Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: trouwen.
Hoi Anaïs
De vraag ‘Zou jij willen trouwen?’ krijg ik als ongeringde dertiger wel vaker, maar eigenlijk weet ik nog steeds het antwoord niet. Ja, ik zou de liefde graag uitvoerig willen vieren, zo’n prachtige witte jurk dragen en al mijn vrienden en familie samen krijgen op die ene speciale dag. Maar de impliciete verwachting die erbij komt kijken – voor altijd samenblijven – geeft me ook stress. Als een horde waar ik wel graag over zou willen, maar waarvan ik niet zeker weet of mijn benen er wel lang genoeg voor zijn.
‘Wij zijn al 23 jaar samen!’ of ‘Mijn grootouders waren 65 jaar getrouwd!’ zeggen mensen weleens trots. Ik hou er niet van wanneer ze opscheppen over ‘hun’ jaren. Dat komt wellicht omdat mijn ouders gescheiden zijn (en ik niet vind dat zij een minderwaardig leven leiden), maar ook omdat toen ik een keer héél verliefd was, die geliefde niet voor mij koos. Ik maak me er misschien niet populair mee in deze trouwspecial, maar het is ook moedig om ergens de stekker uit te trekken en voor je gevoelens uit te komen, zonder te weten wat er komen zal. Hoe je huwelijk is, zegt ook veel meer dan hoe lang het er is, toch? Laten we voortaan zeggen: ‘Ik slaap al zestien jaar zonder pillen door zijn gesnurk heen’, ‘Ik moet al veertig jaar om haar grappen lachen’ of ‘Ik vind hem nog even charmant als in ’t begin’. Want daar gaat het écht om.
Ik draag deze brief op aan zij die schrik hebben om te trouwen, aan zij die het willen, maar geen partner hebben en aan zij die ooit getrouwd waren, maar nu niet meer.
Mezelf prijs ik al twee jaar gelukkig dat M. het me vergeeft wanneer ik treuzel, wanneer ik kattig word van de stress en wanneer ik zijn pukkel wil uitknijpen of toch écht dat ene haartje tussen zijn wenkbrauwen moet epileren. Hij springt in de bres bij het minste ongemak dat ik ervaar, brengt me dagelijks aan het lachen, steunt me in m’n dromen en staat open voor nieuwe avonturen. En door voordien een tijdje ‘op de markt’ te zijn geweest, weet ik dat de combinatie van dat alles in één persoon niet evident is. Of toch niet bij wie er ‘op de markt’ was, ha!
Toen ik in een vorige relatie maar bleef twijfelen, zei een vriend dat hij maar één regel hanteert: ‘It has to feel light.’ Dat als maatstaf nemen deed wonderen voor mijn relatieleven. Maar ik vind ook: een relatie en trouwen zijn geen must. Het zijn vaak degenen die niet helemaal volgens de conventies leven wier leven het interessantst is. Hoewel dit dus een trouwspecial is, draag ik deze brief op aan zij die toch wat schrik hebben om te trouwen, aan zij die het graag willen, maar geen partner hebben, aan zij die ooit getrouwd waren, maar nu niet meer en aan wie het allemaal niks kan schelen. Ook jullie ervaringen getuigen van ‘een geslaagd leven’. Ook jullie ideeën doen ertoe. Bij dezen: een toost op jullie zonnige toekomst!
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
