‘Niet van blijdschap, wel van angst en onbegrip.’
‘Toen een vriendin aankondigde dat ze voor de derde keer zwanger was, begon ik te huilen’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Zo blij met mijn traumatherapie, anders was ik nu al aan het janken haha.’ Dat berichtje stuurde ik naar mijn vriend toen ik ergens alleen op een terrasje zat en een koppel met een kinderwagen voorbij zag komen. Aan de navel van de moeder, die nog door de stof van haar jurk duwde, kon ik afleiden dat de baby nog maar een paar dagen oud moest zijn. Wat waar was, zo bleek toen ze het baby’tje uit de koets namen.
Nog niet heel lang geleden zou ik bij het zien van dat alles ter plekke in paniek zijn geschoten. Die navel maar vooral dat baby’tje hadden me dan terug gekatapulteerd naar mijn laatste kraamperiode. Een periode die enorm zwaar was en waarin ik angstig was. Bang voor baby’s, bang voor mama’s, bang voor het verlies van controle. Vooral dat.
Daarom hield ik me destijds ver weg van alle baby’s die jonger waren dan mijn eigen baby. Die fase waren wij namelijk eindelijk gepasseerd en ik had geen zin om alles nog eens te herbeleven. Het was zo allemaal al moeilijk genoeg.
Wanneer ik zwangere vrouwen passeerde, wendde ik mijn hoofd af, om te voorkomen dat ik hen hoofdschuddend zou aankijken en hen zou vragen of ze wel goed voorbereid waren.
Ik ging niet in op een uitnodiging voor een babyshower, ik keek niet naar programma’s zoals ‘One Born Every Minute’, ik ontvolgde heel wat Instagramaccounts waarop te pas en te onpas zwangere buiken, baby’s en opvoeding- en zelfzorgtips verschenen, en toen een vriendin vanuit het niets aankondigde dat ze voor de derde keer zwanger was, begon ik te huilen. Niet van blijdschap, wel van angst en onbegrip. Ik vroeg zelfs of ze wel wist waar ze aan begon, iets wat ze me gelukkig niet kwalijk nam. Ik wilde wel blij zijn voor haar, maar ik kon het niet. Ik kon niet eens blij zijn voor mezelf. Of beter gezegd: met mezelf.
Dus daar heb ik na lang twijfelen hulp voor gezocht. Die hulp zat voor mij onder andere in gesprekken met een psycholoog, die me ook traumatherapie aanbood. Iets wat ik aannam, waarna ik het weer kon overnemen van mezelf.
Het was en is nog steeds geen quick fix, maar toen ik dat berichtje stuurde naar mijn vriend, wist ik wel dat het niet meer helemaal kapot is. Ik ben niet meer bang voor baby’s, bang voor mama’s, bang voor het verlies van controle. Ik ben niet meer helemaal kapot. Niemand hoeft kapot te zijn.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
