‘En dat hulp vragen niet gelijk mag staan aan een soort van zwakte.‘
‘Ergens onderweg vergeten we dat zelfstandigheid niet gelijk mag staan aan eenzaamheid’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Een tijdje geleden was de situatie thuis heel moeilijk. Dat is vaak zo, met een kleuter met autisme en een peuter in de peuterpuberteit. De kinderen hadden het moeilijk, wij als ouders hadden het moeilijk... En zo werd alles... welja, moeilijkmoeilijk. We leken met zijn allen vast te zitten, en de enige uitweg was elkaars hoofd tegen de muur slaan of om hulp vragen. Ik twijfelde heel even en stuurde toen een berichtje naar mijn ouders en zus met de vraag of iemand de kinderen alsjeblieft-oh-please even kon overnemen, zodat wij én zij konden bekomen. Apart van elkaar, want samen waren we even niet de beste combinatie.
De nood aan hulp was op dat moment zo groot dat de vraag om hulp onvermijdelijk werd, maar toch moeilijk bleef. Het feit dat ik het niet alleen kan, vind ik namelijk heel moeilijk. Ik vraag niet graag om hulp. Nooit. Nergens voor. Het liefst doe ik alles in mijn eentje en ‘zelluf’. Maar het spijtige is dat ik blijkbaar iemand ben die in dit leven enorm veel hulp nodig heeft. Op zoveel vlakken, van zoveel verschillende mensen. Ik weet dat al langer. Toch is dat besef enkel groter geworden sinds ik kinderen heb gekregen.
Als ouder, en zeker als zorgouder, is het dan ook heel moeilijk tot bijna onmogelijk om alles nog alleen te doen. Op Instagram postte ik over die moeilijke hulpvraag, en de respons daarop was unaniem: iedereen vond het zo sterk en fijn dat ik om hulp durfde te vragen. Terwijl ik het dus wel nodig, maar ook zwak en stom vond. Het zette me aan het denken. Waarom vinden we hulp vragen toch zo moeilijk? Waarom voelt het als een falen wanneer blijkt dat het niet in je eentje lukt?
We hebben anderen nodig om het alleen te kunnen doen, zeker wat mentale gezondheid betreft. Dat heb ik vanop de eerste rij mogen ervaren.
We worden hulpeloos op deze wereld gedropt, en als baby wordt alles voor je gedaan. Je eten wordt nog net niet voorgekauwd en je billen worden geveegd. Pure luxe! Als peuter en kleuter wil je vervolgens alles ‘zelluf’ doen. Dat is erg vervelend voor ouders die lijdzaam moeten toekijken hoe peuters en kleuters een linkervoet in een rechterschoen willen proppen, maar het lukt. Die kinderen worden er zelfs om geprezen, want je kan het! Helemaal alleen! Zonder hulp! En daar zit misschien de denkfout. Daar gebeurt er iets heel kleins wat later groots gaat worden in ons hoofd: als je het alleen doet, doe je het goed.
Ik hoor het mezelf vaak genoeg zeggen tegen mijn eigen kinderen, met een zweem van adoratie in mijn intonatie: ‘Heb jij dat helemaal alleen gedaan?’ En nog vaker: ‘Dat kan jij ook alleen, hoor. Doe maar!’ We leren onze kinderen zelfstandig te denken, handelen en zijn. Nog eens: ‘Want je kan het! Helemaal alleen! Zonder hulp!’ Maar ergens onderweg vergeten we dat zelfstandigheid niet gelijk mag staan aan eenzaamheid. En dat hulp vragen niet gelijk mag staan aan een soort van zwakte. We hebben anderen nodig om het alleen te kunnen doen, zeker wat mentale gezondheid betreft. Dat heb ik vanop de eerste rij mogen ervaren, en vooral: dat wil ik mijn kinderen dan ook meegeven: je mag het alleen doen, maar soms kan je het niet alleen. En belangrijker nog: je hoeft het niet alleen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
