'Waar ik als tiener droomde van een loft in Gent en een lief ergens in Australië, droom ik nu van nieuwe loopschoenen en een wasrek dat niet uit elkaar valt.'
‘Volwassen worden is niet altijd zo leuk als het als tiener lijkt. Het is vallen, opstaan en nog eens vallen.’
Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin” in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.
Naast mijn loopschema hangt in de keuken sinds kort mijn kerstlijstje, en dat ziet er dit jaar behoorlijk eentonig uit: loopkousen, een warme loopbroek, handschoenen voor tijdens het lopen (‘maat large alstuuuu x’), een sporthoodie, een drinkfles die ik onderweg kan meenemen... en een nieuwe voorraad Rituals-producten – tja, douchen na het sporten hoort er nu ook eenmaal bij. Kortom: ik ben er vrij zeker van dat een spiksplinternieuwe loopoutfit mij dat extra duwtje in de rug zal geven om in m’n loopschoenen te springen. In een fluorescerend harnas – inclusief flikkerlichtjes! – investeerde ik vorige week zelf al. Schrik dus niet als je binnenkort op een avond een kerstboom ziet voorbijlopen: ik ben het maar.
Dat kerstlijstje doet me beseffen dat ik volwassen aan het worden ben, en dat is iets waar ik niet graag mee geconfronteerd word. Vroeger (lees: twee jaar geleden) lagen er vooral toffe pakjes onder de boom, nu vraag ik dingen die ik écht nodig heb, maar waar ik stiekem zelf geen geld aan wil geven. Tuurlijk, had ik zonet geen € 130 uitgegeven aan concerttickets, dan had ik zelf een nieuw wasrek – ja, dat staat ook nog op mijn kerstlijstje #sadlife – én meteen loophandschoenen kunnen kopen. Nu heb ik én tickets voor een concert dat pas in november 2022 plaatsvindt én nog steeds blauwe, verkleumde vingers na het lopen. Prioriteiten stellen, duidelijk niets voor mij. Dat volwassen worden dus ook niet. Maar het nadert wel. Gisteren las ik nog dat een van mijn oude klasgenoten zwanger is. Keileuk voor haar, maar best wel confronterend voor mij. Ik zie het me (nog hééééél lang) niet doen.
Waar ik als tiener droomde van een loft in Gent en een lief ergens in Australië, droom ik nu van een wasrek dat niet uit elkaar valt.
Pas op: op bepaalde vlakken voel ik me wel een trotse volwassen vrouw. Ik woon al alleen, heb twee honden, een toffe job en – het absolute summum! – een column. Maar de definitie van volwassen zijn gaat – zo heb ik het de voorbije maanden althans ondervonden – veel verder dan dat. Het is weten waar je watermeter staat, je energiefactuur op tijd betalen en haren uit het doucheputje vissen. Het is je voorraad toiletpapier tijdig aanvullen, je brievenbus niet vergeten leegmaken en kerstkaartjes schrijven vóór 25 december. Het is tijd vinden voor familie, vrienden en jezelf, en zorgen dat je warm aangekleed aan je looptochtje kan beginnen. Het is vallen, opstaan en nog nog eens vallen, en helemaal niet zo leuk als het als tiener lijkt.
Maar volwassen worden is gelukkig ook blijven dromen. Want waar ik als tiener droomde van een loft in Gent en een lief ergens in Australië, droom ik nu van een wasrek dat niet uit elkaar valt, deelnemen aan ‘De Slimste Mens ter Wereld’ (bel me, Erik!), een dag zonder rekeningen in de brievenbus en een nieuwe loopoutfit. En oké, ik mag dan misschien niet weten waar de watermeter staat, maar ik weet wel min of meer waar ík sta: in de startblokken om al die dromen waar te maken. Dat is pas prioriteiten stellen.
Meer columns van Jolien:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
