'Dat moedergevoel kwam er pas als ik al eventjes thuis was met Emiel. Misschien onbewust ergens uit schrik dat ik hem ook zou moeten afgeven.'
Laura (30): ‘Lowie kwam eerst ter wereld, maar hij was al gestorven in mijn buik. Enkele momenten later werd Ferre geboren en hij leefde nog een twintigtal minuutjes.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Laura (30) was zwanger van een vierling. Maar nadat twee vruchtjes werden weggenomen, verloor ze wat later ook haar tweeling. Haar partner Robin (33) en zij zijn nu de trotse ouders van Emiel, kleine broer van sterrenkindjes Ferre en Lowie.
‘Onze weg naar een kindje verliep helaas niet vlekkeloos’, vertelt Laura. ‘Ik kreeg minder vaak mijn maandstonden en daarom besloten Robin en ik toen we aan een kindje wilden beginnen om eerst even langs te gaan bij een gynaecoloog. Onze vrees was terecht, er was inderdaad een probleem: ik heb PCOS. Dat wil zeggen dat mijn eicellen moeilijk tot groei en ovulatie komen. Daardoor zou het dus moeilijk worden om spontaan zwanger te worden en besloten we ons te laten begeleiden door een fertiliteitsarts.’
Vierling
‘We probeerden verschillende behandelingen om zwanger te raken’, aldus Laura. ‘Pilletjes werkten niet, dus we schakelden over op spuitjes in mijn buik. Zo’n twee jaar later kreeg ik mijn allereerste inseminatie en tot onze grote verbazing lukte die meteen. We konden het niet geloven, maar we waren natuurlijk in de wolken. De allergrootste shock kwam toen we op controle gingen, want het bleek dat ik zwanger was van een vierling! Ik viel echt letterlijk bijna van die onderzoekstafel!’
De allergrootste shock kwam toen we op controle gingen, want het bleek dat ik zwanger was van een vierling! Ik viel echt letterlijk bijna van die onderzoekstafel!
‘Na acht weken zwangerschap stierf helaas een vruchtje af’, vertelt Laura. ‘En na twaalf weken besloot de gynaecoloog om nog een vruchtje weg te nemen omdat het risico te groot was. Ik was dus nog zwanger van een tweeling, en Robin en ik keken er enorm hard naar uit om onze kindjes te verwelkomen. We kochten babyspulletjes en – kleertjes, en we vroegen onze broers als peters. Helaas liep het na negentien weken helemaal fout.’
Rouwproces
‘Mijn water brak plots en we gingen onmiddellijk naar het ziekenhuis’, aldus Laura. ‘Daar bleek dat een kindje bijna geen vruchtwater meer had. De dokters zagen ook tekenen van infectie in mijn bloed waardoor beslist werd dat ik moest bevallen. Onze kindjes waren helaas nog niet levensvatbaar, dus ze zouden het niet halen. Eerst kwam Lowie ter wereld, maar hij was al gestorven in mijn buik. Enkele momenten later werd ook Ferre geboren en hij leefde nog een twintigtal minuutjes. Ik mocht hem op mijn borst houden waar hij vredevol insliep.’
‘Robin en ik reageerden volledig anders’, zegt Laura. ‘Ik was enorm blij en trots op onze zoontjes, terwijl hij enorm veel verdriet had. Eenmaal thuis kreeg ik mijn klap. Gelukkig werden we begeleid door een psychologe die ons hielp om dit grote verdriet een plekje te geven. Wat ook enorm hielp in het rouwproces waren de foto’s van Dave van de organisatie Boven de Wolken. Hij zorgde ervoor dat we mooie herinneringen hebben aan onze zoontjes voor ze gecremeerd werden.’
Zwangerschapsvergiftiging
‘Robin en ik beseften snel dat een nieuwe zwangerschap de enige oplossing was om ons verdriet te doen slijten’, vertelt Laura. ‘Enkele maanden later mochten we terug starten met de behandelingen en na drie inseminaties was ik opnieuw zwanger. We waren enorm gelukkig, maar tegelijkertijd ook heel bang. Het was dit keer maar één vruchtje en we gingen heel vaak op controle bij de gynaecoloog. Op twintig weken zag het er nog steeds heel goed uit en kon ik toch een beetje meer genieten van de zwangerschap.’
Ik had een zwangerschapsvergiftiging en ons kindje moest vroeger ter wereld komen. Ik schoot natuurlijk helemaal in paniek, want ik was doodsbang om ook ons derde kindje te verliezen.
