De meeste leerkrachten vinden dat ze het mooiste beroep van de wereld hebben. Maar wat als je geviseerd wordt door een leerling of een hele klas? Drie leerkrachten delen hun ergste ervaring.
Leen (31) besefte dat ze niet gemaakt is om les te geven
‘Ik was net afgestudeerd en zag op de website van de VDAB een vacature voor leerkracht zedenleer in het middelbaar. Dat leek me wel een leuk idee. Hoe moeilijk kon het zijn? Heel moeilijk, zo bleek. De schooldirecteur had me al ontvangen met de woorden dat het mijn voornaamste taak was om de kinderen in de klas te houden. Geen lessen, geen eindtermen: hen in de klas houden, was voldoende. Ik was toen 22 jaar, had geen ervaring op de teller en de leerlingen hebben dan ook de vloer met me aangeveegd. Zo ontdekte ik dat propjes schieten niet zomaar papier verfrommelen was, maar letterlijk papier nat knabbelen om dat dan in een pen te steken en het vervolgens te lanceren. Toen ik iets op het bord schreef, hingen er plots allemaal kleine natte bolletje in mijn haar, op mijn kleren en rond mij op de grond. Ik ben toen letterlijk voor de deur gaan staan en heb hen verplicht om die propjes op te ruimen. Na wat gezucht en stoerdoenerij hebben de leerlingen dan toch alles opgeruimd. Er was ook eens een student die voor mij kwam staan en seksbewegingen maakte om zo de klas te doen lachen. Ik was verbouwereerd. Ik heb hem uiteraard meteen naar de directeur gestuurd, maar ik bleef met rode kaken achter. Na twee maanden heb ik dan ook beseft dat niet iedereen in de wieg is gelegd om les te geven. Voor ik les gaf, beeldde ik me in dat ik de vriend van mijn leerlingen zou worden en hun leven zou veranderen. Zij hebben dat van mij veranderd: ik weet nu dat lesgeven aan tieners niets voor mij is.’
Sandy (24) moest het ontgelden bij een woede-uitbarsting van een 9-jarige
‘Ik ben afgestudeerd als kleuterjuf, maar wegens gebrek aan werk startte ik vorig jaar met de opleiding lager onderwijs. Intussen sta ik ook al voor de klas. In januari van dit jaar kwam ik terecht in het derde leerjaar, een klas met dertig leerlingen van wie meer dan de helft allochtoon is. Tijdens een toets wilde een van de leerlingen naar het toilet. Ik zei dat hij mocht gaan zodra hij klaar was met zijn test, maar die jongen was het daar duidelijk niet mee eens. Hij begon aan de gordijnen te trekken, weigerde zijn toets te maken en opnieuw volgde een discussie over het toilet. Toen ik weer nee zei, was de klas te klein. De jongen kreeg een woedeuitbarsting, riep allerlei dingen in zijn moedertaal en gooide een stoel naar me. Daarna stormde hij de klas uit en werd hij door de zorgcoördinator opgevangen. Ik polste bij de klas wat hij allemaal had gezegd. Volgens hen zei hij dat ik terug in de kont van mijn moeder mocht kruipen. Een kind van amper negen jaar dat zoiets zegt en dan nog met een stoel gooit... Ik kan wel tegen een stootje, maar toen stond ik wel even aan de grond genageld. Hij kreeg een gepaste straf en gelukkig heb ik sindsdien geen noemenswaardige incidenten meer met hem meegemaakt, maar ik hou in mijn achterhoofd tot wat hij in staat is.’
Merel (40) werd wanhopig van haar klas
‘Ik heb bijna twintig jaar gewerkt in het secundair onderwijs, in een school met veel allochtone jongeren. Toen ik er startte, kwam ik net van de schoolbanken. Ik was nog onervaren als leerkracht, maar ik gaf er jarenlang met plezier les aan leerlingen in TSO en BSO. Eigenlijk had ik die jongens en meisjes van het BSO nog het liefst van al: die winden er geen doekjes om. Als iets hen niet aanstaat, zal je het geweten hebben. Jaar na jaar kreeg ik toffe bendes onder mijn hoede. Ze hadden soms wel een grote mond, maar ik vond veel voldoening in mijn werk. Toen mijn man en ik verhuisden, moest ik op zoek naar een andere job. Ik dacht dat ik met mijn jarenlange ervaring meteen ergens kon beginnen, dat scholen bijna smeken om mij als leerkracht te hebben, maar niets was minder waar. Ik heb zo’n vijftig sollicitatiebrieven verstuurd, maar ik kreeg enkel reactie van een school in Brussel.
Mijn toenmalige leerlingen verklaarden me bijna gek toen ik zei dat ik in Brussel zou gaan lesgeven. Ik begreep hen niet en veegde hun argumenten van tafel. De realiteit bleek duizend keer erger. Mijn studenten kwamen naar school zonder boekentas, boeken en schrijfgerief. Respect voor leerkrachten? No way! Je kan het vergelijken met de films die je ziet over The Bronx in New York: muziekmaken, lachen onder elkaar, praten in hun eigen taaltje waar je geen jota van begrijpt, en vooral: de leerkracht straal negeren en uitlachen. De meisjes in mijn klas waren nog erger dan de jongens. Soms kwamen ze vlak voor mij staan, hun neus op een centimeter verwijderd van de mijne. Het was pure intimidatie.’
Pijn van de angst en stress
‘Ik ben meer dan eens wanhopig uit de klas gelopen, om niet in tranen uit te barsten voor die bende. Met geen enkele leerling had ik een band. Het was letterlijk ik alleen vooraan, en zij tegen mij. Na mijn eerste week in Brussel was ik al helemaal uitgeput. Ik was fysiek en mentaal op. Ik heb het schooljaar overleefd dankzij antidepressiva en angstremmers, en dan nog lag ik ’s nachts op de grond te kermen van de pijn, die puur door angst en stress werd veroorzaakt. Elke ochtend had ik schrik voor wat de dag zou brengen. Mijn man zag hoe ik er helemaal onderdoor ging. Ik had nooit iets anders gedaan dan lesgeven en zag dan ook niet in dat ik iets anders kon gaan doen. Ik dacht alleen maar aan overleven, dag per dag.
Omdat ik geen andere uitweg zag, heb ik uiteindelijk mijn mooi betaalde job, vaste benoeming én pensioen opgegeven. Ik begon opnieuw te studeren voor iets helemaal anders. Lesgeven, dat is voor mij gedaan. Het is een afgesloten hoofdstuk. Ik heb er een hevige afkeer van gekregen. Ze mogen me nog het dubbele loon bieden, mij krijgen ze niet meer voor de klas. Als de leerlingen van mijn vorige school mij nu zouden zien, zouden ze hun ogen niet geloven. Ik was zo geliefd daar, maar van die leerkracht schiet niets meer over. Ik neem het die gasten in Brussel kwalijk dat ik mijn mooi uitgestippelde weg heb moeten veranderen. Van een mooi inkomen ben ik naar minder dan het minimumloon per maand gegaan, een serieuze streep door mijn rekening. Ik moet nog twee jaar studeren en kan dan aan het tweede deel van mijn carrière beginnen, ver weg van alles wat met school te maken heeft.’
Meer straffe verhalen:
