Emily en Wout zijn de trotse ouders van Anna.
Emily (26): ‘Mijn placenta zat vast en ik moest onmiddellijk geopereerd worden’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Vroedvrouw Emily (26) moest na de geboorte van haar dochtertje onmiddellijk onder het mes omdat mijn placenta vastzat. Alles verliep goed en Wout (28) en zij zijn nu de trotse ouders van Anna.
‘Wout en ik wilden nog een laatste reis met ons tweetjes maken voor we aan kindjes zouden beginnen, maar helaas stak corona daar een stokje voor’, vertelt Emily. ‘Onze trip naar Peru werd geannuleerd, maar onze kinderwens was zo groot dat we besloten om niet meer te wachten. Ik was vrij snel zwanger en als vroedvrouw bracht ik mijn collega’s direct op de hoogte. Op kerst maakten we het goede nieuws bekend aan onze familie door een doorzichtige kerstbal cadeau te geven waarin een echo zat. Iedereen was dolgelukkig en er vloeiden heel wat traantjes die avond.’
Kwaaltjes
Ik was graag zwanger, ondanks dat ik toch wat kwaaltjes had’, aldus Emily. ‘Ik had vanaf mijn zestiende week een enorm lage bloeddruk waardoor ik geregeld flauwviel. Als ik op tijd kon gaan liggen, wist ik het te voorkomen, maar dat was natuurlijk niet altijd evident. Zo heb ik me toen ik naar mijn werk reed met de auto verschillende keren aan de kant moeten zetten omdat alles zwart werd voor mijn ogen. Het gebeurde ook een keertje toen ik boodschappen deed in de supermarkt. Een medewerker heeft me toen begeleid naar het magazijn waar ik even op een hoop paletten kon neerliggen. Ik schaamde me dood, maar het deed deugd dat die man zoveel medeleven toonde.’
Ik had vanaf mijn zestiende week een enorm lage bloeddruk waardoor ik geregeld flauwviel. Zo heb ik me toen ik naar mijn werk reed met de auto verschillende keren aan de kant moeten zetten omdat alles zwart werd voor mijn ogen.
‘Verder had ik last van rusteloze benen’, gaat Emily verder. ‘Ik probeerde echt alles: magnesiumtabletten, massages en steunkousen, maar niks hielp. Ik sliep vaak op de zetel ‘s nachts omdat ik maar bleef woelen en ik wilde mijn man niet wakker maken. Maar die zetel lag natuurlijk niet zo comfortabel, zeker met mijn dikke babybuik. Wat die kwaaltjes deed verzachten, waren de momenten waarop mijn man Wout thuiskwam en zich tegen mijn buik vleide. Hij zong voor onze kleine spruit of vertelde verhaaltjes, en daar genoot ik intens van.’
Operatiekwartier
‘Aangezien ik vroedvrouw ben, wist ik in theorie perfect wat ik van de bevalling mocht verwachten’, zegt Emily. ‘Ik had er dan ook totaal geen schrik voor. Ik wilde zelfs absoluut geen epidurale krijgen en ik wilde heel graag in bad bevallen. Mijn vliezen braken ‘s nachts en ik maakte mijn man wakker. Nog geen halfuur daarna begonnen de weeën. Ik bleef het grootste deel van de arbeid thuis, samen met mijn man die me masseerde en mijn zus die ook vroedvrouw is. Ik voelde me helemaal op mijn gemak en dat alles zorgde ervoor dat ik pas in de namiddag naar het ziekenhuis ging. Daar ging ik onmiddellijk in het bad zitten om te bevallen.’
Ik vond het verschrikkelijk dat ik Wout en ons kindje moest achterlaten en dat ik haar niet bij mij had tijdens dat “gouden uurtje”, het eerste uur na de bevalling. Dat doet nog steeds pijn. Ik heb het gevoel dat iets me werd afgepakt, terwijl het natuurlijk niet anders kon.
