Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn dochter is geboren met een wekker in haar blaas. Een biologisch klokje dat fout tikt en ook niet goed geplaatst is. Die wekker gaat af om 5u55 in de ochtend, al is dat volgens de regels nog steeds nacht. Dan kruipt ze uit haar bed en trippelt ze naar dat van mij, om aldaar in stilte te staan staren tot ik van ongemakkelijkheid wakker schiet.
‘Ik moet pipi doen’, klinkt het dan. ‘Goed meisje’, mompel ik vervolgens, om daarna met het verkeerde been uit bed te stappen. ‘Heel goed’, want we proberen haar luier ’s nachts al een tijdje droog te houden. In gedachten vloek ik omdat ik liever heb dat ze haar hele luier gewoon vol zeikt, zodat ik nog wat kan slapen. Ik laat mijn opvoedkundige principes namelijk graag varen als het mijn eigen algemeen welzijn ten goede komt. Door het gestommel wordt om 5u58 ook de baby wakker en zo begint de dag hier om 5u59, op de laatste minuut van de nacht. Toch een minuut en uur te vroeg voor mijn eigen wekkertje.
Het is hetzelfde gevoel dat je hebt wanneer je voor de derde keer in het midden van de nacht je baby staat te voeden of sussen, terwijl je ervan overtuigd bent dat je de enige ter wereld bent.
Het is dan ook met frisse tegenzin dat ik uitkijk naar het winteruur, waardoor elk wekkertje ontregeld zal worden. Voor mensen zonder kleine kinderen betekent dat een uur extra slaap, voor mensen met kleine kinderen betekent het doorgaans het tegenovergestelde. Ik heb me dan ook al suf gegoogeld naar tips en tricks om die overgang makkelijker te maken voor iedereen, maar ver kom ik daar voorlopig niet mee. Zo zou de bedtijd van de kinderen elke dag een beetje verlaat moeten worden, maar daarmee worden ze ook elke dag een beetje meer onhandelbaar. Dat maakt het moeilijk kiezen.
Het enige wat volgens mij echt gaat helpen die ene ochtend, is koffie en compassie. Met mezelf, met die kinderen en met elkaar. Want iedere ouder kent het gevoel. Het is hetzelfde gevoel dat je hebt wanneer je voor de derde keer in het midden van de nacht je baby staat te voeden of sussen, terwijl je ervan overtuigd bent dat je de enige ter wereld bent. Dat je alleen bent. Jij en je baby. Moeder met je ziel alleen. Doe op 30 oktober daarom gerust eens zoals op 1 september en overlaad sociale media met foto’s van je wakkere kinderen op een onzalig uur. Ik stel de hashtag #hinderuur voor in plaats van #winteruur. Gedeelde smart is namelijk halve smart. Ook en vooral als een uur dubbel zo lang duurt.
Meer columns van Nele lees je hier.
