‘Zodat toch iemand plezier heeft van onze ellende…’
‘Mama’s mogen niet ziek zijn en pijn hebben. Daarom wil ik van mijn ziekenhuisverblijf iets leuks maken voor mijn dochters.’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Op de dag dat deze column verschijnt zullen mijn twee dochters glitterstiften in hun cadeautje van de dag vinden. De twee dagen ervoor waren het haarspeldjes en een kleurboekje. Telkens hetzelfde cadeautje voor ieder kind, zonder variaties in kleur, vorm of inhoud. Ik wil hun vader namelijk niet met nog meer drama’s opzadelen wanneer blijkt dat de ene liever wil hebben wat de andere heeft. Wat per definitie zo is bij kinderen, overigens.
Ze krijgen die cadeautjes omdat ik een week in het ziekenhuis zal liggen vanwege een operatie. Bovendien wil ik met die cadeautjes mijn afwezigheid afkopen en op een of andere manier toch aanwezig zijn in hun dagelijkse leven en hun routine. Ik weet namelijk al langer dat de liefde van mijn kinderen te koop is voor grof geld, daarin verschillen ze vast niet van andere kinderen.
Ik heb lang getwijfeld of ik hen die cadeautjes wel moest geven, niet het minst omdat ze meteen alle cadeautjes zouden willen openen in plaats van telkens te wachten tot de volgende dag, en dat is dan weer een drama. Mijn leven als moeder is één groot conflictvermijdend conflict, zo blijkt.
Ik heb erover nagedacht of ik een bezoekje van hen zou willen tijdens mijn opname, maar dat hoeft niet zo nodig. Ik vrees dat ik daar als een schrikbeeld in bed zal liggen.
Ik ga ervan uit dat het voor hen niet vanzelfsprekend is dat ik er niet ben. Ik ben namelijk niet zomaar een weekendje weg met vrienden, wat ook al gebeurd is. Toen stuurde ik hen een filmpje waarin ik zei dat ik veel van hen hield en ging ik verder met living my best life.
Maar tijdens deze afwezigheid ben ik in het ziekenhuis en dat weten ze. Dat betekent voor hen per definitie dat ik ziek ben of pijn heb. En mama’s mogen niet ziek zijn en pijn hebben. Daarom wil ik er iets leuks van maken voor hen, zodat toch iemand plezier heeft van onze ellende.
Ik heb erover nagedacht of ik een bezoekje van hen zou willen tijdens mijn opname, maar dat hoeft niet zo nodig. Ik vrees dat ik daar als een schrikbeeld in bed zal liggen, verdoofd door pijnstillers, in een ziekenhuishemdje, met verbanden en plastic potten die via slangetjes die uit mijn lijf komen, gevuld worden met wondvocht en bloed. Niet bepaald hoe ik wil dat mijn dochters me zich later zullen herinneren.
Als ze later terugdenken aan deze periode, hoop ik dat ze terugdenken aan die cadeautjes, onder andere. Aan de vrolijke emoticons die ik hen stuur via sms. Aan hoe ze zich vooral geen zorgen hoefden te maken.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
