‘Ik was verstijfd van de angst en ik dacht op dat moment dat we ons zoontje zouden verliezen.’
Caroline (30): ‘We werden ‘s nachts plots wakker in een grote plas bloed’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Caroline (30) had verschillende hevige bloedingen tijdens haar zwangerschap. Benjamin (33) en zij zijn nu de trotse ouders van Henri, het kleine broertje van Anna (2).
‘Benjamin en ik hebben al een dochtertje Anna en we merkten snel dat het ouderschap de mooiste rol in ons leven is’, vertelt Caroline. ‘Ons hart had nog veel ruimte over en ons gezinnetje voelde nog niet compleet, dus we besloten voor een tweede kindje te gaan. Ik was opnieuw snel zwanger, en ik besef dat we geluk hadden, want dat is niet vanzelfsprekend. Ik vond het niet zo fijn om zwanger te zijn, want ik was de eerste maanden enorm misselijk en ik vond het niet leuk om mijn lichaam zo te zien veranderen.’
Bloedingen
‘Na een paar weken stelde de gynaecoloog tijdens een echo vast dat mijn placenta op de minst gunstige plek in de baarmoeder zat, namelijk dwars over de baarmoedermond. Met het groeien van de buik kon die nog opzij trekken en anders was een keizersnede nodig. De weken vlogen voorbij, want als je zwanger bent met een peuter in huis heb je altijd wel iets om handen (lacht). Tot we plots, toen ik 28 weken ver was, ‘s nachts wakker werden in een grote plas bloed. Ik dacht eerst dat m’n water gebroken was, maar toen we het licht aandeden, zagen we de rode kleur en was ik volledig in paniek.’
‘Ik was verstijfd van angst en dacht op dat moment dat we ons zoontje zouden verliezen’, gaat Caroline verder. ‘Mijn man bleef gelukkig kalm, haalde ons dochtertje uit bed en we reden naar het ziekenhuis. Daar bleek dat een bloedvat in de placenta afscheurde, maar dat ons kindje helemaal in orde was. Wat een opluchting. Ik moest een weekje in het ziekenhuis blijven ter controle. Na een week thuis had ik opnieuw een bloeding, met nog meer bloed! We reden opnieuw naar het ziekenhuis waar ik alweer een paar dagen moest blijven.’
Een bloedvat in de placenta scheurde af, maar ons kindje was gelukkig helemaal in orde. Wat een opluchting.
Placentaloslating
‘Dit proces herhaalde zich nog twee keer’, aldus Caroline. ‘Ondertussen waren mijn man en ik een geoliede machine, en was er een pak minder paniek. Het ergste vond ik dat ik ons dochtertje steeds moest achterlaten. Zij was nog geen twee jaar oud, dus ze snapte niet waarom mama in het ziekenhuis moest blijven. Het risico op een placentaloslating werd telkens groter, wat levensbedreigend is voor kind én mama, dus ik moest telkens langer opgenomen worden. Bij de vijfde bloeding kreeg ik ook weeën en het bloeden wilde niet stoppen. Toen besliste de gynaecoloog om een keizersnede uit te voeren.’
Ik moest na vier dagen naar huis en dat vond ik ongelooflijk zwaar: je pasgeboren kindje achterlaten! Als mama was ik hier kapot van en ik bleef dan ook van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat aan zijn bedje zitten.
‘Anna kwam met een natuurlijke bevalling ter wereld, dus het was vreemd om nu op die operatietafel te liggen’, zegt Caroline. ‘Het voelde wel allemaal veel rustiger en na een paar minuten kwam ons zoontje ter wereld. De artsen haalden hem bijna onmiddellijk weg om te zien of hij niet prematuur was. Maar de testen wezen uit dat hij het ondanks dat hij zes weken te vroeg kwam heel goed deed. Toch moest hij op een warmtebedje liggen en nog twee weken op neonatologie blijven. Ik moest na vier dagen naar huis en dat vond ik ongelooflijk zwaar: je pasgeboren kindje achterlaten! Als mama was ik hier kapot van en ik bleef dan ook van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat aan zijn bedje zitten. Ik ben de vroedvrouwen wel voor eeuwig dankbaar voor hun steun en goede zorgen. Henri mocht op 30 december met ons mee naar huis, net op tijd voor Oudejaarsavond. Zo konden we het nieuwe jaar toch inzetten met ons viertjes.’
Voorbij lopen
‘Ik vind mama zijn de allermooiste rol die je kan krijgen in je leven’, zegt Caroline. ‘De liefde die je voelt voor je kindjes is het meest fantastische wat je kan ervaren. Tegelijkertijd is het ook heel uitdagend en vermoeiend. Met een baby én peuter in huis blijft er weinig tijd over voor iets anders dan zorgen. Ik loop mezelf regelmatig voorbij. Gelukkig krijg ik veel steun en hulp van Benjamin die een heel aanwezige papa is, ondanks zijn drukke job.’
Mama zijn is heel uitdagend en vermoeiend. Met een baby én peuter in huis blijft er weinig tijd over voor iets anders dan zorgen. Ik loop mezelf regelmatig voorbij.
‘Het moederschap heeft me sowieso veranderd, maar ik ben er alleen maar een mooier mens van geworden’, besluit Caroline. ‘Ons gezinnetje is nu compleet. Mijn man wou altijd drie kindjes, maar veranderde van mening nu er twee kleine sloebers rondlopen bij ons thuis (lacht). Twee gezonde kindjes is alles wat we maar konden wensen.’
Deze foto werd gemaakt in de Provence afgelopen zomer. We kregen die dag het nieuws dat de resultaten van de NIPT-test goed waren en Anna een broertje zou krijgen.
Hier lag ik in het ziekenhuis aan de monitor na mijn eerste bloeding op 28 weken zwangerschap. Ik lag dagelijks driemaal aan de monitor om de hartslag van ons zoontje te controleren.
Ik had door de vele ziekenhuisopnames niet meer de kans om een zwangerschapsshoot te doen, wat ik erg jammer vond. Dus ik maakte dan maar zelf foto’s van die bolle babybuik.
Met een 3D-echo krijg je echt een beeld van hoe dat mini-mensje daar in die bolle buik eruit ziet.
Na lange, bange weken werd Henri met een keizersnede ter wereld gebracht.
Henri Marcel Van Hoof. 49cm en 2,640 kg. Vroeger dan verwacht, maar zo welkom.
Fotograaf: Ima Houvenaghel
Na twee weken op neonatologie mochten we Henri mee naar huis nemen.
Ik gaf Henri borstvoeding. Maar ik ervoer nooit het romantische gevoel daarvan. Ik moest ook kolven voor de momenten dat ik niet bij hem kon zijn, wat leidde tot veel overproductie, stuwing en een borstontsteking. Ondanks dit alles ben ik wel trots op m’n lichaam.
Henri’s geboortekaartje werd ontworpen door Ghizlan van 3Little Stories. Ik wou het minimalistisch en clean. De quote schreef ik zelf: ‘He has a head full of magical dreams and tiny feet that will rock our world.’
De suikerbonendoosjes maakte we zelf en mijn schoonbroer die imker is, vulde potjes verse honing.
Fotograaf: Ima Houvenaghel
Dit is een van mijn lievelingsfoto’s. Mijn twee liefste mensjes samen, exact hoe ze zijn. Anna als grote zus, die haar broertje graag overlaadt met kusjes. En Henri, die ondertussen al 5 maanden lachend door het leven gaat. Wat maken zij het mijne zoveel mooier.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
