'Ik voel mij lelijk, lui, heb elk halfuur zin in een kom chips en blijf vooral héél ver weg van mijn loopoutfit.'
‘Ik liep tussen de Overlegcomités in een dikke vette winterdip op. En die blijkt even besmettelijk als dat andere virus.’
Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin’ van Journey in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.
Ik zit in zo’n periode waarin ik de ene melige sportfilm na de andere kijk. ‘Bruised’, ‘Creed’, ‘Creed 2’, ‘Southpaw’, ‘Race’,... Een voor een pogingen om de motivatie te vinden om mijn loopschoenen aan te trekken. Tevergeefs. Zélfs de sexy torso’s van Michael B. Jordan en Halle Berry (hoezo is die vrouw 55 jaar?!) krijgen mij niet uit de zetel gesleurd. Ik steek het op de winterdip waar ik intussen al een paar weken mee worstel. Ik ben iemand die normaal gezien lééft voor de winter: snowboarden, kerstmarkten afschuimen, sneeuwwandelingen maken, fonduen,... het zijn al 23 jaar mijn allergrootste kleine gelukjes. Maar dit jaar voelt het anders. Ik voel mij moe, lelijk, lui, heb elk halfuur zin in een kom chips, kruip het liefst om 19u al de zetel in en blijf vooral héél ver weg van mijn loopoutfit.
Een halfuurtje in de virtuele praktijk van dr. Google leert me dat ik wel degelijk een dikke vette winterdip heb. Of ik ben zwanger. Dat laatste kan ik uitsluiten, maar die eerste diagnose lijkt mij dus wel vrij plausibel. Waar ik ‘m opgelopen heb? God zal het weten, maar waarschijnlijk ergens tussen de verschillende Overlegcomités in. En die winterdip blijkt minstens even besmettelijk als dat andere virus dat ons al veel te lang in zijn greep houdt, want ook verschillende collega’s en vrienden liepen ‘m intussen op.
Ik huil wanneer ik zou moeten lachen en vice versa, twijfel bij elke letter die typ, heb nu al wintertenen en kijk naar ‘Blokken’ tijdens het avondeten. Vrij alarmerend, toch?
Dat ik ook vandaag mijn loopschoenen mooi in de kast laat staan, neem ik mijzelf dan ook niet kwalijk. Ik vind het ergens wel beangstigend: want ik wíl lopen, maar het lukt gewoon niet. Alsof ik de controle over mijn hele mind en body kwijt ben. Ik huil wanneer ik zou moeten lachen en vice versa, twijfel bij elke letter die ik typ, heb nu al wintertenen en kijk naar ‘Blokken’ tijdens het avondeten. Vrij alarmerend, toch? En geloof mij: ik ben normaal gezien echt niet iemand die veel zaagt, maar ik wil van deze relaas toch even gebruikmaken om iedereen die momenteel hetzelfde voelt een virtuele knuffel te geven.
Om het toch nog even over die halve marathon te hebben: ik heb nu nog iets minder dan vier maanden om mij voor te bereiden. Het zou zonde zijn om er tegen mijn zin voor te trainen, dus als ik ook morgen geen goesting heb, dan zal het voor overmorgen zijn. En nét nu ik wil afsluiten, krijg ik een berichtje van een hartsvriendin. Ik had haar nog niet verteld dat ik mij heb ingeschreven en ze heeft net mijn vorige column gelezen. ‘You crazy girl‘, staat er. ‘Als je nog een supporter nodig hebt, moet je het laten weten, want ik kan héél enthousiast zijn.’ Wel, graag.
Meer columns van Jolien:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
