Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
Mij zal je niet snel betrappen met een zwangerschapsketting terwijl ik wrijvend over m’n bolle buik poëzie reciteer. Hoe dankbaar ik ook ben, soms is het vreselijk irritant om in verwachting te zijn. Ik moet constant angstig googelen of ik iets al dan niet mag eten (meestal is het antwoord: ‘Zot, babymoordenaar!’), mijn spijsvertering is shit – m’n lief noemt me tegenwoordig ‘Poopenheimer’ – en de helft van de tijd loop ik rond met tetradoeken om golfjes oprispend maagzuur op te vangen. De elegantie is ver zoek, en ons seksleven bijgevolg ook.
Los van de ongetwijfeld sympathieke dochter die ik er binnenkort voor in de plaats krijg, zijn er ook fijne voordelen aan. Zo hoef ik maar naar de keuken te wijzen of mijn lief springt recht om een zak chips of een Twix voor mij te halen. Ook hoef ik nul verantwoording af te leggen wanneer ik een weekend lang onder het mom van rust in de zetel wil schimmelen en moet ik in de overvolle subway alleen nog maar de alleroudste vrouwtjes bevechten om zo’n felbegeerde zitplaats. Maar het leukst van al vind ik de vipbehandeling die ik sinds een paar weken in ontvangst mag nemen.
Ik doe niets liever dan trots m’n blote belly flashen en het er aan de hand van croptops en bandeau’s extra dik op te leggen dat ik in verwachting ben. Rihanna walked, so I could run. En dat gaat niet onopgemerkt voorbij. We wonen nu zo’n vier maanden in Brooklyn, en samen met m’n buik groeit ook m’n band met de locals. Ik ga niet beweren dat iedereen meeleeft, maar ik word wel geregeld op mijn zwangerschap aangesproken. Het is volop zomer en dan doen de bewoners vaak een ‘stoop beer’: op de trappen van hun brownstone gezellig een drankje drinken. De mannen van enkele huizen naast ons gaan daar soms wat ver in, maar zelfs met hun troebele blik tonen ze zich bereid om m’n boodschappentas te dragen telkens wanneer ik voorbij kom gewaggeld. En de barista om de hoek vraagt me steevast ‘How you doin’, momma?’ voor hij aan m’n huisgemaakte icetea begint.
De vrijwilligster die het verkeer voor het schooltje verderop regelt, heeft pas écht m’n hart gestolen. Zodra ze me ziet aankomen, houdt ze alle auto’s en fietsers tegen alsof ik m’n eigen presidentiële konvooitje ben. Op warme dagen roept ze bezorgd van aan de overkant van de straat: ‘Where’s your water bottle?!’ waarop ik braaf m’n volle drinkbus toon, maar meestal houdt ze het bij een ongevraagde ‘Go home and put your legs up, you need to rest!’ Ik ga ’t missen om me zo belangrijk te voelen en daar ongegeneerd van te profi teren. Al cijfer ik me binnenkort graag weg voor het wezentje dat me met één blik van de troon zal stoten. Hopelijk staat ze open voor een collab.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
