‘Op al haar vragen probeerde ik een bevredigend antwoord te geven, maar haar onbegrip werd enkel groter.’
‘De verjaardag van mijn jongste dochter werd overschaduwd door een vreselijk gegeven: het feit dat het niet de verjaardag was van mijn oudste dochter’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
How can I make this about me? Dat is wat elk kind denkt op een verjaardag die niet de zijne of de hare is. De een zijn feest is namelijk de ander zijn drama. Dat is de enige conclusie die ik kan trekken na de verjaardag van mijn jongste dochter. Die heuglijke dag werd namelijk overschaduwd door een vreselijk gegeven: het feit dat het niet de verjaardag was van mijn oudste dochter.
Die jongste werd twee, de oudste vier. En blijkbaar heeft een kind van vier nog niet het besef dat iemand anders dan zijzelf ook een keertje in de belangstelling kan staan. Ik neem dat overigens geen enkel kind van vier kwalijk, er zijn zelfs volwassenen die het nog moeilijk vinden om aandacht te delen. Maar als ouder moet je het wel weer oplossen.
Waarom ben ik niet jarig? Waarom krijg ik geen cadeautjes? Waarom mag ik geen kaarsjes uitblazen? Waarom draag ik geen kroon? Waarom is er geen feest voor mij? Waarom wordt er niet gezongen voor mij?
Terwijl de kleuter mij onderwierp aan een heuse ondervraging, vroeg ik me af of ik niet beter had moeten nadenken over het krijgen van kinderen en of ik misschien baat zou hebben bij een cursus ‘geweldloos communiceren met kinderen’. Vast wel, in beide gevallen. Maar dat terzijde. Op al haar vragen probeerde ik een bevredigend antwoord te geven, maar haar onbegrip werd enkel groter. Brandende kaarsjes werden uit de taart getrokken en gescheurd cadeaupapier vloog door de lucht. De échte jarige vond het allemaal nog wel lollig.
Uiteindelijk heb ik de strijd opgegeven en vierden we feest om twee redenen: de verjaardag van de peuter én het feit dat de kleuter al twee jaar grote zus is van die peuter. Neem het mee als tip, want dat volstond blijkbaar.
Terwijl de kleuter met een kroon op haar hoofd cadeautjes opende die eigenlijk voor de peuter waren, was ik niet minder dan onder de indruk. Het was een sterk staaltje van ‘how can I make this about me’, de lelijke kunst waarbij je alles wat er gebeurt in de wereld op een of andere manier om jezelf laat draaien.
Toen ik op het einde van de dag alleen achterbleef, stelde ik me diezelfde vraag. Alles had heel de dag in het teken gestaan van die kinderen, nog meer dan anders en dát is al veel. Dus hoe kon ik die verjaardag even opeisen? Door ook even mezelf te vieren, besefte ik. Want eerlijk: zonder mij ook geen verjaardagen van die kinderen. Ik ben erin geslaagd om twee jaar lang twee kinderen te overleven. Ik ben erin geslaagd om twee jaar lang mezelf te overleven, wat misschien nog het belangrijkste is.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
