‘Ik had geopperd dat ik de rol niet hoefde.’
‘Het voelde soms alsof ik auditie deed voor het toneelstuk ““Het leven”” en de rol van zielige weduwe kreeg’
Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
Er wordt weleens gezegd dat wie iets vertellen wil, een onderscheidend verhaal nodig heeft. Hoewel ik slechts deels akkoord ga met die aanname, ondervond ik het afgelopen jaar wel wat een onderscheidend verhaal zoal teweeg mag brengen. Zo kreeg ik na Kobes overlijden de kans om mijn weg door rouw en hoop in deze column te documenteren en maakte Kobe tijdens zijn ziekteproces video’s waarin hij zijn gedachten in beeld goot.
Allebei haalden we kracht uit de bevestiging dat onze stem bijdroeg tot iets groters. Kobe gaf kanker via video een gezicht en doorbrak het taboe dat nog steeds rond de ziekte heerst, en ik pende neer hoe ik mijn leven met vallen en opstaan richting gaf na ons afscheid. Al was dat lang niet altijd eenvoudig. Het voelde soms alsof ik auditie deed voor een toneelstuk genaamd ‘Het leven’ en na de casting de rol van zielige weduwe toebedeeld kreeg.
Ik had geopperd dat ik de rol niet hoefde, dat die niet bij me paste en dat ik liever wat frivolers had gekozen. Liever had ik ingetekend op een rol waarin mijn geliefde aan het einde van het stuk wel zou genezen, alleen had het castingbureau daar kennelijk weinig oren naar. Het werd al snel duidelijk dat ik die rol niet zou kunnen weigeren, al had ik me voorgenomen om gewoon mezelf te blijven na Kobes overlijden. Ik zou de draad van mijn leven gewoon weer oppakken en me blijven inzetten voor de onderneming die we samen oprichtten. Er zou hooguit een kamer aan het huis van mijn persoonlijkheid gebouwd worden, en verder zou er weinig veranderen.
Ik wilde benadrukken hoe belangrijk het is om ruimte te nemen en te krijgen bij rouw en gaf woorden aan mijn spreidstand tussen levenslust en verdriet.
Gaandeweg ontdekte ik echter dat ons afscheid de grondvesten van mijn bestaan deed wankelen en voelde ik de drang om mijn verdriet te versmelten tot iets zinnigs. Zo wilde ik aankaarten dat rouw gelaagder is dan beweerd wordt en de oordelen waar ik zelf op botste in mijn eigen rouw benoemen om het zo makkelijker te maken voor anderen. Ik wilde benadrukken hoe belangrijk het is om ruimte te nemen en te krijgen bij rouw en gaf woorden aan mijn spreidstand tussen levenslust en verdriet. Aan de hand van de reacties en de wetsverandering rond post-mortembevruchting meen ik te mogen concluderen dat ik in mijn opzet geslaagd ben.
Over hoe je je leven opnieuw vormgeeft na een groot verlies, valt nog heel veel te zeggen, maar wat mij betreft, is het nu tijd om ruimte te maken voor andere verhalen dan de mijne. Ik weet nu immers dat er aan rouw geen houdbaarheidsdatum kleeft en dat het gemis dat me nog steeds durft te overvallen, een trouwe tochtgenoot zal worden. Ik ben ervan overtuigd dat ik in deze column heb verteld wat ik te vertellen had en hoop dat de inkijk in mijn hoofd voor de nodige herkenbaarheid of duiding heeft gezorgd. Voor 2024 hoop ik alvast dat we net zozeer mogen koesteren wat we hebben gekend en ons mogen blijven verwonderen over wat komen gaat. Tjing!
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
