Als het over zwangerschapsafbreking gaat, denken we bijna automatisch aan vrouwen. Dat abortus ook een mannenzaak is, wordt te weinig belicht. Het is dus hoog tijd om mannen ook een stem te geven. Raoul (28) was klaar om papa te worden, maar bij zijn toenmalige vriendin sloegen de twijfels alsnog toe. Eind december 2020 koos ze voor een abortus: een verscheurende beslissing voor Raoul.
Waar een mens voor leeft en het leven durft te laten. Iedere dag brandt er een kaars, een kaars voor hoop en verdriet, liefde en geluk. Voor mij op tafel brandt de laatste kaars, die bijna dooft. Het licht gaat uit en het blijft stil. Maar het leven gaat vooruit. De tranen stromen als regen. Ergens achter de wolken kleurt het blauw zonder regen. Het is die blauwe wolk waarop we leefden en durfden te dromen over ons leven, totdat het plots hagelde zonder regen. Ons kleine wonder. Ongepland, maar niet ongewenst. Als een donderslag bij heldere hemel stopt het dromen over jouw leven. Jouw leven, waarvan je nooit hebt mogen proeven. Weerloos tegen haar gevoel. Dat valt mij zwaar te bedroeven. Verdriet en machteloosheid is wat er overblijft. Omdat ik het tij niet heb kunnen keren om jou een prachtig leven te kunnen geven. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou. Maar vroeg of laat komen we elkaar tegen en draag ik de verantwoording over jouw leven. Zoals een zonnestraal bij heldere hemel.
Dat gedicht schreef ik eind december 2020 in een poging om mijn verdriet een plaats te geven toen mijn intussen ex-vriendin voor een zwangerschapsafbreking koos… Meer dan een jaar geleden leerden we elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriendin. Vanaf onze eerste ontmoeting klikte het. Hoe vaker we elkaar zagen, hoe sterker onze band werd. Ik vond haar een topvrouw. Ik was op slag verliefd en was dolblij toen we niet veel later een relatie kregen, al verliep die met ups-and-downs. Hoewel ik algauw een toekomst met haar zag, twijfelde ze weleens of er voldoende liefde langs haar kant was. Daarom zijn we meermaals voor een kortere periode uit elkaar geweest, maar tegelijkertijd konden we ook niet zonder elkaar…’
Klaar om papa te worden
‘Toen eind oktober 2020 haar maandstonden uitbleven en ze steeds vaker naar het kleinste kamertje vluchtte, wist ik al hoe laat het was. Dat was te verwachten, want zij slikte de pil niet meer en ik gebruikte geen condoom. Hoewel onze relatie niet zo stabiel was en de zwangerschap niet gepland was, was een kindje meer dan welkom en besloten we samen voor het ouderschap te gaan. We hadden de basis om een kindje een mooie toekomst te bieden en begonnen allerlei voorbereidingen te treffen. Ik stelde een aannemer aan voor de verbouwing van mijn huis en we kochten al een deel van de babyuitzet, zoals een kinderwagen.’
Die eerste echo had zo’n mooi moment moeten zijn, maar ik kon niet blij zijn.
‘Ik heb altijd een kinderwens gehad en was ook mentaal klaar om papa te worden, maar op de dag van de eerste echo, toen mijn ex ruim acht weken zwanger was, dropte ze een bom toen ze uit het niets zei dat ze nadacht over een abortus. Het gevoel dat ik toen had, valt niet te beschrijven. Eerst dacht ik nog dat het aan haar hormonen lag, maar ze bleef herhalen dat ze abortus overwoog. Die eerste echo had zo’n mooi moment moeten zijn, maar ik kon niet blij zijn. Wat het voor mij nog verwarrender maakte, is dat ze bij de gynaecoloog deed of er geen vuiltje aan de lucht was, alsof ze de zwangerschap wilde verderzetten.’
De grond in geboord
‘Diezelfde avond vroeg mijn ex om haar wat ruimte te geven, en ik respecteerde die wens. Na vier dagen zagen we elkaar opnieuw. Ik hoopte dat ze van gedachten was veranderd, maar dat was niet het geval. Zodra ze vertelde dat een abortus voor haar een uitgemaakte zaak was, ben ik geknakt. Ik had het gevoel dat we op één lijn stonden en hetzelfde wilden, maar plots stonden we lijnrecht tegenover elkaar. Haar argument? Ze was ervan overtuigd dat we op lange termijn niet bij elkaar zouden blijven en gunde het kindje ouders die wel een onafscheidelijk duo vormden. De zoveelste klap in mijn gezicht. Als ze vanaf het begin had aangegeven dat ze dubbele gevoelens had, was dit misschien een ander verhaal geweest, maar ik verkeerde echt in de veronderstelling dat ik papa zou worden en weldra mijn kindje in de armen kon sluiten.’
Als ik iemand met een kinderwagen zie, denk ik weleens: dat had ik ook kunnen zijn.
‘Die levensdroom werd ineens de grond in geboord. Toen is onze relatie ook geëindigd. De liefde was niet voldoende om samen verder te kunnen. Ik heb wel gevraagd om me op de hoogte te houden van het verdere verloop. Op 30 december 2020, een dag na de abortus, liet ze via een sms’je weten dat de ingreep had plaatsgevonden. De afgelopen maanden heb ik enorm diep gezeten, maar het leven gaat verder en ik moet vooruit, hoe moeilijk dat ook is. Als ik iemand met een kinderwagen zie, denk ik weleens: dat had ik ook kunnen zijn. Bij die gedachte mag ik niet te lang blijven stilstaan, want anders krijg ik een brok in mijn keel en staan de tranen in mijn ogen. In mijn tuin heb ik een kruisje geplaatst. Het is een plek waar ik naartoe ga om te rouwen of wanneer ik verdrietig ben. Ik probeer beetje bij beetje de draad opnieuw op te nemen, maar wat gebeurd is, zal ik altijd in een rugzakje met me meedragen.’
Lees ook:
