'Het welzijn van mijn kinderen hangt samen met dat van mij.'
‘Als ouder kan je nog zo je best doen om te verbergen dat het niet goed met je gaat, maar kinderen hebben dat door’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Het welzijn van een kind hangt samen met het welzijn van de ouder.’ Het is een uitspraak waar ik vroeger niet al te veel aandacht aan wilde besteden. Het draaide immers toch om het kind? Alles voor het kind! Maar sinds wij als ouders met onze dochter met autisme een ouderkindtraject doorliepen in de kinderpyschiatrie, kan ik niet anders meer dan er aandacht aan besteden. En er aandacht voor vragen. Hoewel het traject intussen afgelopen is voor onze dochter, worden wij nog steeds opgevolgd. Onze draagkracht moet regelmatig worden gecheckt, want daarmee staat of valt alles. Waarom? Als het niet goed gaat met ons, gaat het ook niet goed met onze kinderen. Dat kan misschien voelen als een opgestoken wijsvingertje, maar het is wel waar.
We kunnen wel doen alsof alles prima gaat, maar die kinderen hebben zoiets toch door. Ze voelen het aan alles en weten dat er iets niet klopt. Toen ik moeder werd, las ik overal dat zelfs een baby de gemoedstoestand van een ouder kan aanvoelen. Bullshit, dacht ik. Toch? Wat weet zo’n hoopje vlees nu van gemoedstoestanden? Veel, zo blijkt. Toen ik op een slechte dag wanhopig lachend ‘koetsjiekoetsjie’ mompelde terwijl de tranen over mijn wangen rolden, keek mijn baby me met een bezorgde blik aan. Meteen wist ik: ook zij voelt het. Sindsdien zie ik steeds weer dat kinderen en ouders elkaars emoties overnemen, of ze dat nu willen of niet.
Als ouder kan je nog zo je best doen om te verbergen dat het niet goed met je gaat, maar kinderen hebben dat door. In zekere zin nemen zij je gevoelens over, en dat werkt in twee richtingen. Als ik rustig en opgewekt ben, zijn zij dat ook. Als ik op het punt van instorten sta, voelen zij dat hun wereld beeft. Als ik verdrietig ben, zoeken zij troost. Voor mij, maar ook voor zichzelf. Het is een spiegel die onverbiddelijk alles toont. Het is daarom zo belangrijk dat ouders hun eigen issues aanpakken. Onze zorgen, angsten en verdriet: in het beste geval worden ze allemaal gefixt, toch als we niet willen dat onze kinderen er ook onder lijden. En dat is niet meteen de makkelijkste to do in het lijstje van verantwoordelijkheden als ouder. Het is volgens mij zelfs de moeilijkste. Maar het moet, dus ik doe het.
Daarbij zijn er dagen waarop ik me afvraag of ik de juiste hulp zoek en vind, of ik de juiste dingen doe om mezelf op de been te houden… Want als ik toch even struikel, wil ik mijn kinderen niet meesleuren in mijn val. Dat is geen optie. Ik wil er zijn – echt zijn – voor hen. Niet als iemand die in de schaduw staat en toekijkt. Stilaan leer ik om om de tijd te nemen voor mezelf. Soms betekent dat praten met iemand, soms betekent dat huilen in de auto en soms is het gewoon vijf minuten ademhalen of in de berging stiekem de zak chips omkiepen in mijn mond. Want het welzijn van mijn kinderen hangt samen met dat van mij. Als ik goed voor mezelf zorg, kan ik ook voor hen zorgen. Als ik sterk genoeg ben om in de zon te gaan staan, hou ik hen ook uit de schaduw.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
