Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Een asperge? Kent ze niet, wil ze niet. Een ander lied dan “Let It Go”? Kent ze niet, wil ze niet. Een ander filmpje dan dat ene waarin Peppa Pig op schoolreis gaat? Kent ze niet, wil ze niet. Een ander kledingstuk dan haar favoriete jeansjurkje waar ze bij gebrek aan consequente ouders zelfs in slaapt? Kent ze wel, wil ze alsnog niet. In de bijbehorende discussies gaat het dan ook vaak over hetzelfde: onbekend maakt onbemind. De nieuwsgierigheid die mijn driejarige ooit zo typeerde, heeft ergens onderweg plaatsgemaakt voor een soort van drang naar zekerheid. De voorspelbaarheid van de dingen geeft haar rust. Of op zijn minst geruststelling. Verrassingen zijn voor verjaardagen, zo heeft ze besloten. En dan nog weet ze graag op voorhand wat er in het pakje zit.
Verrassingen zijn voor verjaardagen, zo heeft ze besloten. En dan nog weet ze graag op voorhand wat er in het pakje zit.
Mijn kleuter lijkt net zoals zoveel kinderen enkel nog het vertrouwde te verkiezen boven een nieuwe ervaring of openbaring. Ze rijgt de zekerheden in haar leven met een touwtje van argwaan aaneen. En als ze weerstand voelt, put ze zich uit in vage praatjes over die weerstand. Met de woordenschat van een driejarige en enkele scheldwoorden die ze van mij overgenomen heeft. Wat niet wil zeggen dat ik soms niet geniet van die pogingen om me te overtuigen met argumenten, redeneringen en overmatig gebruik van het woord ‘stom’. Maar even vaak heb ik er ook wel gewoon genoeg van.
Telkens wanneer ze iets niet wil proeven, iets nieuws geen kans wil geven, als ze zich verstopt achter wat ze kent. Dan hangt ze daar soms zoveel gedoe, drama en spreekwoordelijke kak aan dat ik Pippi Langkous erbij haal. Die beweerde bij elke nieuwigheid dat ze het nog nooit gedaan had, waardoor ze dacht dat ze het wel kon. Ook dat vindt mijn kleuter gewoon ‘stom’, maar wat mij betreft mag die houding best een basisles zijn in de school van het leven. Filosofie op kindermaat, zeg maar, waarbij ik vooral de hoop koester dat mijn dochters een beetje op die Zweedse schreeuwlelijk lijken: dat ze goed kunnen argumenteren en redeneren enerzijds, maar dat ze soms ook gewoon blind durven te springen als het niet te diep is. En vertrouwen op zichzelf.
Na een avondlijke strijd over een gevulde paprika die stellig afgewezen werd en als stom gecategoriseerd werd, zette ik het avondritueel in. Ik maakte een fles melk voor de dochter, plantte haar op haar plekje in de zetel en liet Peppa Pig op schoolreis vertrekken. Tot mijn dochter de gevleugelde woorden sprak: “Die niet. Die is stom.” Toen ze een luide boer liet en daarna vroeg om toch nog een stukje gevulde paprika te proeven, besefte ik: de voorspelbaarheid van mijn kind is onvoorspelbaar. Ik vond het een geruststelling.
Meer columns van Nele:
