'Van de romantiek die bij het zwanger worden hoort, schoot echt niks meer over.'
Jolien (30): ‘Ik vind het jammer dat er nog een taboe rust op zwanger worden met een beetje hulp van de wetenschap’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Jolien (30) heeft PCOS. Haar partner Ruben (30) en zij moesten dus beroep doen op de wetenschap om een kindje te krijgen. Ze zijn nu de trotse ouders van Eléa.
‘Mijn lief en ik verjaren op dezelfde dag: 18 februari 1992’, vertelt Jolien. ‘Toen we 27 werden, besloten we dat we ons gezinnetje wilden uitbreiden en stopte ik met de pil. Helaas had ik een half jaar later nog steeds geen positieve zwangerschapstest, dus besloten we een bezoekje te brengen aan de gynaecoloog. Uit onderzoek bleek dat ik PCOS (polycystic ovary syndrome) had, dus dat er cystes op mijn eierstokken zitten waardoor ik niet vanzelf een eisprong krijg. Een harde klap, maar we bleven niet bij de pakken zitten en begonnen vrijwel meteen met pilletjes om een eisprong uit te lokken.’
Taboe
‘Het bleef daar jammer genoeg niet bij’, gaat Jolien verder. ‘Omdat dit niet lukte, schakelden we over tot injecties, ivf en ICSI (intracytoplasmatische sperma-injectie). Helaas zonder succes. Het was een enorm moeilijke periode. De ontelbare bezoekjes aan het ziekenhuis en de rollercoaster aan emoties, mede door de verschillende hormonen die ik kreeg, én fysieke pijn wogen zwaar door. Van de romantiek die bij het zwanger worden hoorde, schoot echt niks meer over. Ons leven draaide nog enkel op de klok van spuiten zetten en de ziekenhuisbezoeken.’
Rondom ons hoorden we van anderen dat ze spontaan zwanger waren en dat deed ons telkens een beetje pijn. Uiteraard waren we heel blij voor die koppels, maar het duwt je wel steeds wat dieper in de put.
‘Rondom ons hoorden we wel van anderen dat ze spontaan zwanger waren en dat deed ons telkens een beetje pijn’, vertelt Jolien. ‘Uiteraard waren we heel blij voor die koppels, maar het duwt je wel steeds wat dieper in de put. Gelukkig praatten we openlijk over wat me meemaakten met vrienden en familie, en zij steunden ons door dik en dun. Ik vind het jammer dat er nog een taboe rust op zwanger worden met een beetje hulp van de wetenschap. Daarom wil ik mijn verhaal wél delen. Het happy end, maar zeker ook de ontelbaar mislukte pogingen. Ik hoop zo mensen die hetzelfde meemaken als ons een hart onder de riem te steken.’
Trillende benen
‘Corona zorgde ervoor dat de behandeling tijdelijk stop werd gezet, want het behoorde tot de niet-dringende zorg’, aldus Jolien. ‘Alweer een klap! Gelukkig was onze tweede ICSI-behandeling wel succesvol. We konden onze oren niet geloven toen we een telefoontje kregen van de
dokter met het positieve resultaat van het bloedonderzoek. Ik wilde het goede nieuws zo snel mogelijk met de hele wereld delen. Ik maakte een letterbord waarop “made with love and a little science” stond. Ik was zo fier om eindelijk te kunnen verkondigen dat ons gezinnetje zou uitbreiden. Ik vond het ook heerlijk om zwanger te zijn, zeker omdat ik er zo hard naar had uitgekeken.’
‘De bevalling ging heel vlot’, zegt Jolien. ‘Toen de weeën begonnen, probeerde ik nog zo lang mogelijk thuis te blijven. Plots volgden ze elkaar wel heel snel op en haastten we ons naar het ziekenhuis, waar bleek dat ik al 9 cm ontsluiting had. Er was geen tijd meer voor een epidurale verdoving en even later kwam ons dochtertje ter wereld. De tranen rolden over mijn wangen en mijn benen trilden nog van de bevalling, maar mijn hart liep meteen over van de liefde!’
