Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha. Deze week heeft Anaïs het over: verhuizen.
Blij als een kind op 6 december kijk ik uit het raam. Terwijl buiten eindelijk de eerste sneeuw valt, ligt mijn lief nog te ronken in bed. ‘Let’s go for a walk’, por ik hem zachtjes wakker. Het is amper 6u45, maar hij ziet meteen dat ik het meen. Met ongekamde haren en kleine slaapoogjes trekken we tien minuten later samen de deur uit. New York doet z’n slogan weer alle eer aan: auto’s toeteren, mensen foeteren en zelfs op dit vroege uur is het druk op straat. Op vele plekken veranderde het witte tapijt al in een bruine smurrie, en de sneeuw die net vers uit de lucht viel, wordt door de doormen van de Upper East Side naarstig weggeschept. Maar toch is het hier mooi.
Om de hoek zagen we een toneelstuk met Meryl Streep, ik gaf privéles in het chicste penthouse, we dronken cocktails in het befaamde Carlyle Hotel en we zagen stonede dog walkers in Central Park.
We wandelen namelijk door straten waar series als Sex and the City, Gossip Girl en Fleishman Is in Trouble zich afspelen. Vol prachtige herenhuizen waar we af en toe binnen kunnen piepen, bewoond door fabelachtige wezens als Mariah Carey, Bill Murray en Spike Lee. Die laatste zag ik eens in de brillenwinkel, maar die anderen lijken hun commisjes niet zelf te doen. ‘Ik ga ’t hier missen’, zeg ik na enkele minuten stilte. Want, Arkasha, ’t is gebeurd: wij verhuizen. Ons gezellige appartementje is te klein geworden en we hebben zin om nieuwe buurten te verkennen. Het hoort bij de New York experience, zeggen ze weleens, want elke postcode is als een andere stad, met eigen stijlen en regels. Het zou dus zonde zijn om er slechts eentje te bewonen.
We hebben hier nochtans drie mooie jaren beleefd. Om de hoek zagen we een toneelstuk met Meryl Streep, ik gaf privéles in het chicste penthouse, we dronken cocktails in het befaamde Carlyle Hotel en we zagen stonede dog walkers in Central Park. Maar het meest van al zal ik ons kleine stekje missen. Wanneer we onze ramen openzetten, kunnen we naar de muzieklessen van de nabijgelegen school luisteren. Bijna dagelijks hebben de leerlingen band practice (een soort fanfareklas, zoals in de intro van The Simpsons), waarin ze klassieke filmdeuntjes uit Star Wars en Indiana Jones naspelen. En tijdens de speeltijd horen we in de verte gelach en getier, terwijl wij in stilte achter onze werkcomputer zitten.
Maar ik denk dat we ons niet zullen vervelen wanneer we naar Bed-Stuy, diep in Brooklyn, trekken. Het is de buurt waar Jay-Z, Aaliyah en Chris Rock ooit woonden, lang voor ze bekend werden. We zullen ons er mee schuldig maken aan de gentrificatie en de bovenste verdieping van een charmant herenhuis betrekken. Zonder school om de hoek zal het er ongetwijfeld een tikkeltje stiller zijn, maar aan gelach, gejoel, getier en geblèt zal het ons vast niet ontbreken. Wij verwachten namelijk een baby’tje, en dat maakt me nu al blij als een kind in de eerste sneeuw.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
