Joliens mama supportert áltijd voor haar. Het liefst op haar eigen ongefilterde manier.
‘Een betere en sterkere vriendin dan mijn mama heb ik niet’
Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin” in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.
‘Komaan!! Opgeven staat niet in je woordenboek!! YES YOU CAN’, lees ik in de Facebookreacties van mijn vorige column. Thanks, mama. Mijn hart maakt een sprongetje en ik heb meteen zin om mijn loopschoenen aan te trekken. Want als er één ding is waar mijn mama goed in is, dan is het wel in mij aanmoedigen. Dat doet ze nog het liefst op haar eigen ongecensureerde manier. Of ze schreeuwt het voor de hele wereld op Facebook of ze zegt iets in de aard van: ‘Maar zus toch, als het dat maar is. Het kan altijd erger.’ En dat weet mama als geen ander.
Ze is mijn beste vriendin en de sterkste vrouw die ik ken. Mijn papa stierf tijdens het sporten. Ik was net drie jaar geworden, zij was zwanger van mijn kleine broer. Ik ga er niet verder op ingaan – ik háát medelijden, dat heb ik van haar geërfd -, maar om maar te zeggen: het is een straffe madam. En ook nu we oud genoeg zijn om voor onszelf te zorgen, zet ze zichzelf nog steeds op de tweede plaats. Vanwaar ze ons toejuicht bij alles wat we doen. En koekjes bakt wanneer het leven even tegensputtert. Een betere vriendin vind je niet. Of heb ik alleszins toch niet. Het is er eentje van goud, eentje die je à la ‘Nu is het genoeg!’ ook af en toe met de voetjes op de grond zet als dat nodig is en eentje die je het geluk echt gunt. Iets wat helaas niet altijd van twee kanten kwam, want ik heb het haar niet altijd gemakkelijk gemaakt.
Vroeger vond ik het vreselijk als mensen zeiden dat ik op mijn mama lijk, nu is het het grootste compliment dat je mij kan geven.
We dromen er al een tijdje van om met ons twee nog eens op citytrip te gaan naar Londen. Een paar keer haalde ik subtiel aan dat ik misschien liever eens richting New York wilde vliegen, maar dan liet zij iets minder subtiel weten dat ze toch echt nog eens naar Londen wil. We deden het al eens toen ik een jaar of vijftien was. Die paar dagen weg waren voor ons een kantelpunt. Nooit eerder hadden én hebben we zoveel gelachen en plezier gemaakt samen. Ik vermoed dat ze dat graag nog eens wil herbeleven. En waarom ook niet? Het leven is toch veel te kort en kan zo gedaan zijn. Gosh, ik begin echt als haar te klinken.
Vroeger vond ik het vreselijk als mensen zeiden dat ik op mijn mama lijk, nu is het het grootste compliment dat je mij kan geven. Mijn omgeving noemt mij weleens a strong and independent woman, iets waar ik haar maar wat graag alle credits voor geef. En als ik haar toch nog even nodig heb om mijn belastingsbrief te overlopen, mijn haar te vlechten of te supporteren – al dan niet op Facebook -, dan staat ze er. Altijd. Want er zijn vooral elkaar, no matter what, staat wél en zelfs helemaal vooraan in onze woordenboek.
Meer columns van Jolien:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
