‘Hoelang tot er iemand huilde?’
‘Op vakantie was mijn angst groter dan mijn plezier, want hoelang zouden ze fijn samen spelen?’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Geniet ervan!’ We zeggen het wanneer mensen op vakantie vertrekken, een moment voor zichzelf hebben, een avondje uitgaan... Kortom: wanneer ze iets gaan doen wat verondersteld wordt leuk te zijn. Want door te stellen dat ervan genoten moet worden, móét het wel leuk zijn! Maar ongewild komt er zo wel veel druk te liggen bij dat ene zinnetje. Ik betrapte mezelf er laatst nog op dat ik het gebruikte bij iemand die pas bevallen was en heel de zomervakantie met een peuter en een pasgeborene moest doorbrengen. ‘Geniet ervan!’ Maar eerlijk: veel valt er niet te genieten in een volledige zomervakantie met een peuter en een pasgeborene. Er zullen mooie momenten zijn, dat hopelijk wel. Maar ‘geniet ervan’? ‘Veel moed’ zou toepasselijker zijn.
Daarom doe ik het tegenwoordig anders en gun ik iemand iets wat die persoon op dat moment nodig zou kunnen hebben, in plaats van die te gebieden van iets te genieten wat misschien helemaal niet zo genietbaar is. Zo zijn er lieve vrienden die ik veel mooie momenten gun. Rust. Liefde. Steun. Plezier. Exact wat ik mezelf ook gunde toen ik met mijn lief, onze twee kinderen en zijn twee kinderen op vakantie naar zee vertrok.
Geen van allen had de ambitie om hun problemen zelf op te lossen, want er werd verondersteld dat ik dat wel even zou doen.
Maar zoals verwacht was ik zelf al niet meer te genieten voor we op de autostrade reden. Laat staan dat ik van al de rest kon genieten. De peuter had haar drinkbus water al over zich heen gegooid, de kleuter riep dat ze honger had en de tieners waren al één deel van een set draadloze oordopjes kwijt. Geen van allen had de ambitie om hun problemen zelf op te lossen, want er werd verondersteld dat ik dat wel even zou doen. Net zoals ik daar dan van zou moeten genieten... Ik dacht het niet.
Met onze vorige ervaringen in het achterhoofd was ik zelfs een beetje bang voor deze vakantie. Altijd was er gedoe, altijd was er iemand ongelukkig – meestal ik – en altijd was het een confrontatie met het feit dat we onze kleuter duidelijk niet konden geven wat ze nodig had. Deze keer zou het anders zijn, hield ik mezelf voor. Deze keer wisten we beter wat ze nodig had omdat we deze keer ook wisten dat ze autisme heeft. We hebben haar – en tegelijk ook onszelf – beter leren kennen. Daarom graaide ik snel een van haar favoriete koeken uit mijn tas en gaf ik die aan haar. Alvast één probleem opgelost.
Ik probeerde te genieten, maar dat lukte me in het begin niet. Niet helemaal. De angst was groter dan het plezier, want hoelang zouden ze fijn samen spelen? Hoelang zouden we het trekken zonder dat er iemand in tranen zou uitbarsten? Hoelang zou het duren tot ik in tranen zou uitbarsten? In plaats van te genieten van het moment voelde ik vooral angst voor wanneer dat moment zou eindigen. Op een dag zat ik op een terrasje terwijl de kleintjes wat verderop in het zand aan het spelen waren. Ik werd emotioneel toen ik hen bezig zag en wist dat dat het moment was. Daarmee moest ik het doen. Ik moest genieten. Dat gunde ik mezelf, ook al zou het misschien niet lang duren. Het had immers al te lang geduurd.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
