We zijn drie weken ver en de lockdown begint door te wegen. De besmettingen blijven optellen en het aantal overledenen stijgt naar trieste hoogtes. Je begint je stilaan af te vragen waarom we dit eigenlijk doen. Dit is waarom.
Bijna drie weken geleden schreef ik hier dat we samen levens konden redden door in onze zetel te zitten. Het leven van ‘mensen zoals je vriend met diabetes, je papa die een hartinfarct heeft gehad, mijn mama met kanker’. Dat laatste hebben we intussen gedaan. Ik wil je daarvoor bedanken.
Op de dag dat ik bovenstaande zinnen schreef, zette mijn mama een berichtje in onze familiegroep. Dat ze koorts had, maar we ons geen zorgen hoefden te maken. In de week die volgde, kregen we dagelijks een update, maar die was elke dag dezelfde: nog steeds hoge koorts. Exact een week na het eerste bericht bracht mijn vader haar ‘s ochtends vroeg naar spoed. Ze was kortademig geworden, en de dokter had de combinatie van koorts en kortademigheid aangegeven als alarmsignaal om naar het ziekenhuis te gaan. Zonder afscheid en zonder verdere info moest mijn papa alleen huiswaarts keren.
Vanaf dan ging het snel. Twee dagen na haar opname volgde het bericht dat ze naar intensieve zorgen werd overgebracht, nog een halve dag later kwamen we te weten dat ze in slaap werd gehouden. Ze was geïntubeerd en de buis in haar luchtpijp maakte het te onaangenaam om wakker te zijn. ‘Ze gaat snel achteruit’, klonk het. Alles liep angstaanjagend gelijk met de online verhalen over de eerste jongere overledenen die ik voorbij had willen scrollen, maar tegen beter weten in toch las. Ziekenhuis, positief getest, intensieve zorgen, beademd: mijn mama doorliep razendsnel de verschillende statistieken die we elke dag om 11u van Steven Van Gucht te horen krijgen. De angst voor die laatste, vreselijke statistiek was ondraaglijk. Toen een dag later ook mijn vader opgenomen werd en positief testte, was de nachtmerrie compleet. Zijn gewicht, hoge bloeddruk en slaapapneu maakten dat de dokter ‘zeer bezorgd’ was over hem. Op zo’n moment wil je de waarheid liever niet horen.
Een dikke week later zijn mijn ouders samen thuis. Na tweeënhalve dag werd mijn mama op de avond van mijn 29e verjaardag geëxtubeerd en wakker gemaakt. Mijn papa had een zestal dagen in het ziekenhuis nodig om voldoende te herstellen. Ik zou onze beschermengel kunnen bedanken of het een mirakel noemen, maar de feitelijke waarheid is dat mijn familie deze ongelooflijke uitkomst te danken heeft aan de geweldige zorg in ons land. En aan jou. Als we niet al drie weken in ons kot waren gebleven, waren onze ziekenhuizen en vooral de afdelingen intensieve zorg op dit moment overvol. Misschien was er geen beademingstoestel meer geweest voor mijn mama, waren de verpleegsters en dokters die mijn ouders zo goed hebben verzorgd zelf ziek geweest of hadden ze zelfs geen bed om in te liggen. Door thuis te blijven geven wij zuurstof aan de zorg, opdat zij de levensnoodzakelijke zuurstof kunnen geven aan hun patiënten.
Daarom doen we dit en daarom moeten we het blijven doen. Ondanks de cijfers die blijven stijgen. Ondanks het hartverscheurende feit dat, alle inspanningen ten spijt, de uitkomst voor veel te veel families anders is dan voor ons. Ondanks het feit dat de media lijkt te focussen op die pijnlijke verhalen, of misschien focus ik me er onbewust op. En ondanks het zonnetje dat zondag pijnlijk hard zal roepen om terrasjes en barbecues met vrienden en picknicks in het park. We zijn het beste aan het maken van een rotte situatie en dat mag ook eens gezegd worden. Het applaus om acht uur is ook een beetje voor jezelf.