‘Helaas zat de schouder van onze baby vast bij de geboorte, waardoor er even paniek was’, vertelt Emily. ‘De bevalling duurde hierdoor een hele poos, maar gelukkig kwam dit allemaal goed en kon ik ons dochtertje eindelijk in mijn armen houden. Dat gelukzalige gevoel duurde jammer genoeg niet lang, want ons kindje reageerde niet zo goed. Ze werd even meegenomen voor onderzoek en even later mocht ik ze opnieuw vasthouden. Dan kwam er opnieuw slecht nieuws, want mijn placenta wilde er niet spontaan uitkomen. Na lang proberen, besliste de gynaecologe dat ik geopereerd moest worden om de placenta te verwijderen. Ik vond het verschrikkelijk dat ik Wout en ons kindje moest achterlaten en dat ik haar niet bij mij had tijdens dat “gouden uurtje”, het eerste uur na de bevalling. Dat doet nog steeds pijn. Ik heb het gevoel dat iets me werd afgepakt, terwijl het natuurlijk niet anders kon.’
Pittige eerste weken
‘We kozen voor de naam Anna omdat we dit gewoon heel mooi vinden klinken’, vertelt Emily. ‘Tijdens de zwangerschap gebruikten we haar naam dagelijks. We moesten daardoor opletten dat we het niet verklapten aan onze vrienden en familie (lacht). Die eerste weken waren eerlijk gezegd heel pittig. Niet alleen was ik nog enorm emotioneel, ik was fysiek nog niet hersteld en mijn hormonen waren volledig uit balans. Reken daarbij nog eens een baby die heel snel overprikkeld was en je begrijpt dat het enorm intens was. Ik wist op voorhand dat het zwaar zou zijn, maar de realiteit komt altijd nog wat harder binnen. Toch probeerde ik er ook zoveel mogelijk van te genieten.’
‘Mama worden, zorgde er bij mij voor dat alles op zijn plaats viel’, vertelt Emily. ‘Ik had er zolang van gedroomd en nu is het eindelijk werkelijkheid. De liefde die ik voel voor Anna is onbeschrijfelijk. Ze is mijn alles en ik zou ook alles voor haar doen. Mijn leven is compleet veranderd, maar wel in de goede zin. Wout en ik willen zeker nog een tweede kindje. We waren toen Anna nog maar een week oud was al bezig over een broertje of zusje voor haar.’
Ik kocht deze matching kledij als verrassing voor mijn man toen ik ontdekte dat ik zwanger was. We gebruikten dit om op onze sociale media aan te kondigen dat we ons eerste kindje verwachtten.
Op deze foto was ik 38 weken zwanger. Ik probeerde elke maand een foto te nemen van mijn groeiende buik. Vlak voor we dit kiekje namen, had ik last van voorweeën waardoor ik dacht dat Anna ter wereld zou komen. Maar ze bleef nog meer dan twee weken in mijn buik zitten. Wat zat ze daar goed!
Toen Anna geboren werd, mocht ik haar zelf uit het water halen. Dat was een heel speciaal moment. Haar oogjes waren open en ze staarde me intens aan. Ik was onmiddellijk verliefd!
Op dit moment merkten we dat Anna toch even moest bekomen van de pittige bevalling. Ze reageerde op vrijwel niks. Ze staarde ons aan, maar gaf verder geen kik. Ze namen haar dan mee om haar te controleren en alles was gelukkig in orde.
Dit is een van mijn favoriete foto’s. Anna was nog geen dag oud. Bij de minste prikkel begon ze te huilen. Hier is ze enorm aan het huilen en Wout hield haar vast om haar te troosten.
Ik wilde enorm graag borstvoeding geven en was zo blij dat het lukte. De eerste keren dat ze bij mij dronk waren heel speciaal.
Dit is de eerste foto van ons gezinnetje, genomen in het ziekenhuis. Wat ben ik trots op ons.
Anna is ondertussen al meer dan 6 maand. We zouden de tijd graag even stoppen, want het gaat zo snel! We houden ontzettend veel van haar.
De laatste maanden van mijn zwagerschap kochten we een huis, dat we zelf opknapten. Daardoor hadden we niet veel tijd en maakten we de doopsuiker niet zelf. Het geboortekaartje lieten we maken bij Mimi Baby en we zijn nog steeds trots op het resultaat.
De eerste weken vond Anna het vreselijk om in bad te gaan. Nu doet ze niks liever! Daarom gingen we eens samen zwemmen en ze vond het heerlijk. Nu gaan we wekelijks een halfuurtje zwemmen met haar.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
