'Ik kreeg ons zoontje in m'n armen, maar ik had een heel vreemd gevoel omdat ik de bevalling niet bewust meemaakte.'
Lies (28): ‘Ik belandde na een spoedkeizersnede in een postnatale depressie’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Lies (28) belandde na een spoedkeizersnede in een postnatale depressie. Regilio (24) en zij zijn de trotse ouders van Sergillio Orlando Herman.
‘Ik had mijn kinderwens eigenlijk opgegeven omdat ik als twaalfjarig meisje van de gynaecoloog te horen kreeg dat het voor mij heel moeilijk zou zijn om kinderen te krijgen’, vertelt Lies. ‘Toen ik Regilio leerde kennen, begon het toch te kriebelen en wist ik meteen dat ik héél graag een kindje met hem wilde. We besloten er toch voor te gaan en ik stopte met de pil. Ik wist niet hoelang het zou duren en of ik überhaupt zelf zwanger zou kunnen raken, maar de gynaecoloog bleek er volledig naast te zitten. Binnen de week was ik zwanger!’
Lees meer mooie, ontroerende en inspirerende verhalen van mama’s in onze Babyb(r)abbels rubriek.
Zwangerschapsvergiftiging
‘We kwamen het op een grappige manier te weten’, aldus Lies. ‘Mijn vriend moest naar de dokter en ik besloot mee te gaan omdat ik me wat raar voelde die periode. De dokter stelde voor om een zwangerschapstest te doen, maar ik lachte het weg. Ik dacht namelijk nog steeds dat ik niet of toch zeker niet snel zou zwanger raken. De test bleek tot mijn grote verbazing positief! Ik was in shock omdat ik het nog niet goed besefte, mijn vriend in de zevende hemel.’
De hartslag van mijn baby daalde razendsnel. De vroedvrouwen stormden mijn kamer binnen en vertelden met dat ik een spoedkeizersnede zou krijgen. Ik was natuurlijk volledig in paniek.
‘Ik vond het tof om zwanger te zijn, al had ik helemaal niet de meest vlotte zwangerschap’, gaat Lies verder. ‘Ik kreeg astma-aanvallen waardoor ik maandelijks op controle moest bij een longarts. Na een suikertest bleek dat ik zwangerschapsdiabetes had en de laatste weken zwol mijn hele lijf op tot een ballon, had ik continu hoofdpijn, een te hoge bloeddruk en te veel eiwitten in mijn urine. Hierdoor moest ik dagelijks op controle bij de vroedvrouw in het ziekenhuis. Uiteindelijk besliste de dokter om me in te leiden. Een goede keuze, want na de bevalling bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had.’
Postnatale depressie
‘Mijn bevalling was helaas een traumatische ervaring’, zegt Lies. ‘Het begon allemaal goed, maar toen ik in het ziekenhuis na een dutje wakker werd en een hapje wilde eten, gingen plots alle alarmbellen op de monitor af! De hartslag van mijn baby daalde razendsnel. De vroedvrouwen stormden mijn kamer binnen en vertelden met dat ik een spoedkeizersnede zou krijgen. Ik werd door de ziekenhuisgangen naar het OK gerold waar alles in gereedheid werd gebracht. Ik wist niet goed wat er gebeurde en was natuurlijk volledig in paniek!’
‘Na de operatie kreeg ik ons zoontje in m’n armen, maar had ik een heel vreemd gevoel omdat ik de bevalling niet bewust meemaakte. Is dit wel mijn kindje? Ik belandde daardoor in een postnatale depressie. Ik huilde negen dagen lang in het ziekenhuis en ook eenmaal thuis was er helemaal geen sprake van die zogenaamde roze wolk. Ik voelde me een gefaalde moeder.’
Schuldgevoel
‘Ik kon niet over mijn ervaring praten zonder in tranen uit te barsten’, gaat Lies verder. ‘Ik was boos, teleurgesteld en enorm verdrietig. En omdat ik me zo voelde in plaats van gelukkig te zijn met de geboorte van mijn kindje voelde ik me keischuldig. Mijn vroedvrouw raadde me aan om hulp te zoeken en iedere week kwam er iemand lang om met mij te praten.’
Na de operatie kreeg ik ons zoontje in m’n armen, maar ik had een heel vreemd gevoel omdat ik de bevalling niet bewust meemaakte. Is dit wel mijn kindje? Ik belandde daardoor in een postnatale depressie.
‘Ondertussen gaat het een pak beter met mij’, aldus Lies. ‘Ik ben dolverliefd op ons zoontje, dat we Sergillio doopten. Mijn vriend hoorde die naam bij een oude schoolvriend en wist toen onmiddellijk dat als hij een zoontje zou krijgen, hij zo zou heten. Hij vertelde mij dat zelfs al op onze eerste date. Orlando koos ik omdat ik zelf ook inbreng wou hebben en het klonk leuk met Sergillio. Herman is de naam van de grootvader van mijn vriend.’
Geboorteplan
‘Ik zou alle toekomstige mama’s aanraden om een geboorteplan op te stellen waarin je aangeeft wat je wil tijdens je bevalling voor moest die uitdraaien in een spoedkeizersnede‘, aldus Lies. ‘Dat zou mij enorm geholpen hebben. Zo hebben ze speciale doeken met een venstertje in zodat je toch alles kan meevolgen, maar ik wist dat dus niet. Ik wil mijn verhaal daarom ook delen zodat mama’s die hetzelfde meemaken weten dat ze niet alleen zijn. Niet iedereen heeft een fantastisch geboorteverhaal, maar je hoeft je daarvoor niet te schamen.’
Ik weet nog dat ik vroeger naar andere moeders keek die alles opofferden voor hun kroost en bij mezelf dacht: zo wil ik echt nooit worden. Vergeet het, ik ben nu ook zo!
‘Ik had het moederschap enorm onderschat’, besluit Lies. ‘Het is ontzettend vermoeiend, maar als ik mijn zoontje zie lachen naar mij weet ik waarvoor ik het allemaal doe. Ik zou alles laten vallen voor hem. Ik weet nog dat ik vroeger naar andere moeders keek die alles opofferden voor hun kroost en bij mezelf dacht: zo wil ik echt nooit worden. Vergeet het, ik ben nu ook zo!‘
Met deze foto maakten we aan onze vrienden en familie bekend dat we in verwachting waren.
De allereerste foto van onze kleine spruit.
Hij zette onmiddellijk zijn keel open om iedereen te laten weten dat hij er was (lacht).
We zijn dolgelukkig met ons gezellige gezinnetje.
Een echte fashion king in zijn coole outfit.
We vinden het geweldig om samen op uitstap te gaan, zelfs naar festivalletjes.
Sergillio’s eerste kerst en een bijkomend pakje mocht natuurlijk niet ontbreken.
Sergillio is ons zonnetje in huis, we zijn dolgelukkig.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
