‘Rosanne was mini, maar ze was wel echt een mensje waarbij je al gelaatstrekken kon ontdekken die ze van mij had gekregen.’
Astrid (33): ‘Een immense bloeding maakte de vruchtzak kapot en ons kindje werd na zestien weken stil geboren’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Astrid (33) beviel op zo’n zestien weken van een sterrenkindje. Nadia (48) en zij zijn nu de trotse ouders van Odiel, het kleine broertje van Rosanne* (2).
‘Nadia en ik hadden een grote kinderwens’, vertelt Astrid. ‘We gingen naar het fertiliteitscentrum om onze mogelijkheden te bespreken. We hadden daarna een afspraak bij de specialist waar verschillende medische testen werden uitgevoerd en bij een psycholoog. We mochten starten aan ons traject, maar kregen te horen dat we enkele maanden moesten wachten op de levering van het zaad. Die tijdspanne viel al bij al goed mee en de eerste inseminatie was direct een groot succes: ik was zwanger!’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Stilgeboorte
‘Nadia en ik waren beiden dolgelukkig en enthousiast over het leven dat in me groeide, het was een droom die werkelijkheid werd’, aldus Astrid. ‘We wachtten tot de controle van 12 weken om het geweldige nieuws bekend te maken aan onze vrienden en familie, omdat we het “naïeve” idee hadden dat er daarna niets meer kon fout lopen. Helaas was dat wél het geval. Op 14 weken zag ik een klein streepje bloed bij het opstaan. We reden in paniek naar de spoed waar alles gelukkig in orde bleek. Een week later hetzelfde scenario, maar na controle bleek er weer niks aan de hand. Maar een paar dagen later kreeg ik ‘s nachts een immense bloeding die de vruchtzak kapot maakte. Ons kindje redde het niet en ik moest stil bevallen van ons wondertje.’
Ik was eerst doodsbang om Rosanne te bekijken of vast te houden, omdat ik niet wist wat te verwachten van een baby’tje van 16 weken. Mijn angst was onterecht, want Rosanne was mini, maar ze was wel echt een mensje waarbij je al gelaatstrekken kon ontdekken die ze van mij had gekregen.
‘De bevalling van Rosanne was hels ondanks het feit dat ze zo mini was’, aldus Astrid. ‘Tussen het eerste pilletje en de geboorte zaten 18 zware uren van arbeid en ziekte. Ondanks al het verdriet en de pijn was de bevalling wel heel mooi. Ik was eerst doodsbang om Rosanne te bekijken of vast te houden, omdat ik niet wist wat te verwachten van een baby’tje van 16 weken. Mijn angst was onterecht, want Rosanne was mini, maar ze was wel echt een mensje waarbij je al gelaatstrekken kon ontdekken die ze van mij had gekregen. De geboorte en het overlijden van ons Rosanne hakte er bij ons allebei serieus in.’
Schopjes
‘Vijf maanden rouwden we en daarna besloten we een nieuwe inseminatiepoging te proberen, maar die mislukte’, aldus Astrid. ‘De derde lukte wel. Ik was opnieuw zwanger. We waren uiteraard superblij, maar ook doodsbang! En die angst bleef 9 maanden lang omdat we niet nog een keer door die hel wilden zoals met ons Rosanne. Gelukkig konden we op elkaar rekenen én op een fantastische gynaecoloog die ons tweewekelijks opvolgde en die we ook altijd mochten bellen. Ondanks de stress en de angst probeerde ik toch te genieten van dat kleine wezentje dat in m’n buik groeide. Elke keer als ik de baby voelde schoppen, was het dan ook weer een geruststelling.’
Ik was bang dat ik ons tweede kindje niet graag zou zien omdat Rosanne al zoveel plaats in mijn hart innam, maar dat bleek gelukkig zo niet te zijn.
‘De bevalling van Odiel ging supervlot’, zegt Astrid. ‘Om 16u30 begonnen mijn weeën en zo’n vier uur later kwam ons zoontje ter wereld. Het moment dat Odiel er was, werd ik overmand door een gevoel van opluchting. Het lukte ons om een kindje levend ter wereld te brengen. Ik vond Odiel onmiddellijk een mooie naam, terwijl mijn vrouw er in het begin niks van moest weten. Op een dag kwam ze naar me toe en zei ze dat ze Odiel wél supertof vond. We kozen heel bewust om hem een tweede en een derde naam te geven. Rosanne is de naam van zijn zusje en Rina is de naam van zijn overleden grootmoeder.’
Puur genieten
‘Ik was bang dat ik ons tweede kindje niet graag zou zien omdat Rosanne al zoveel plaats in mijn hart innam, maar dat bleek gelukkig zo niet te zijn’, besluit Astrid. ‘Odiel is een fantastisch ventje en vult onze harten met zo veel geluk en liefde. Mama zijn is soms zwaar, maar meestal is het puur genieten. We zouden graag nog een kindje krijgen, maar we weten nog niet of we die stap opnieuw zullen zetten.’
We wilden een creatieve aankondiging. Sommigen dachten dat we de naam al verklapten (Luna), maar dat is de naam van de hond die we toen nog hadden.
Deze prachtige foto werd door een fotograaf van Boven de wolken genomen. Je ziet een vinger van mij en van Nadia die het handje van Rosanne vasthouden. Veel te klein, maar zo geliefd en voor altijd deel van ons gezin.
We kondigden onze tweede zwangerschap aan met een verwijzing naar Rosanne. Ons meisje zal immers altijd met ons meegaan. De veiligheidsspelden staan symbool voor ons gezinnetje. Rosanne was subtiel aanwezig als het vlindertje dat wegvloog. We wilden ook een regenboog in onze aankondiging, maar het is niet omdat er nu een broertje voor Rosanne is dat het verdriet weg is.
Nadia maakt graag foto’s en ze nam dan ook veel foto’s van mijn zwangere buik. Ondanks de angsten was ik graag zwanger en dat zie je ook op de foto’s. Het zijn bijzondere herinneringen aan een unieke tijd waarbij ons zoontje in mij groeide.
Bij de zwangerschap van Rosanne konden we de meters nog niet vragen, nu bestelden we een stolp met een figuurtje van de meter in, een figuurtje van Rosanne en een baby’tje. Beide meters waren heel gelukkig en namen ook dadelijk Rosanne mee in hun verhaal als meterschap.
Onze vrienden verrasten ons met een babyshower. We genoten van het gezelschap, de sfeer, het lekkere eten en de opdrachtjes die we deden.
Op deze foto is Odiel één dag oud. Eindelijk, na al die maanden van onzekerheid en angst, konden we ons zoontje in onze armen sluiten.
Sofie nam prachtige foto’s van ons als gezin en van ons zoontje. Gezinsfoto’s betekenen heel veel voor ons.
Fotograaf: Sofie Van Clapdurp.
Het geboortekaartje werd in aquarel getekend door een lieve collega. Van op een wolk strooit Rosanne bloemblaadjes naar beneden naar haar broertje. De vlinder staat symbool voor de mama van Nadia die helaas gestorven is.
We nemen wekelijks een foto van ons zoontje met de vos die hij kreeg van een van zijn meters. Op deze foto is hij 8 weken oud. Alle clichés kloppen. De tijd vliegt veel te snel en ons kindje groeit als een kool.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
