‘Ik kon niet langer negeren wat er gebeurd was, ik moest ermee dealen. En het liefst zo positief mogelijk.’
‘De verpleegster had smileys op de verbanden getekend en dat kwam binnen’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Met ingehouden adem en gesloten ogen lag ik te wachten tot de verpleegster klaar was met het verzorgen van mijn wonden. Het was de tweede dag na de operatie en ik vond het nog te akelig om te kijken naar mijn buik, die van links naar rechts was opengesneden en weer dichtgenaaid. De ontkenningsfase ging me toen nog beter af dan de aanvaardingsfase. Als ik het niet zag, bestond het niet. Dan deed het alleen verrekt veel pijn.
‘Klaar’, hoorde ik de verpleegster zeggen en toen ik uitademde en mijn ogen opende, zag ik hoe ze tevreden haar pleisterknip-en-plakwerk bekeek. Haar hoofd een beetje schuin, een glimlach op haar gezicht. Voorzichtig keek ik naar mijn buik, volgekleefd met verbanden, en voor het eerst vóélde ik iets. Niet fysiek, maar mentaal. Die verpleegster had smileys op de verbanden getekend en dat kwam binnen. Ik kon niet langer negeren wat er gebeurd was, ik moest ermee dealen. En het liefst zo positief mogelijk.
Ik vrees dat mijn glas vaker halfleeg dan halfvol is en meestal hangt er nog een restje lippenstift van de vorige gebruiker aan de rand. Dat type ben ik, denk ik.
Wanneer ik later over de ingreep sprak tegen anderen, kreeg ik vaak te horen dat ik alles wel degelijk op een positieve manier benaderde. Ik was volgens velen een voorbeeld, misschien wel een inspiratie voor andere vrouwen vanwege de fijne manier waarop ik omga met die ingreep en de gevolgen ervan. Een voorbeeld? Een inspiratie!
Stomverbaasd was ik toen ik dat hoorde, en ik dacht aan de mensen die me goed kennen, die op dit moment heel dicht bij me staan. Zij weten namelijk dat ik doorgaans niet het grootste zonnestraaltje ben. Ik vrees dat mijn glas vaker halfleeg dan halfvol is en meestal hangt er nog een restje lippenstift van de vorige gebruiker aan de rand. Dat type ben ik, denk ik. Niet altijd negatief, maar zeker niet altijd positief. Of wel?
Het zette me aan het denken. Was of ben ik niet eerder gewoon nuchter in plaats van positief? Realistisch in plaats van positief? In ontkenning in plaats van positief? Een smiley met tegelijk de frown upside down en omgekeerd?
Ik ben lang bang geweest van een positieve mindset. Alsof het betekende dat je het hele leven door een roze bril moet bekijken en de kommer en kwel die bij dat leven horen maar moet wegduwen. Met de glimlach, liefst. Die angst is nu verdwenen, omdat ik stilaan leer hoe ik zelf invulling kan geven aan zo’n positieve mindset. Voor mij betekent het namelijk dat het er allebei mag zijn: het goede en het slechte. Als ik daarmee anderen kan helpen, dan graag. Misschien kan ik op die manier zelfs een voorbeeld voor mezelf zijn.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
