‘Nooit eerder voelde ik zo een enorme golf van liefde. Tegelijkertijd kwam er ook een enorme golf van verdriet over ons heen.’
Maries (29): ‘Wij waren mama en papa geworden, maar onze dochter was overleden’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Maries (29) verloor haar ongeboren kindje. Stijn (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Mona*.
‘Stijn en ik wilden al heel lang kindjes, maar we wilden eerst de verbouwingen van ons huis afwerken’, vertelt Maries. ‘Toen we gezellig gesetteld waren in ons eigen nestje was het al heel snel prijs en keken we reikhalzend uit naar de komst van ons kindje. Onze vrienden schrokken van het geweldige nieuws omdat we de eerste in onze vriendenkring waren, maar ze waren superblij. We vroegen Stijns schoonzus als meter en mijn broer als peter, ik had hem nog nooit zo trots gezien.’
Geen hartslag
‘Helaas sloeg het noodlot toe toen ik 29 weken ver was’, gaat Maries verder. ‘We waren op een kerstfeestje en ik kreeg barstende hoofdpijn. Ik besloot me even te leggen en toen ik wakker werd, moest ik overgeven. Stijns zus die apothekeres is, nam mijn bloeddruk en ze viel bijna achterover: ik had 20 over 15. Ze dacht dat de meter kapot was. We besloten naar het ziekenhuis te rijden en in de auto daarnaartoe trok mijn buik ontzettend hard samen en besefte ik dat er iets ernstig aan de hand was.’
Mijn man barstte in tranen uit terwijl ik het nog niet onmiddellijk besefte. Ik bleef maar vragen om het nog eens te controleren en ik ging in shock. Ons dochtertje was overleden in m’n buik.
‘Eenmaal aangekomen op de materniteit nam de gynaecoloog een echo en kregen we het vreselijke verdict te horen dat er geen hartslag meer te horen was. Die zin staat voor altijd in mijn geheugen gegrift… Mijn man barstte in tranen uit terwijl ik het nog niet onmiddellijk besefte. Ik bleef maar vragen om het nog eens te controleren en ik ging in shock. Ons dochtertje was overleden in m’n buik.’
Golf van verdriet
‘De bevalling werd meteen ingeleid’, aldus Maries. ‘Ik voelde Mona nog draaien in m’n buik terwijl ze wel al overleden was. Dat was supervreemd! De bevalling zelf was eigenlijk een heel mooi, sereen en liefdevol moment. De vroedvrouwen en de gynaecoloog waren enorm lief, zorgend en empathisch voor ons. Zij maakten dit loodzware proces toch iets makkelijker voor ons. Toen Mona ter wereld kwam, legden ze haar op m’n borst en nooit eerder voelde ik zo een enorme golf van liefde en trots. Tegelijkertijd kwam er ook een enorme golf van verdriet over ons heen. Wij waren mama en papa geworden, maar ons dochtertje was overleden.’
Daarna moesten we afscheid nemen van onze dochter. We kusten Mona een laatste keer en ons hart brak in duizenden stukjes.
‘Stijn maakte samen met de vroedvrouwen afdrukken van haar voetjes en handjes met die inkt die in het koesterkoffertje van het Berrefonds zat’, vertelt Maries. ‘Daarna werd Mona in het water gelegd om haar huid zo mooi mogelijk te bewaren. De dag erna kwam namelijk een fotograaf van Boven de Wolken voor een intieme fotoshoot van ons gezinnetje. Daarna moesten we afscheid nemen van onze dochter. Er volgde een autopsie om te onderzoeken waarom ze stierf. We kusten Mona een laatste keer en ons hart brak in duizenden stukjes.’
Rouwkaartje
‘Ons zorgeloos leventje met een rooskleurige toekomst veranderde in eentje waarbij we als kersverse ouders een begrafenis moesten regelen voor ons pasgeboren dochtertje’, zegt Maries. ‘We leefden in een waas en deden alles op automatische piloot. Ik had het geboortekaartje al ontworpen. Helaas moesten we dit nu aanpassen naar een rouwkaartje. Omdat ik meer dan 24 weken zwanger was, hadden Stijn en ik recht op alles waar je anders ook recht op hebt. Ik kreeg dus 3 maanden moederschapsrust en Stijn 20 dagen vaderschapsverlof. Die weken kwamen heel welgekomen om dit verlies te laten doordringen en onze tijd te nemen.’
Ons zorgeloos leventje met een rooskleurige toekomst veranderde in eentje waarbij we als kersverse ouders een begrafenis moesten regelen voor ons pasgeboren dochtertje.
‘De eerste dagen konden we niks, het lukte zelfs niet om te koken’, aldus Maries. ‘Gelukkig stonden onze familie en vrienden klaar met eten, luisterende oren en schouders om op uit te huilen. We zijn nu al meer dan tien maanden verder en nog steeds is elke dag moeilijk en missen we Mona zo enorm hard. Mona is ons eerste kindje en zal dat altijd blijven. We zullen altijd trots blijven op onze sterke meid en enorm veel van haar houden. Maar we hadden zo graag actief mama en papa geweest. We willen dus heel graag nog een broertje of zusje voor Mona. En zij zullen altijd weten dat hun grote zus over hen waakt.’
Met deze foto kondigden we op onze sociale media aan dat we binnenkort avonturen met ons drietjes gingen beleven.
Twee jaar geleden namen we onze trouwfoto’s in de kruidtuin van Leuven. We nemen elk jaar bij dezelfde boom een foto. In 2023 was dit met Mona in mijn bolle buik. Ons gezinnetje.
We zijn zo trots op onze kleine meid.
Fotograaf: Anne Muller, fotograaf voor Boven de Wolken.
Deze foto werd enkele uren na de bevalling genomen. We mochten haar meteen vastnemen. Ze is gewikkeld in het dekentje dat mijn mama speciaal voor haar maakte.
Het lijkt alsof Mona ons hier troost: ‘Mama en papa, het is oké!’
Fotograaf: Luc Van Beneden, fotograaf voor Boven de Wolken.
Ons gezinnetje, vol liefde.
Fotograaf: Luc Van Beneden, fotograaf voor Boven de Wolken.
Dit is Mona’s grafje. De weken na haar overlijden gingen we elke dag naar haar graf.
Haar geboortekaartje werd plots een rouwkaartje.
Ik vroeg mijn broer als peter. Hij was zo trots!
We speelden het liedje ‘Tussenin’ van Brihang op Mona’s begrafenis. We konden last-minute, na uren op ticket-swap, nog gaan naar zijn concert in het Depot en kregen een gesigneerde plaat van hem, voor Mona.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