‘Ik had al van in het begin een hoge bloeddruk en uiteindelijk kreeg ik ook zwangerschapsdiabetes’, zegt Laura. ‘Omdat ik mijn bloeddruk niet meer onder controle kreeg, werd ik op 31 weken opgenomen in het ziekenhuis waar bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had. Daarom werd opnieuw gekozen om ons kindje vroeger ter wereld te laten komen. Ik schoot natuurlijk helemaal in paniek, want ik was doodsbang om ook ons derde kindje te verliezen.‘
Moedergevoel
‘Ik beviel uiteindelijk twee maanden te vroeg van ons zoontje Emiel’, aldus Laura. ‘Hij moest nog zeven weken in het ziekenhuis blijven. Ik was in de zevende hemel dat Emiel het gehaald had, maar tegelijkertijd deed het heel veel pijn om nog maar eens thuis te komen zonder kindje omdat hij nog in het ziekenhuis moest blijven. Het riep pijnlijke herinneringen op, maar we konden ons deze keer wel optrekken aan het feit dat hij het goed stelde. Hij moest alleen nog wat groeien en leren drinken.’
‘Mijn hart liep over van geluk toen we Emiel eindelijk mee naar huis mochten nemen’, zegt Laura. ‘Al moet ik eerlijk toegeven dat het moedergevoel er bij mij pas echt kwam toen hij al eventjes thuis was. Dat moest echt groeien. Misschien onbewust ergens uit schrik dat ik hem ook zou moeten afgeven. Nu ben ik de meest gelukkige vrouw ter wereld. Ik geniet enorm van mijn tijd met die kleine spruit. Alleen al kijken hoe hij slaapt in mijn armen tovert een grote glimlach op mijn gezicht.’
Superactieve baby
‘We kozen trouwens voor de naam Emiel omdat we een korte naam met vijf letters wilden zoals onze voornamen en die van onze sterrenkindjes Ferre en Lowie’, besluit Laura. ‘Emiel doet het ondanks dat hij prematuur is supergoed. Het is een heel actieve baby en we zijn verliefd op hem. We gaan hem als hij iets ouder is ook zeker vertellen over zijn sterrenbroertjes. We vinden het belangrijk dat hij weet wie Ferre en Lowie zijn, en dat zij ook een plekje in zijn hart krijgen.’
Op deze foto was ik bijna 4 maanden zwanger. We plaatsten het kiekje begin mei 2020 op onze sociale media en een kleine maand later liep het helaas fout. Achteraf hadden we daar wel spijt van, dus toen we zwanger waren van Emiel deden we geen zwangerschapsaankondiging meer.
De vroedvrouw nam deze foto, vlak na de geboorte van Ferre en Lowie. De foto toont perfect weer hoe we ons toen voelden. Ik besefte het nog helemaal niet en was zo trots, Robin vol verdriet.
Onze dierbaarste herinneringen aan Ferre en Lowie. We zijn Dave van Boven de Wolken zo dankbaar.
Fotograaf: Dave Lust van Boven de Wolken.
Deze foto werd getrokken twee weken voor ik van Emiel beviel.
Met deze foto lieten we aan de wereld weten dat ons zoontje geboren was. Hij was nog zo kwetsbaar en klein met overal draadjes. Maar wat deed hij het goed, we waren toen al zo trots op hem!
DoulaGraaf Cynthia nam deze foto in het ziekenhuis en je ziet hoe gelukkig we zijn met onze kleine spruit.
Fotograaf: DoulaGraaf Cynthia Bracke van VZW De Kleine Held.
Ons kaartje en doopsuiker werden gemaakt door Studio Ent. We kozen voor een sober herfstkaartje met een konijn, een beer en een wasbeer erop. Deze diertjes hangen ook op in Emiels kamer. Ferre en Lowie kregen een plekje als trotse sterrenbroertjes. Als doopsuiker kozen we voor stoepkrijt, zeepjes, doopsuiker en snoepjes.
Op deze dag mochten we Emiel eindelijk meenemen naar huis. Ons geluk kon niet op.
Superblij met het resultaat! Het is een van mijn favoriete foto’s, ons gelukkig gezinnetje.
Fotograaf: Julie Matthys Photography.
Zo ziet ons vrolijk, actief mannetje er nu uit.
Nog meer mama’s over het moederschap:
- Tamara (27): ‘De eerste maanden wilde onze baby niet slapen. Dat zorgde ervoor dat onze roze wolk toch ook wat andere kleurtjes kende.’
- Caressa (29): ‘Ik beviel onverwacht thuis op de badkamervloer’
- Myrthe (30): ‘Zwanger zijn en tegelijkertijd zorgen voor een actieve peuter is een intensieve karwei’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
