Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze s Anaïs oms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
In België kan je een verhuis ruim op voorhand plannen. Je kan een camionette reserveren, beginnen inpraten op een paar vrienden en zelfs de koffiekoeken al bestellen. In New York daarentegen kan het niet rap genoeg gaan. Tussen start zoektocht nieuwe stek en einde verhuis zitten – met wat geluk – amper drie weken. Ik schrijf je dus vanuit ons kersverse appartement in Bed-Stuy, zittend en typend aan een nieuwbakken Ikeatafel. Een kleine sfeerlamp verlicht de ruimte, en naast mij smeult een warme fruitthee.
Het ziet er allemaal zeer Instagrammy uit, maar ik wil dit moment aangrijpen om de donkere lijdensweg die zich achter de schermen afspeelde aan het licht te brengen. Want ‘Och God den here’, zoals mijn grootmoeder zaliger zou zuchten, zo’n verhuis kan kak zijn. Het begon nochtans met een strak plan. We zouden elke doos per thema indelen en dan telkens met een dikke markeerstift benoemen. Maar dat de schaar, plakband en stift geregeld zouden verdwijnen, hadden we niet ingecalculeerd. En dat mijn lief een controlefreak is en ik een nonchalante loebas, hielp ook al niet.
Bij het in elkaar zetten van bovenvermelde tafel had ik welgeteld één vijs over. ‘Da’s vast reserve’, probeerde ik nog. Maar mijn lief werd gek. Crazy, loco, mental, zoals ze zeggen. Plots zag hij overal gevaarlijke situaties. ‘Wat als we tijdens het eten van hete soep plots door de tafel zakken?’ ‘’t Is bijna zomer, we zullen het op gazpacho houden’, snauwde ik terug. Enfin, lang verhaal kort, hij mocht opnieuw beginnen. Maar dat hij een hoarder is en ik iets droger ben, was misschien nog het grootste probleem.
Tijdens het inpakken kwam veel van zijn sentimentele brol boven. Zeven uitgerafelde sjaals (‘gebreid door m’n zus!’) en minstens vijf versleten truien (‘gekregen van m’n zus!’). Terwijl ik tot het besef kwam dat mijn broers me nooit één mouw gebreid hebben, nam ik een onbekende foto vast. Zwart-wit, getrokken in zo’n hokje. Erop staat een gezicht met een stralende glimlach (de zijne), en op zijn wang een lange, likkende tong (niet de mijne).
Nog voor ik kon vragen of dat dan óók zijn zus was, nam hij de foto alweer uit m’n handen. Noem me egocentrisch, maar zijn liefdesleven vóór mij voelde nooit als een bedreiging. Ik bekeek het zoals het mijne: omwegen en vergankelijke tussenstops die me uiteindelijk op de eindbestemming brachten. Maar voor mij zag ik het bewijs dat hij ooit oprecht gelukkig was met iemand anders, denkende dat zij de ware was. Het werd een realitycheck, een herinnering dat ik iets minder droog en nonchalant moet zijn, en mijn bitchy kant wat meer in toom moet houden. Zelfs al heeft hij af en toe een vijsje los.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
