'Ik sta er vaak alleen voor omdat mijn partner in het leger zit.'
Nathalie (38): ‘Drie keer persen en onze dochter was er’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Nathalie (38) staat er vaak alleen voor omdat haar partner David (44) in het leger zit. Ze zijn de trotse ouders van Félipa, het zusje van Luíz (3) en halfzusje Julie (15) en Matthias (14).
‘Mijn eerste zwangerschap verliep supervlot’, vertelt Nathalie. ‘Daardoor dacht ik dat het de tweede keer hetzelfde zou aanvoelen, maar dat was helemaal anders! De eerste vier maanden was ik superziek. Hoofdpijn, misselijkheid, brandend maagzuur, een lage bloedddruk en ik voelde me elke dag zo ontzettend moe. Iedereen zei me dat dit kwam omdat ik al een klein zoontje had rondlopen thuis, en ik kan me daar wel in vinden. Tijdens de eerste zwangerschap kon ik rusten, bij de tweede niet, want er was een peutertje dat mijn aandacht wilde en nog niet doorsliep ‘s nachts. Dat eiste uiteraard zijn tol.’
Vruchtje begraven
‘Ik had ook een zwangerschapsverlies tussen mijn eerste en tweede kindje’, aldus Nathalie. ‘Ik voelde dat iets niet juist was en ik belde naar de gynaecoloog of ik op controle mocht komen. Daar werd mijn vermoeden helaas werkelijkheid: het hartje was gestopt met kloppen. Mijn partner zit in het leger en hij was toen net op missie in Mali. Ik liep het ziekenhuis naar buiten en begon op de parking keihard te wenen. Mijn partner zat aan de andere kant van de wereld, en ik moest mijn zoontje gaan ophalen in de crèche die te jong was om te begrijpen waarom mama zo veel verdriet had. Verschrikkelijk!‘
Ik liep snel naar het toilet, waar ik het minivruchtje kon opvangen. Dat begroef ik in onze tuin, met muziek op de achtergrond die ook op de begrafenis van mijn papa speelde die dertien jaar geleden overleed aan longemfyseem.
‘Ik plande een curetage, maar twee dagen later kreeg ik krampen en voelde het alsof ik mijn maandstonden ging krijgen’, zegt Nathalie. ‘Ik liep snel naar het toilet, waar ik het minivruchtje kon opvangen. Dat begroef ik in onze tuin, met muziek op de achtergrond die ook op de begrafenis van mijn papa speelde die veertien jaar geleden overleed aan longemfyseem. Op die manier nam ik afscheid en kon ik dit alles ook een plekje geven. Letterlijk en figuurlijk.’
World Guinness record
‘Ik maakte het goede nieuws aan m’n familie en vrienden met een foto’, gaat Nathalie verder. ‘Ik hield geen babyshower, want ik was veel te ongeduldig om het geslacht te weten. Ik keek zeker dertig keer in mijn mailbox om te zien of de resultaten van de NIPT-test er al waren (lacht). Daarna vertelde ik het geslacht aan iedereen: het is een meisje! Enkel de naam was een verrassing. Wij kozen net als bij ons zoontje, die drie peters heeft, voor drie meters voor ons dochtertje, mijn drie beste vriendinnen.’
‘Mijn weeën begonnen de dag na mijn verjaardag’, zegt Nathalie. ‘Ons dochter had al een willetje. Ze wou haar eigen dag om te verjaren (lacht). Volgens de gynaecoloog was de bevalling er eentje voor in de World Guinnessboeken. Drie keer persen en onze dochter was er! Terwijl ze de navelstreng rond haar nekje had. We kozen de naam Félipa omdat dit goed past bij haar achternaam dela Cruz. Mijn partner was in het begin niet te vinden voor de naam, maar hij kwam niet met een alternatief en tegen het einde van de zwangerschap was hij de naam al zo gewend dat het geen probleem meer was.’
Wallen
‘Ik zat zowel bij mijn zoontje als mijn dochtertje op een roze wolk’, vertelt Nathalie. ‘Ik vind dat je die voor een stuk ook zelf creëert. Natuurlijk huilt Félipa soms of slaapt ze niet door, maar dat is typisch voor een baby’tje. Ik had wel een opdoffer toen Félipa plots niet meer van mijn borst wilde drinken. Maar langs de andere kant komt ze nu meer bij én slaapt ze beter door.’
Ik sta er vaak alleen voor omdat mijn partner in het leger zit. Ik kan ze ook geen weekendje bij de grootouders wegbrengen, dus dat weegt wel door.
‘Ik sta er vaak alleen voor omdat mijn partner in het leger zit’, zegt Nathalie. ‘Ik kan ze ook geen weekendje bij de grootouders wegbrengen, dus dat weegt wel door. Ik ben soms een beetje jaloers als ik vriendinnen hoor vertellen dat ze eens een kinderloze avond of dag hadden. Ik loop continu rond met wallen, maar ook met wallen kan je stralen, toch (lacht)? Gelukkig zie ik die kleine spruiten doodgraag!’
Druk op relatie
‘David en ik wilden oorspronkelijk één kindje omdat hij al een zoon en dochter uit een vorige relatie heeft’, besluit Nathalie. ‘Maar na de geboorte van Luíz kriebelde het bij mij zo hard om een tweede kindje te krijgen. Dat legde wel wat druk op onze relatie, maar na lang praten besloten we er toch voor te gaan. Ik ben David enorm dankbaar, want ik droomde altijd van twee kindjes. Een jongen én een meisje, en die wens kwam in vervulling!’
Ik wilde ook dit moment vereeuwigen op foto. Wat is een vrouwenlichaam toch sterk!
Zo lieten we de wereld weten dat Luíz een broertje of zusje verwachtte.
De eerste foto van ons dochtertje.
Een vriendin ontwierp onze geboortekaartjes. Ik omschreef wat ik in gedachten had en zij voerde het perfect uit. De doopsuiker maakte ik zelf.
De eerste ontmoeting van Luíz met zijn kleine zusje.
Wat hou ik ervan om met Félipa te knuffelen.
Ons mooie gezinnetje.
Ik vond het heel aangenaam om borstvoeding te geven.
Het is heerlijk om haar te zien genieten in dat warme water.
Alleen maar liefde voor deze twee kleine spruiten.
Félipa maakt ons gezinnetje compleet.
Fotografen: Elien Van den Brande, Evgeniia Tops (Meowgical photography), Stefanie Dewel (collectedphotography) en Linde Vercammen (Doula Linde).
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