Nieuwe wending
‘We vonden de naam Eléa via de app Charlies Names, een soort Tinder voor babynamen’, lacht Jolien. ‘Onze accounts waren gelinkt en als er een match is, krijg je een melding. Dat was dus het geval bij Eléa. Het is een heerlijke baby. Ze is altijd vrolijk en ze sliep vrij snel door ‘s nachts. Toch was ik blij dat ik veel hulp kreeg van onze ouders en vrienden, want een baby’tje zet je wereld wel even op z’n kop! Ik wist dat ons leven er nooit meer hetzelfde zou uitzien na haar komst, maar toch ben je er nooit echt volledig op voorbereid. Dankzij hun hulp konden we stilletjesaan wennen aan deze nieuwe wending.’
‘Twee vriendinnen werden in de twee maanden nadat Eléa werd geboren ook mama, en kregen allebei eveneens een dochtertje’, aldus Jolien. ‘We hebben een WhatsApp-groepje waarin we elkaar bestoken met vragen: heel handig. Het is ook fijn om hen samen te zien opgroeien en we hopen stiekem dat ze later even goede vriendinnen worden.’
Dromen over de toekomst
‘Het minst leuke aan het moederschap vind ik de constante zorgen’, aldus Jolien. ‘Mijn hart breekt als ik haar zie huilen en ik zou zo graag haar pijntjes willen wegnemen als ze weer een tandje krijgt of verkouden is. Het leukste aan mama zijn, vind ik dan weer de onvoorwaardelijke liefde. Haar glimlach en kreetjes toveren automatisch een grote glimlach op mijn gezicht. Ik kan uren naar Eléa staren en dromen over wat ze nog zal bereiken in haar leven, welke hobby’s ze zal kiezen, hoe haar stem zal klinken en wat we nog allemaal samen zullen doen in de (nabije) toekomst.’
‘Ik zou heel graag nog een tweede kindje willen, maar ik zie er eerlijk gezegd wel tegenop om het hele traject van ICSI opnieuw te moeten doorstaan’, besluit Jolien. ‘Ruben is ook nog niet zeker of hij een tweede kindje wil. Hij wil sowieso nog even wachten. Ik hoop dat hij het ook ziet zitten, maar ik zal hem zeker nooit pushen. We zien wel wat de toekomst brengt. Eerst nog even genieten met ons drietjes.’
Met deze foto wilden we onze moeilijke weg om zwanger te raken niet onder stoelen of banken steken. We wilden andere koppels die hetzelfde doormaken/ doormaakten laten zien dat het helemaal oké is, dat ze niet alleen zijn en dat het wel goed komt.
Deze foto toont hoe verliefd ik was op m’n bolle babybuikje.
Deze foto werd genomen toen we naar huis mochten met Eléa. Ons huis stond even ondersteboven, maar was helemaal gevuld met liefde. Helemaal anders, maar helemaal zoals het hoort.
Hier is Eléa een weekje oud. Wat een prachtige baby!
Op deze foto was Eléa 10 dagen oud. Ik ben zo blij met het resultaat en de foto hangt uitvergroot in onze living zodat iedereen die ons bezoekt ‘m kan bewonderen.
Fotograaf: Saskia Haché
Ik was vroeger deel van een vijfgeslacht en dankzij Eléa is er opnieuw een in de familie. Ik ben zo blij dat mijn dochtertje de warme liefde van mijn maraintje, mijn overgrootmoeder, nog kan voelen en meemaken. Ze wordt in juli 100 jaar.
Het doopjurkje dat Eléa droeg is hetzelfde jurkje waarin mijn maraintje werd gedoopt. Het is dus een echt familiestuk dat al bijna 100 jaar oud is. Ik was ontzettend trots dat we dit stukje familiegeschiedenis ook aan Eléa konden doorgeven.
Op onze kerstkaartjes prijkte Eléa in een schattig kerstpakje, uitkijkend naar het nieuwe jaar.
Eléa zit heel graag in de maxicosi en buggy. Ze vindt het dan ook heerlijk als we haar meenemen om overal naartoe te gaan. Ze zit dan naar alles en iedereen te staren met haar grote kijkers.
Ondertussen is Eléa al 6 maanden oud. Ze lacht heel vaak en is daarom ons zonnetje in huis.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Liesbet (32): ‘Ik ben als mama een pak rustiger geworden. Bij je eerste baby’tje weet je nog niks en raak je bij het minste in paniek.’
- Caroline (44): ‘Ik ervaar het moederschap nu helemaal anders dan toen ik 22 en 31 jaar was. Ik ben rustiger en geniet er meer van.’
- Manon (29): ‘Toen ik voor de derde keer zwanger raakte, was ik geen moment gerust. Ik was compleet het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
