‘Ik hoor getrouwde koppels vaak beweren dat die “in de echt verbonden status” niets verandert, en tegelijkertijd beweren ze dat het wél iets verandert.'
‘Volgens de notaris is het duidelijk: mijn vriend en ik zouden het best trouwen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn kleuter weet al met wie ze gaat trouwen later, als ze groot is. Zelf heb ik echter nog steeds geen idee of ik ooit in het huwelijksbootje stap en met wie. Volgens de notaris is het echter duidelijk: mijn vriend en ik zouden het best trouwen. De uitleg waarom heb ik niet onthouden, maar het had vast iets te maken met fiscale voordelen en erfenissen. Lekker romantisch. De notaris bracht die liefdevolle boodschap tijdens de coronacrisis, toen we samen een huis kochten, dus dat was niet bepaald het juiste moment voor een gezellige bijeenkomst met vrienden en familie. Daarna is het ook niet meer gelukt omdat het juiste moment maar nooit lijkt te komen.
Het juiste moment om de vraag te stellen, iets wat mijn vriend graag zelf zou willen doen. Het juiste moment om zo’n huwelijk te plannen. Het juiste moment voor het huwelijk zelf. Al die momenten laten nogal op zich wachten, en ondertussen leven we gewoon verder in zonde. Maar is dat zo erg? vraag ik me soms af. Ik hoor getrouwde koppels vaak beweren dat die ‘in de echt verbonden status’ niets verandert, en tegelijkertijd beweren ze dat het wél iets verandert. Dat het meer is dan een handtekening op een papiertje. Maar wat dan precies? Ga ik ineens mijn sokken beter opruimen? Zal mijn lief plots wel onthouden wanneer de vuilzakken buiten moeten? Wordt ons huishouden dan vlotter gerund? Voelt het dan écht anders om man en vrouw (of gelijk welke gendercombinatie) te zijn, in plaats van gewoon twee mensen die al jaren samen dat huishouden, de kinderen, de chaos en de liefde delen? Misschien verandert het niets aan de liefde zelf, maar wel aan het gevoel. De zekerheid? De last? De symboliek? Ik weet het niet.
Of gaan we ons plots als ‘echte’ volwassenen gedragen omdat we een trouwboekje in de kast hebben liggen, naast de garantiebewijzen van de wasmachine en het koffiezetapparaat? Ik weet dat ik niet iemand ben die een groots sprookjeshuwelijk ambieert, maar ik weet nog minder wat ik wél wil. Een stiekem huwelijk op woensdagvoormiddag tussen de school runs van de kinderen door? Is dat het dan? Misschien moeten we er gewoon niet te veel over nadenken en het maar gewoon doen. Niet op het juiste moment, maar op het meest foute moment. Dat lijkt me sowieso meer iets voor ons. En dan nog.
Stel dat we het doen. Stel dat we ons laten gaan en echt trouwen, dan zou het evengoed kunnen dat we er pas een jaar later achter komen dat we ergens een formulier zijn vergeten in te vullen. Dat er een blad in een schuif is blijven liggen, waardoor het huwelijk ongeldig blijkt en de notaris weer belt. Alsof wij zelfs de garantiebewijzen van de wasmachine en het koffiezetapparaat nog hebben?! Dus voorlopig blijft het bij uitstellen. Tot het juiste moment er ineens wel is. Tot we beseffen dat geen enkel moment echt juist zal zijn. Tot ik gevraagd word. Misschien tot de notaris opnieuw belt. Of tot mijn kleuter haar bruiloft plant en vraagt of ik er ook eentje wil. Misschien later, als ik groot ben.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
