‘Maar tijdens die autorit mag er een bom ontploffen: zij blijft in haar comateuze toestand.’
‘Thuis mag ik een verdieping lager nog geen scheet laten of ze wordt wakker’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Geen blik zo angstig als de blik van een ouder die in de achteruitkijkspiegel kijkt of het kind op de achterbank in slaap is gevallen terwijl het wakker moet blijven. Telkens als ik die blik van mezelf in dat spiegeltje zie, voel ik me enigszins gefaald als moeder, als mens, als iemand die zich gewoon snel van punt a naar punt b wilde verplaatsen. Punt a zijnde eender welke locatie maar nooit ver gelegen van punt b, zijnde thuis. Of de omgekeerde verplaatsing, nog erger.
Benieuwd naar de andere columns van Nele? Je leest ze hier!
Er is dan ook geen minder goed gekozen moment om een dutje te doen dan tijdens een korte autorit. Kinderen hebben nochtans een of ander zesde zintuig om gedrag te stellen wanneer dat specifieke gedrag niet zo goed uitkomt voor de ouder. Een totaal gebrek aan ambitie om nog zelfstandig te stappen tijdens een wandeling die ze zelf wilden maken, bijvoorbeeld. Een hongerstaking tijdens etenstijd of slapen op momenten dat ze wakker moeten blijven.
Het verbaast me telkens opnieuw, omdat de kleuter al lang geen dutjes meer doet overdag en omdat er meestal een hevige discussie voorafgaat aan het instappen in de auto. Om nog maar te zwijgen over het vastgespen van de gordel en het ongemak dat ze naar eigen zeggen ervaart in die autostoel. Hoe ze daar dan beter in slaapt dan tijdens een doordeweekse nacht in haar eigen bed blows my mind. Thuis mag ik een verdieping lager nog geen scheet laten of ze wordt wakker, maar tijdens die autorit mag er een bom ontploffen: zij blijft in haar comateuze toestand.
Zodra de bestemming bereikt is, overloop ik zenuwachtig mijn opties. Haar wekken is er daar geen van, want een kind uit zo’n korte dut halen, heeft traumatische gevolgen. Vooral voor de ouder. In de plaats van een uitgeslapen kind krijg je dan namelijk iets onhandelbaars met een verontrustend slecht humeur.
Als we thuis arriveren, durf ik al eens een constructie op te zetten met tablets en smartphones, waarbij ik in mijn zetel kan gaan zitten en op een scherm kan zien hoe zij verder dut. Om als een halvegare naar buiten te spurten wanneer ze beslist wakker te worden, omdat ik niet wil dat mijn kind weet dat ik haar alleen in een auto achterlaat. Als we elders zijn, is het moeilijker. Zo durf ik vooralsnog geen inkopen te doen terwijl zij op te parking ligt te tukken.
Want áls het kind in slaap is gevallen, is het een kwestie van het zo lang mogelijk te laten slapen. Die regel geldt overigens ook op andere plaatsen dan in de autostoel. Je moet het maar weten. Wanneer mensen luid toeteren dat het ouderschap zwaar is, is dat niet zelden met zo’n crap nap van het kind in het achterhoofd. Dat kind wordt er toch niet wakker van.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
