht en ik meteen woord voor woord meekweelde, wist ik niet hoe hard die song me eigenlijk zou gaan raken. Want Anti-Hero is geen vrolijk popdeuntje, zo hoor ik het niet. Het is het enge gevoel dat je je eigen grootste vijand kan zijn, het gevoel dat leidt tot een existentiële crisis, maar dan op beats. Dat is recht in the feels, waardoor ik me zelfs ietwat verbonden voel met Tay Tay: haar complexe emoties, haar twijfels, en vooral haar eigenzinnige, spontane kant. Voor veel mensen die anders denken of voelen, zijn die eigenschappen niet alleen herkenbaar, maar ook troostend.
Taylor heeft het dan ook niet enkel over zichzelf als probleem. Ze heeft het ook over mij, over zoveel anderen: een vrouw met de diagnose ADHD. Ik weet niet of Taylor Swift zelf ADHD heeft, een hyperfocussed researchronde heeft daarover voorlopig geen uitsluitsel kunnen geven, maar als ze het heeft: welkom in de club, meid. En als ze het niet heeft, dan is ze gewoon bijzonder goed in het verwoorden van iets wat voor mij al een leven lang moeilijk te benoemen was.
Met ADHD voel ik me regelmatig een stoorzender in mijn eigen leven. Het lukt me niet om op tijd te komen. Om op tijd te gaan slapen. Om te stoppen met praten. Om te beginnen met dingen. Om taken af te maken. Om kalm te blijven als de chaos in mijn hoofd weer overloopt in mijn huis. Om rustig te blijven als ik me onrustig voel. En dan krijg je dus exact dat: ‘It’s me. I’m the problem.’ En geloof me, als je dat vaak genoeg denkt, begin je het ook te geloven. Taylors botte zelfbewustzijn voelt daarbij echter als een grote, kwetsbare knuffel voor mij en iedereen die zichzelf als een probleem beschouwt.
‘I’ll stare directly at the sun but never in the mirror’, zingt ze ook, wat pijnlijk duidelijk maakt hoe moeilijk het kan zijn om echt naar mezelf te kijken. Want dan zie ik de rommel, de onrust, de onvolledigheid. Dan zie ik alles wat ik niet ben. Alles wat ik niet afgewerkt kreeg. Alles wat ik weer vergeten ben. Maar ik werk eraan. Niet om iemand anders te worden, maar om mezelf wat liever te leren aankijken en zien. Om mezelf af en toe een pauze te gunnen en om te leren dat mijn chaos geen karakterfout is. En dat Anti-Hero ook maar een lied is. Eentje dat een gevoel vangt, maar dat niet alles hoeft te definiëren.
Natuurlijk ben ik niet alleen maar een probleem. Ik ben ook een moeder die haar best doet. Een vriendin die te laat komt, maar wel altijd luistert. Een schrijver die niet weet waar haar sleutels liggen, maar wel de juiste woorden weet te vinden. Een mens, met ADHD, die elke dag opnieuw een beetje leert hoe het wél kan. Misschien met een beetje hulp van Taylor. Misschien met iets minder zelfverwijt. Misschien gewoon met een zak chips, een beetje mildheid en de geruststelling dat iemand anders soms net zo worstelt als ik. En het besef dat anders zijn net bijzonder is.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
