Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha, dus schrijft ze haar brieven. Deze week: de verjaardag van manlief.
Hoi Arkasha,
Mijn lief werd onlangs 37. Dat is bijna 40. Dat weet ik omdat hij daar minstens een week over jammerde, zo ongeveer 37 keer per dag. Op enkele grijze haren rond z’n slapen na is hij nochtans goed bestand tegen de tand des tijds. Met zijn jongensachtige trekken lijkt hij tegenwoordig zelfs jonger dan ik. Terwijl ik dure potjes vol illusies koop en onze witte lavabo ondertussen grijs ziet door de pikzwarte charcoal-maskers en tandpastapoeders, blijven mijn rimpels opzetten, mijn tandvlees zakken en mijn poriën onvermijdelijk groter worden. Ik overweeg ze te camoufleren met die valsesproeten- trend.
De skincareroutine van mijn lief bestaat dan weer gewoon uit één giga-fles shampoo en conditioner (2 in 1!) die hij waarschijnlijk ook als face wash en mondspoeling gebruikt, maar met een gladde, rimpelloze huid als gevolg. In een vorig leven was hij vast een dolfijn. Toch voelt hij de welbekende onrust die met zo’n gebeurtenis gepaard gaat. Net als Nieuwjaar zijn verjaardagen het moment om een inventaris op te maken van je reeds bereikte doelen en je nog te behalen dromen.
‘I want to live in Japan’, steekt hij de ochtend van de feestelijkheden van wal. ‘Laten we eerst even het weekend afwachten’, reageer ik. Ik plande namelijk een verrassingstripje met twee bevriende koppels. Niet naar Kyoto, wel naar Atlantic City, oftewel het Las Vegas van de oostkust. Na een vervelende busrit van drie uur bereiken we de befaamde boardwalk, waar lokale lekkernijen als salt water taffy en funnel cake worden verkocht. Met al z’n vergane glorie lijkt de stad verloren in de tijd. De nillies zijn hier nu pas begonnen. De toerist in mij wijst met open mond naar voorbijgangers gekleed in Juicy Couture en Von Dutch-petten. Maar maak je geen zorgen: ze hebben het niet gemerkt, want ik deed het achter hun rug.
Na een verlieslatende avond in het casino vallen we rijkelijk in slaap. Tijdens het ontbijt wordt m’n lief verrast met cadeaus, een taart en een rondje Happy Birthday, waarna hij z’n ‘I’m so old’-klaagzang nog wat verderzet. Atlantic City ligt – je raadt het – aan de Atlantische Oceaan, dus trekken we met de frisbee het strand op. De zon schijnt, de shirts gaan uit en de broekspijpen worden opgerold. Dronken zeemannen en vogels krijsen door elkaar en het zand voelt heerlijk warm tussen m’n tenen. Ik waan me in een Tommy Hilfigeradvertentie. Mijn lief mag dan ‘al bijna 40’ zijn, ik zie dat het puntje van z’n tong komt piepen telkens als hij z’n best doet om de frisbee te werpen, blij als een kind wanneer het lukt. Mocht hij lenig zijn, deed hij vast een radslag. ‘You’re not old’, zeg ik hem op de terugweg naar New York. ‘You’re just whiny.’
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
