Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desnondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Moederschapsonrust. Zo noemde ik de twaalf weken moederschapsrust die ik officieel kreeg als zelfstandige. Ik had twaalf weken om te bekomen van de bevalling, om mijn baby te leren kennen, om uit te zoeken hoe we een gezin konden vormen. Dat zijn vierentachtig dagen, in ruil voor een nieuw leven waaraan ik moest wennen. Voor sommigen is of was het nog minder dan die twaalf weken, voor anderen langer en nog anderen kunnen niet snel genoeg weer uit huis zijn.
Ik ben uiteindelijk ook veel langer thuisgebleven, maar dan vooral om met postnatale mentale moeilijkheden voor mezelf te zorgen in plaats van voor de baby. Uiteindelijk ben ik daar fysiek en mentaal beter van geworden. Financieel niet zo. En dat is vaak het grootste struikelblok voor mensen – moeder of vader – om langer thuis te blijven. Al hoor ik het niet graag: thuisblijven. We noemen dat beter ‘thuis werken voor het gezin’, want dat is wat je dan eigenlijk doet. Toen ik zelf na lange tijd weer fulltime aan het werk ging, bleef ik zelf ook worstelen met de verdeling werk-gezin: ik vond het oneerlijk dat er zoveel moest, vooral dan het bekende ‘werken alsof je geen moeder bent en moederen alsof je geen werk hebt’.
Dat ik niet zomaar persoonlijk iemand ken die een jaar kon of kan thuisblijven om voor een of meer kinderen te zorgen, is een probleem.
Deze week kan je in Flair een interview lezen met een mama die ervoor gekozen heeft om haar job op te zeggen en tijdelijk thuis te blijven voor haar twee kinderen. Een tijdje geleden deed ik via Instagram een oproepje, op zoek naar zo’n moeder die bewust thuisblijft – werkt – voor haar kind(eren). Al snel kreeg ik honderd reacties van mama’s die dat deden en vooral ook konden of deden lukken. Maar er waren minstens evenveel reacties van mama’s die zeiden dat ze het zo graag hadden willen doen. Maar het kon of lukte niet. Ondertussen zou ik wel eens bewust thuis willen zijn zonder kinderen, maar dat is een ander verhaal.
Ergens zit er een fout in ons systeem. Meerder fouten zelfs, dat is sowieso wel duidelijk. Dat ik niet zomaar persoonlijk iemand ken die een jaar kon of kan thuisblijven om voor een of meer kinderen te zorgen, is een probleem. En dat iedere moeder zich vaak alleen voelt, in eender welke situatie, is ook een probleem. Want niemand is alleen. Niet thuis, niet op al die andere plaatsen waar we allemaal samen tegelijk moeten zijn.
Meer columns van Nele lees je hier.
