‘Mensen zeiden dat ik blij moest zijn dat ons kindje het haalde, en daardoor verstopte ik lange tijd mijn echte gevoelens.’
Maite (30): ‘Ik sukkelde in een postnatale depressie door de traumatische zwangerschap en bevalling’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Maite (30) worstelde met een postnatale depressie nadat haar zwangerschap en bevalling helemaal anders uitdraaiden dan ze hoopte. Ricardo (33) en zij zijn nu de trotse ouders van Alba Maria.
‘In het begin van mijn zwangerschap had ik last van hevige onderbuikpijnen’, vertelt Maite. ‘Ik belandde uiteindelijk zelfs in het ziekenhuis en daar vreesden de artsen dat ik een miskraam had omdat ze geen kloppend hartje meer zagen van onze ongeboren baby. We moesten een controle bij de gynaecoloog afwachten, waar we met een bang hartje naartoe gingen, maar daar bleek tot zijn én onze grote verbazing dat ons kindje wél nog leefde! Ik zal dit emotionele moment nooit meer vergeten.’
Dalende hartslag
‘Vanaf dat moment verliep mijn zwangerschap heel vlotjes’, zegt Maite. ‘Ik had geen last van die typische kwaaltjes en ook de pijn in m’n onderbuik ebde langzaamaan weg. De gynaecoloog merkte wel op de echo op dat ons baby’tje heel klein was. Dat is niet echt een grote verrassing, want ik meet zelf ook maar 1m49. Maar ze wilden dit toch goed in de gaten houden. Ik moest om de twee weken op controle, wat altijd spannend was voor ons, want we wilden natuurlijk dat ons kindje goed groeide.’
Ik voelde me schuldig en het was alsof mijn lichaam faalde. Mijn partner en ik wisten ook niet of onze baby het überhaupt wel zou halen.
‘Alles leek in orde tot ik 29 weken ver was’, aldus Maite. ‘Mijn baarmoederhals was verkort en die krampjes die ik al een weekje voelde, bleken weeën te zijn! De hartslag van ons kindje daalde ook telkens ik weeën kreeg en omdat ze een groeiachterstand had, vroeg dit veel energie van haar kleine lichaampje. Daarom werd ik de laatste weken van onze zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis. Soms daalde haar hartslag tot 40, terwijl die gemiddeld 140/150 is en stond een team klaar voor een spoedkeizersnede. Gelukkig kwam ze er telkens weer door. Dat was een emotioneel zware periode. Ik voelde me schuldig en het was alsof mijn lichaam faalde. Mijn partner en ik wisten ook niet of onze baby het überhaupt wel zou halen.’
Keizersnede
‘Ik lag uiteindelijk 5,5 weken in het ziekenhuis, want ik beviel toen ik 35 weken ver was’, zegt Maite. ‘Ik wist dat het een keizersnede zou worden, want ons kindje lag in stuit. Dat was voor mij een grote teleurstelling, want ik wilde heel graag een natuurlijke bevalling meemaken en ik had toch wel schrik voor die keizersnede. De bevalling op zich ging plots heel snel, té snel, want mijn partner raakte zelfs niet tijdig in het ziekenhuis voor de geboorte van zijn dochter. Gelukkig werd ik goed bijgestaan door de gynaecoloog en de vroedvrouwen.’
Eerst lag ik helemaal alleen op m’n kamertje en daarna moest ik het ziekenhuis verlaten zonder ons kindje.
‘Plots kwam een klein, lief meisje met grote ogen boven het doek piepen: ons dochtertje Alba Maria’, vertelt Maite. ‘Ze mat 42,5cm en woog 1,8 kg. Al snel namen ze haar mee ter controle. Ik voelde alle emoties tegelijkertijd: blijdschap, angst, verdriet, noem maar op. Ik was ook boos dat alles mij was ontnomen: een zwangerschap waar ik ten volle van kon genieten, een natuurlijke bevalling, een bevalling waarbij mijn partner aanwezig was, een gezonde baby die op m’n borst kon blijven liggen.’
Postnatale depressie
‘Gelukkig konden we iets later bij haar en daar lag ze in een couveuse met allerlei kabeltjes’, gaat Maite verder. ‘Een hard beeld om te zien, maar mettertijd wende dit wel. We mochten haar 24 op 7 bezoeken en de neonatologie werd onze tweede thuis waar we altijd warm werden ontvangen. We kregen ook de nodige psychologische begeleiding van tal van coaches. Dat was nodig, want de kraamperiode was een hel. Eerst lag ik helemaal alleen op m’n kamertje en daarna moest ik het ziekenhuis verlaten zonder ons kindje. Na vijftien dagen mocht ze gelukkig eindelijk samen met ons mee naar huis.’
Het is ook niet makkelijk om voor een premature baby te zorgen, want je hebt voortdurend angst dat je iets mis doet.
‘Toch zat ik toen nog steeds niet op een roze wolk’, vertelt Maite. ‘Ik sukkelde in een postnatale depressie door alles wat ik meemaakte én door de goedbedoelde reacties die ik kreeg, maar die er wel inhakten. Mensen zeiden dat ik blij moest zijn dat ons kindje het haalde, en daardoor verstopte ik lange tijd mijn echte gevoelens. Maar die kwamen natuurlijk eenmaal thuis dubbel zo hard naar boven! Het is ook niet makkelijk om voor een premature baby te zorgen, want je hebt voortdurend angst dat je iets mis doet. Gelukkig kan ik rekenen op mijn fantastische partner en zocht ik professionele hulp.’
Ik heb helaas door mijn ziekenhuisopname geen zwangerschapsshoot kunnen doen. Ik trok wel wekelijks een foto van mijn buik. Dit was er één van tijdens mijn opname op 33 weken.
We mochten Alba heel even vastnemen vooraleer ze naar de NICU moest.
Onze eerste foto van Alba in de couveuse. Dit was ook de foto die wij doorstuurden naar vrienden en familie om het geweldige nieuws te vertellen dat Alba is geboren.
De eerste keer dat we Alba een badje mochten geven. Ze moest hiervoor minimum 2 kg wegen. Een mooi momentje voor ons allemaal.
Eindelijk thuis na een intense rolercoaster van bijna 9 weken.
Ons concept lieten we ontwerpen bij Kadeco. De doopsuikers knutselde ik tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis in elkaar.
Alba zorgde voor een viergeslacht. Er zit een leeftijdsverschil van 96 jaar tussen de oudste en de jongste.
Alba heeft darmproblemen. Om de pijn te verzachten, gaan we maandelijks naar de babyspa. Ze geniet hier enorm van.
Alba is ondertussen 6 maandjes oud. Een grappig weetje: ze draagt nog steeds kledingmaatje 56/62.
Deze foto werd getrokken op mijn 30ste verjaardag, maar na 50 pogingen was er nog steeds geen exemplaar waarop we alle drie in de lens keken (lacht).
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
