‘Vakantie: wat was dat ook alweer?’

Redactrice Annelies (25) stond op het punt een wit kleed uit te kiezen om in het huwelijksbootje te stappen, toen er plots een einde aan haar relatie kwam. Nu staat ze niet alleen voor een verwerkingsproces, maar ook voor de vraag: hoe moet ik in godsnaam single zijn?

Hou je vast aan de takken van de bomen. Deze Vlaamse Carrie Bradshaw heeft echt haar spreekwoordelijke Manolo Blahniks in de kast gezet. Ik zou niet zo ver gaan om te zeggen dat de handdoek in de ring hangt, volgens een goede vriendin ben ik namelijk te jong om cynisch te zijn, maar het is wel een feit dat ik er even geen zin meer in heb.

Ik presenteer je vandaag dus de saaiste column in de historie van ‘How To Be Single’, want de afgelopen week is er niets gebeurd. Geen seksuele escapades, geen dates, geen verse veroveringen (als je de drie boeken die ik in die tijd verslond niet meetelt)… Het was heel stil bij mij thuis. Maar tot mijn eigen grote verbazing had dat niet het gewenste effect. Ik ben nog steeds angstig, oververmoeid en neerslachtig. Dus waar moet ik het dan nog gaan zoeken? Juist ja: werk.

Noodzaak en sociale druk

Begrijp me niet verkeerd: ik doe mijn job graag. Schrijven over seks, relaties en boeken, en elke vrijdag om 14u een beetje leuteren tegen jou in deze column. Werken is maandenlang een noodzaak geweest, want die hele break-up heeft me een aardig centje gekost. Ik moest de ex uit de auto kopen, een appartement vinden en alleen bekostigen, nieuwe meubels kopen én plots alle nutsvoorzieningen en boodschappen voor mijn rekening nemen. Mijn spaarrekening zonk dieper dan de Titanic.

Als zelfstandige is een dag niet gewerkt, ook een dag niet betaald. Dus buiten de drie dagen aan één stuk huilen net na de feiten en het occasionele snipperdagje om te spenderen met familie of vrienden, heb ik dan ook aan één stuk doorgewerkt. In zekere zin heeft dat geloond, want vorige maand heb ik geld op mijn spaarboekje kunnen zetten in plaats van het ervan te zien verdwijnen. Inclusief vreugdedans; gelukkig heeft mijn appartement geen inkijk. Voor een moment had ik niet meer het gevoel dat ik m’n leven aan het ‘vergooien’ was.

Ik zou het namelijk graag ontkennen, maar de maatschappelijke druk om financieel onafhankelijk te zijn is groot. Ergens krijgen we toch dat beeld opgelegd van vastgoed kopen voor je 30^ste, want huren is ‘weggesmeten geld’. Of een mooi spaarboekje aanleggen, liefst met als fundering het geld dat je als tiener tijdens je studentenjobs verdiende en het deel dat je opzij kon leggen toen je na je studies nog even in Hotel Mama vertoefde. Wel, ik heb mijn studentengeld niet gespaard en ben nog tijdens mijn studies uit het ouderlijke nest gevlogen. Was mijn spaarpot daar blij mee? Nee. Was het op dat moment de juiste beslissing? Ja.

Trots en houvast

Nu kan ik het gebrek aan vakantie ook niet alleen op de financiële kant van de situatie steken. Mijn familie heeft meermaals aangeboden om me een deel van hun centjes te lenen. Maar het enige dat ik erger vond dan op je 25^ste plots je geld als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen met een gebroken hart als oorzaak, was mezelf terug opbouwen met het geld van iemand anders. Ik was te trots om het aanbod te aanvaarden, wetende dat het geld dat ik vanaf dan zou verdienen eigenlijk niet echt voor mezelf zou zijn. Dus heb ik op m’n tanden gebeten.

Zijn we dan nu rond? Weten we nu dan waarom Tiesje hier al een jaar geen vakantie heeft genomen? Nee hoor. Naast noodzaak en trots is er nog de laatste en misschien zelfs belangrijkste factor. Meer nog dan een noodzaak, is werken een houvast. Een dagelijkse bezigheid die mij ertoe dwingt om iets van m’n dag te maken. Die me het gevoel geeft dat ik nuttig én belangrijk ben.

Die twee dagen (ik geef toe: soms is het er maar één) per week die ik vrij heb, kan ik makkelijk invullen. Ik geniet dan echt van mijn eigen gezelschap. Maar wat ga ik in godsnaam aanvangen met een hele week waarin ik niet verwacht wordt acht uur per dag aan artikels te sleutelen? In mijn grot kruipen en alleen maar boeken lezen? Alleen op reis gaan? Zoveel mensen raden een groepsreis aan, maar eerlijk gezegd huivert mijn introverted ass bij de gedachte alleen al. Als jij dus dé vakantietip voor me hebt, laat het me zeker weten. Dan zal ik eens kijken of mijn agenda (lees: mijn hoofd) het toelaat een weekje verlof te nemen.

Meer ‘How to be single’:

• ‘Gezonde copingmechanismes: een nieuw concept?’
• ‘Ik hield mijn hart vast: zou hij het wel leuk vinden met mij alleen?’
• ‘Iemand afwijzen kan een van de meest volwassen dingen zijn om te doen, als je het goed doet’