‘Als die datum nadert, wintert het weer in mijn hoofd en hart.’
‘Deze winter is het twee jaar geleden dat ik afscheid nam van Kobe’
Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
Elke ochtend wandel ik voor de dag me tot de orde roept onze tuin in. De koude winterlucht walst onze keuken binnen wanneer ik het schuifraam open en mijn kat springt ongeduldig de tuin in zonder achterom te kijken. Voor haar gaat het leven verder. Overdag verkent ze de aanpalende tuinen en ’s nachts vlijt ze zich vrijuit neer op de kant van het bed waar de lakens gladgestreken zijn en de hoofdkussens netjes opeen gestapeld tegen het bedeinde rusten. Ze wekt de indruk tevreden te zijn met het geannexeerde gebied. Ze likt haar vacht geduldig schoon op het donsdeken aan de onaangeroerde zijde van het bed en lijkt zich verder weinig te bekommeren over de afwezigheid van haar baasje sinds Kobe overleden is.
In de tuin herfst het nu voluit. De bladeren van de fluweelboom naast het tuinhuis kleuren oranje en rood. Tijdens onze eerste herfst samen in ons nieuwe huis verwonderden we ons elke ochtend over de prachtige kleurtinten waarmee de tuin ons beloonde. Intussen woon ik al drie jaar in het huis dat Kobe en ik net voor zijn ziekte samen kochten. Ik herinner me hoe we beiden op vrijwel precies hetzelfde moment beslisten dat dit het huis zou worden. Kobes hand rustte op mijn rug terwijl we de smalle tuin overschouwden die in een warrige strook naar een ietwat versleten tuinhuis leidde.
De eerste dag dat we de sleutels in ons bezit hadden, wandelden we midden in de nacht naar ons toekomstige huis.
Een wildernis aan grassen en struiken, zo ver we konden kijken. Diezelfde dag nog belden we de bank en telden we ons spaargeld bijeen. Kobe maakte meteen een inspiratiemap aan en tekende een gedetailleerd plan van hoe we de tuin onder handen zouden nemen. Hij googelde enthousiast of we beter opteerden voor lariks dan wel hardhout voor onze toekomstige pergola, onderzocht uitvoerig welke gewassen en kruiden hij wilde kweken in de bloembakken die in de tuin een centrale plek zouden innemen en vergeleek prijzen voor de vuurschaal die we volgens hem vanaf de winter beslist nodig zouden hebben.
De eerste dag dat we de sleutels in ons bezit hadden, wandelden we midden in de nacht naar ons toekomstige huis. Zij aan zij gingen we liggen op de terrasvloer. We staarden het donker in en fluisterden elkaar toe dat dit ons plekje zou worden. “Zolang we samen zijn, komt alles goed”, prevelde ik. We bleven liggen tot we onze verantwoordelijkheden voor de volgende dag niet meer konden verwaarlozen en beseften dat we intussen te oud waren om weg te komen met een overnachting op de plankenvloer zonder er ernstige rugpijn aan over te houden.
Nog even en de winter komt er weer aan. Dan is het intussen twee jaar geleden dat ik afscheid nam van Kobe. Naarmate de datum nadert, wintert het weer in mijn hoofd en hart. Misschien moet ik volgende lente die tuinplannen van Kobe maar eens van onder het stof halen, besluit ik, voordat ik weer naar binnen wandel en de dag begin.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
