Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Het moederschap kan enorm eenzaam aanvoelen, ondanks het feit dat je nog zelden alleen bent. Bij mij zit die eenzaamheid na de kraamtijd, die een moeder vaak in afzondering beleeft, nu nog in de twijfels die ik voel. Ze zit zelfs specifiek vervat in één vraag die ik me vaak stel: is het bij andere gezinnen ook zo?
Huilen de kinderen daar ook zo vaak? Nog luider wanneer je hen geeft wat ze vragen? Zijn de kinderen daar ook zo koppig? Nog koppiger wanneer jij beslist consequenter te zijn? Doen de kinderen daar ook zo moeilijk tijdens het eten? Nog moeilijker als je zelf ook honger hebt? Denken andere moeders soms ook dat ze niet genoeg doen? Zeker wanneer ze meer doen dan ze kunnen? Zijn zij ook bang om zichzelf te verliezen in het moederschap? Vooral wanneer ze harder dan ooit op zoek zijn naar zichzelf?
Vaak voelt het wiegen ook voor mij nog eenzaam. Het dragen wordt soms zwaar. En dan helpt het me om te weten dat ik niet de enige ben. Op zulke momenten herinner ik mezelf aan een illustratie die ik bij het online scrollen tijdens een slapeloze nacht was tegengekomen. Het was een nacht die zo vaak onderbroken werd door afwisselend gehuil van mijn kinderen, dat ik bang werd om nog te slapen. Want als ik sliep, zou ik weer worden gewekt en dat voelde pijnlijker dan gewoon wakker blijven.
Ik begon spontaan zelf te huilen, maar wekte mijn kinderen niet met mijn gesnik. Dat is dan het verschil tussen moeders en hun kinderen.
De illustratie bestond uit enkele prentjes. Op het eerste prentje staat een moeder ’s nachts haar kind te troosten bij het licht van een nachtlampje. Ze staat voor haar raam en kijkt naar buiten. Onderschrift: the nights might feel lonely.
Op het laatste prentje zie je een stukje van de wereldbol, met overal lichtjes die vanuit verschillende slaapkamerramen schijnen. Overal ouders die hun kind ’s nachts troosten. Onderschrift: but you are not alone. Ik begon spontaan zelf te huilen, maar wekte mijn kinderen niet met mijn gesnik. Dat is dan het verschil tussen moeders en hun kinderen.
Ben je ’s nachts, overdag of op een ander moment in de donkerte tussen die twee in op je eentje aan het moederen? Twijfel je? Aan jezelf of aan wat je doet? Aan wat je zou moeten maar niet kan omdat het allemaal te veel is? En omdat je alleen bent? Steek dan even een lampje aan, in de hoop dat anderen zich daardoor niet eenzaam voelen. Voor jezelf misschien nog het meest.
Meer columns van Nele lees je hier.
