Nele is drie jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Toen ik mijn ene oog al wel en mijn andere oog nog niet geschminkt had, vroeg ik aan mijn lief of hij iets aan me merkte. Mijn lief bekeek me, bestudeerde mijn gezicht en besloot toen dat er iets tussen mijn tanden zat. Dat was dat. Vervolgens wendde ik me tot mijn driejarige dochter en stelde ik dezelfde vraag. Ook zij bekeek me, bestudeerde mijn gezicht en antwoordde toen dat ik stonk. De baby begon te huilen toen ze me zag.
Een dag later stelde ik dezelfde vraag, maar dan met make-up op onder beide ogen en met een jurk aan. Volgens mij moest dat toch opvallen, aangezien ik sinds de geboorte van de baby amper nog make-up heb gebruikt en uit praktische overwegingen alleen joggingbroeken droeg. Een laagje make-up zou me misschien wel een frissere look geven, al twijfel ik aan de voordelen daarvan. Als ik er meer uitgeslapen zou uitzien dan ik ben, zouden mensen misschien meer van me verwachten. En daar ben ik dus niet uitgeslapen genoeg voor. Met wallen onder mijn ogen laat iedereen me met rust, en zo heb ik het graag.
Ik wil mezelf wel de tijd geven om weer in de plooi te vallen, maar tegelijk is er dat ongeduld omdat ik mijn eigen lichaam simpelweg niet herken.
Maar met of zonder make-up: tegenwoordig heb ik een soort van haat-liefdeverhouding met mijn lijf en bijbehorend hoofd. De officiële tijd voor een vrouw om te ontzwangeren na een bevalling zit er ondertussen al op, want: ‘negen maanden op, negen maanden af’. Maar die deadline heb ik dus gemist terwijl ik te druk bezig was met blijven eten voor twee. Ik ben daarom dus helemaal nog niet ontzwangerd, wat dat eigenlijk ook mag betekenen. En dat vind ik verwarrend. Die befaamde zwangerschapskilo’s zijn voorlopig tot de voorlaatste gram blijven plakken. Ik probeer geen waardeoordeel te vellen over die kilo’s, maar dat lukt me niet altijd. Ik wil mezelf wel de tijd geven om weer in de plooi te vallen, maar tegelijk is er dat ongeduld omdat ik mijn eigen lichaam simpelweg niet herken. Want alles is anders.
Ik probeer dus maar wat. Make-up, bijvoorbeeld. En nieuwe kleren, veel nieuwe kleren. Maar doet dat allemaal echt iets voor me? Ben ik aantrekkelijker in kanten lingerie dan in een katoenen slip? En wordt mijn leven er mooier op als ik elegante hakjes draag in plaats van versleten sneakers? Gaat het niet om wat ik voel in plaats van om wat ik zie? Een hele hoop existentiële vragen, natuurlijk, waarop ik het antwoord vooralsnog niet weet. En mijn huisgenoten evenmin, want hen maakt het duidelijk niet uit. Ik weet uiteindelijk ook wel dat het niet aan hen is om me te overtuigen dat ik er goed uitzie. Niemand moet me daar immers van overtuigen. Het is aan mij om dat te geloven.
Meer columns van Nele:
