‘Misschien heb ik een postnatale depressie.’ Ik sprak de woorden uit tegen mijn huisdokter, die tegelijk ook mijn beste vriendin is. Mijn kinderen zijn intussen 2 en 3 jaar. ‘Of is dat een beetje laat?’
Ik had net een weekend alleen doorgebracht met mijn kinderen en ik was op. Leeg gegeven. Elk uur tussen zaterdagochtend 6 uur en zondagavond 20u was er één teveel geweest. De luier die ik had moeten verversen, nét nadat ik een nieuwe had aangedaan. De twintigste ‘waarom-vraag‘, die alleen maar nieuwe vragen ontketende. De jengelende kinderen, de ruzies die enkel opgelost moesten worden om een volgende te laten ontstaan. De spaghetti die ongegeten de vloer, hun stoelen, hun kleren rood kleurde. Het verpieterde sponsje dat net als mama overuren draaide. ‘Sommige dagen gaat het, andere dagen niet. Ze vragen gewoon zoveel’, zuchtte ik. ‘En het stopt nooit.’
Vandaag in De Standaard: ‘Zowat 30 procent van de Vlaamse ouders ervaart soms gevoelens van ‘parentale burn-out‘. Ze voelen zich minstens maandelijks uitgeput als ouder, zijn het ouderschap beu of nemen soms emotioneel afstand van hun kinderen.’ Geen postnatale depressie, maar gevoelens van een parentale burn-out. Dàt was het dus. Al lijkt die 30 procent me een grove onderschatting. Of die 70 procent voor wie ouderschap blijkbaar a walk in the park is, een overschatting. Kruipt maar 3 op de 10 ouders af en toe om acht uur in bed, samen met de kinderen? Zijn er echt maar 3 die af en toe liever op café zouden zitten met hun vrienden dan thuis met kind? Moet het direct geproblematiseerd worden, als je af en toe helemaal geen zin in hebt om ‘ouder‘ te zijn?
‘Je hebt geen burn-out, en ook geen depressie. Je hebt gewoon kinderen. En je doet het goed,’ zei ze.
Natuurlijk zijn er mensen die diep in de problemen zitten, en geholpen moeten worden. Maar laat ons niet elke ouder die zich eens op voelt een burn-out opspelden. Want dan voelen we ons nòg zo slecht. Mijn huisdokter en vriendin benoemde het anders. ‘Je hebt geen burn-out, en ook geen depressie. Je hebt gewoon kinderen. En je doet het goed. Je doet het goed.’ Dat was het enige dat ik moest horen. En sindsdien zeg ik het tegen iedereen die me met lege ogen, spaghettiresten in het haar en een baby in de armen aankijkt. Je doet het goed. En dat is het enige dat telt.
Lees ook:
