‘Dat het anderen verdomme helpt.’
‘Als ik iets deel, of het nu gênant, pijnlijk, grappig of triest is, het is altijd iets waarvan ik hoop dat het raakt’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Zou je jouw verhaal willen doen voor de krant?’
Die vraag kreeg ik nadat ik in een column had gedeeld waarin ik schreef dat ik een preventieve borstamputatie en -reconstructie zal ondergaan. Ik twijfelde, want ik wilde niet gewoon mijn borsten op tafel gooien. Als ik mijn verhaal zou doen, mocht dat niet vrijblijvend zijn. Het moest méér zijn. Dat was die ene column immers ook: met wat ik daarin schreef, wilde ik niet gewoon een nieuwtje de wereld in sturen, ik wilde beschrijven hoe een moeder alles zou doen voor haar kind(eren). Want daar zouden andere moeders zich dan weer in herkennen, ook diegenen die een andere strijd voeren dan ik.
Ik zou mijn verhaal dus doen voor de krant, op voorwaarde dat er meer in zat: vrouwen sensibiliseren om hun borsten te (laten) checken, bijvoorbeeld. Informeren. Herkenning bieden, want niemand is alleen. Mijn verhaal moest zo de aanleiding zijn voor een belangrijker verhaal: dat van andere vrouwen.
Diegenen die misbruik zouden maken van hen net omdat ze zich kwetsbaar opstellen, zouden zich moeten schamen.
Door mijn eigen kwetsbaarheid te tonen wil ik helpen te dragen wat ondraaglijk voelt of door de vingers glipt. Of het nu gaat om mijn mentale gezondheid of de drie kraamverbanden die met veel enthousiasme in mijn slip gelegd werden na mijn bevallingen. Of het nu gênant, pijnlijk, grappig of triest is, het is altijd iets waarvan ik hoop dat het raakt. Dat het verdomme helpt. Want als ik door mijn openheid anderen kan helpen om hun eigen kwetsbaarheden te omarmen, vind ik mezelf al redelijk geslaagd in het leven, én als moeder. Los van het feit dat ik mezelf nog veel andere voorwaarden opleg voor dat al dan niet geslaagd zijn.
Ik voel me soms alleen, maar schamen doe ik me niet. Alweer omdat ik een moeder ben en ik niet zou willen dat mijn kinderen zich ooit ergens om hoeven te schamen. Dat ze iets niet zouden durven te vertellen omdat het hen anders zou maken dan de rest, omdat het hen kwetsbaar maakt. Integendeel. Diegenen die misbruik zouden maken van hen net omdat ze zich kwetsbaar opstellen, zouden zich moeten schamen.
Onze kwetsbaarheid verbindt ons, het maakt ons menselijk. Dus dát wil ik op tafel gooien. Ik wil dat mensen de moed vinden om hun eigen verhaal te delen en dat empathie en begrip de norm zijn. Ik vertel dit allemaal omdat ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid. En daar ben ik – hopelijk – niet alleen in.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
