Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mag ik huilen in het bijzijn van mijn kinderen? Als ik gedoemd ben om de komende jaren naar het toilet te gaan in het bijzijn van die verlatingsangstige kinderen, vind ik die vraag eigenlijk overbodig. Als zelfs de me-time op het toilet we-time wordt, mag je volgens mij namelijk alles. Maar toch stelde ik me die vraag. Meestal zelfs wanneer ik huilend op het toilet zit met mijn verlatingsangstige kinderen erbij. De gevolgen van eender welk gedrag dat je stelt bij kinderen, zijn dan ook niet te overzien. Je ademt één keer te snel in en uit, en je zal zien: getraumatiseerd voor het leven. Zij én ik. Bovendien wil ik niet dat mijn kinderen zich verantwoordelijk voelen voor mijn emoties.
Ik lach of huil enkel door mijn eigen schuld en die van mijn intern zenuwstelsel en de bijhorende continue belasting daarop, net door het feit dat ik kinderen heb. Om hen niet te veel te belasten met mijn grotemensenproblemen, heb ik tactieken ontwikkeld om mijn zware gemoed en bijbehorende emoties te verdoezelen wanneer zij erbij zijn: een geforceerde glimlach, een hoog stemmetje en grapjes waar ik zelf niet eens om moest lachen zouden hen wel zoet houden, dacht ik. Maar hoe meer ik alles probeer te verstoppen en doe alsof er gewoon een vliegje in mijn ogen zit, hoe meer zij daarop reageren. Zo begon de kleinste eens zelf te snikken, terwijl de oudste plots last kreeg van een gebroken arm, hoewel ze haar teen gestoten had. Zij werden emotionele wrakken, net als ik, wat ons op zo’n moment een puinhoop maakte.
Ik besefte dat niet alleen ik, maar ook mijn kind Grote Emoties heeft.
Daarom besloot ik het laatst anders te doen. Ik huilde omdat de wereld op me leek te vallen, en toen ik de angst in de ogen van mijn kleuter zag, naast een opborrelende traan, benoemde ik het gewoon. ‘Mama is een beetje verdrietig’, zei ik voorzichtig. Toen ze vroeg waarom, besloot ik eerlijk te blijven: omdat ik moe was, omdat mijn hoofd pijn deed, omdat het leek alsof ik geen adem kreeg en omdat het nogal druk was in huis. Ik merkte aan haar dat ze mijn verhaal best wel interessant vond en ging ervan uit dat dat niet enkel uit leedvermaak was.
‘Ik ben soms ook verdrietig’, zei ze. ‘Als de pasta op is. Maar dat is niet erg.’ Haar zorgwekkende foodfocus buiten beschouwing gelaten stelde ze me daarmee gerust. Ik besefte dat niet alleen ik, maar ook mijn kind Grote Emoties heeft. En dat is goed. Dat ze die leert te benoemen en erover kan praten, is nog beter. Mijn kinderen zien me dus weleens barsten en breken, maar ook weer helen. Als ik hen met een paar tranen leer dat kwetsbaarheid en die Grote Emoties normaal zijn, zijn die tranen tenminste niet voor niets geweest.
Meer columns van Nele:
