3 lezeressen over dat laatste moment met hun dierbare

Anneleen (25) was een maand samen met haar vriend toen hij stierf door een ongeval.

‘De laatste keer dat we samen waren, was heel mooi. Ik ben toen samen met mijn hond naar zijn huis gegaan. We besloten om een wandeling te maken in het park. Het was vrij mooi weer; het zonnetje scheen en het was niet zo koud. We liepen hand in hand en we praatten en lachten veel. We waren zo verliefd. Na een paar uur gingen we terug, en toen hadden we het allebei heel moeilijk om afscheid te nemen. We wisten dat we elkaar niet snel terug zouden zien, want we hadden het allebei te druk. Daar stonden we dan, net verliefde pubers die elkaar niet konden loslaten.’

Toen ik wilde vertrekken, zag ik hem in mijn autospiegel terugkomen. Hij kwam me nog een kus geven. De allerlaatste, bleek later.

‘Nog een halfuur stonden we samen op straat terwijl we kusten en knuffelden. Uiteindelijk vertrok Benny naar huis, en ook ik stapte in mijn auto. Maar net toen ik wilde vertrekken, zag ik Benny in mijn autospiegel terugkomen. Hij kwam me nog een laatste kus geven. Zo romantisch... Dat was de laatste keer dat ik hem zag.’

Neef aan de telefoon

‘We zouden elkaar enkele dagen later zien na mijn stage, maar zover is het nooit gekomen. Op de dag zelf stuurde ik hem veel berichtjes om te vragen waar en om hoe laat we zouden afspreken, maar ik kreeg nooit antwoord. Ik werd ongerust en wist niet wat ik moest doen. De volgende dag heb ik nog eens gebeld, en toen nam zijn neef de telefoon op. Zo kwam ik te weten dat Benny gestorven was door een ongeval. Hij was brutaal van de trap gevallen en verkeerd terechtgekomen. Dat was zo’n zware klap voor mij. We waren nog niet zo lang samen, maar we hadden al toekomstplannen gemaakt en hadden echt voor elkaar gekozen. Ik heb het er nog altijd moeilijk mee. Ik zie hem nog heel graag en heb het gevoel dat ik even geen toekomst meer heb. Voorlopig ben ik blij dat ik me kan bezighouden met werk en school, want zo heb ik toch wat afleiding. Ik schrijf ook elke avond alles waar ik aan denk van me af in een schriftje, omdat ik moeilijk kan slapen. Het helpt om m’n hoofd leeg te maken en minder te piekeren. Ik mis hem nog elke dag, maar ik ben blij dat we samen nog een mooie en romantische dag hadden.’

 

De zus van Stien (24) stapte enkele maanden geleden uit het leven. Ze was toen 17 jaar.

‘Ik herinner me ons laatste gesprek nog heel goed, alsof het gisteren was. Twee dagen voor haar dood belde Amber me om te vragen of ik haar wilde komen halen bij de dokter. Ze zei dat ze griep had en daarom niet op school zat. Ik was toen net bezig in de keuken en had eigenlijk niet zo veel tijd, maar toch beloofde ik om haar te gaan halen. Ze zou eerst even bij onze grootmoeder wachten, die vlak bij de dokter woont. Toen ik aankwam, begon ze meteen honderduit te vertellen over haar vrienden en over wat er allemaal was gebeurd op school. Ze was goedgezind en we hebben veel gebabbeld en gelachen. Ze was duidelijk minder ziek dan ze beweerde (lacht). Onderweg naar huis gaf ze al lachend veel kritiek op mijn rijstijl, omdat ze zelf pas leerde rijden en het volgens haar beter kon. We hebben ons toen zo hard geamuseerd. Toen we thuis aankwamen, probeerde ze me nog te overhalen om mee binnen te komen, omdat ze zogezegd te ziek was om haar huishoudelijke klusjes te doen. Dat trucje werkte natuurlijk niet bij mij, en dus zette ik haar af en reed naar huis. Als ik toen had geweten wat ze twee dagen later zou doen...’

Toch niet hersteld

‘Ik had nooit gedacht dat ik haar daarna nooit meer zou zien. Ik heb nu ook veel spijt dat ik toch niet bij haar ben gebleven. Misschien had ik iets kunnen doen voor haar, en anders hadden we toch nog een hele namiddag samen. Ik besef wel dat ik het niet had kunnen zien aankomen. Een jaar eerder ging het veel minder goed met haar. Ze had een moeilijke periode door enkele tegenslagen en aanhoudende klierkoorts, maar we dachten allemaal dat ze er weer bovenop was. Ze deed weer veel leuke dingen, ze lachte weer, ze leek altijd zo vrolijk. Niemand begrijpt waarom ze het dan toch niet meer aankon.’

Was ik maar langer bij haar gebleven en had ik maar vaker gevraagd hoe het met haar ging.

‘We wisten wel dat ze nog moeilijke dagen had, maar ze had nooit laten zien hoe diep ze zat. Ze had ook geen afscheidsbrief of berichtje achtergelaten, en dat vind ik erg moeilijk. Toen mijn vriend me vertelde dat ze er niet meer was, raakte ik eerst in paniek en daarna volledig in shock. Ik leefde wekenlang in een roes. Nu heb ik nog vaak momenten waarop ik even instort, maar ik probeer het stilaan een plaats te geven. Ik ben heel blij dat ik nog zo’n mooi laatste moment heb gehad met Amber, en ik zal dat ook altijd koesteren. Ik hoop wel dat ik ooit verlost zal zijn van mijn schuldgevoel. Was ik maar langer bij haar gebleven en had ik maar vaker gevraagd hoe het met haar ging. Maar ik probeer positief en vrolijk te blijven, want zo had Amber het gewild en zo kan ik haar altijd trots maken.’

 

Joyce (27) verloor haar vriend Roy, met wie ze een dochtertje van 3 jaar kreeg. Hij stapte een jaar geleden uit het leven.

‘Vier jaar geleden ontmoette ik een geweldige man. Al heel snel gingen we samenwonen en werd ik zwanger. Alles liep heel goed, we waren zo gelukkig. Maar Roy had een stotterprobleem. Logopedie hielp niet, en zo’n jaar voor zijn dood begon het steeds slechter met hem te gaan. Hij wilde niets meer doen samen, zei nog amper iets en raakte stilaan depressief. Toch bleef hij altijd zeggen dat er niets aan de hand was en dat het stotteren geen probleem was. Hij lachte alles weg en zei dat het wel zou overgaan. Hij vond het ook niet nodig om naar een dokter of psycholoog te gaan. Zo is hij altijd al geweest: problemen wilde hij alleen oplossen, hij had daar niemand voor nodig. Het was niet gemakkelijk voor mij, want hij kon zijn echte gevoelens goed verbergen. Een week voor hij uit het leven stapte, vertelde hij plots wel dat hij het echt moeilijk had en dat hij bij zijn overleden grootvaders wilde zijn. Zowel ik als zijn moeder hebben toen lang met hem gesproken, maar hij zei alleen dat alles wel in orde zou komen. Een paar dagen later hadden we een discussie. Hij wilde weer niet meegaan toen ik voorstelde om ergens naartoe te gaan. Het werd me even te veel, en daarom ging ik de volgende dag naar m’n mama om daar te blijven slapen.

Strijd met mijn gebroken hart

Ik stuurde hem een sms’je met de boodschap dat ik een nacht niet thuis zou slapen. Maar die nacht stuurde hij me een afscheidsbericht. Hij schreef dat ik de liefde van zijn leven was, dat hij mij heel graag zag en dat hij het zo bijzonder vond dat ik hem een kind had geschonken, ondanks zijn stotterprobleem. Hij verontschuldigde zich ook voor zijn laffe daad en zei dat hij hier niet hoorde. Zulke berichtjes stuurde hij ook naar andere mensen. Ik werd ‘s morgens wakker door zijn mama die belde, en toen ben ik meteen naar huis gereden. Ik vond hem op ons terras, hij had zich opgehangen. Ik haalde hem meteen naar beneden en probeerde hem nog te helpen, maar het was te laat. Ik herinner me weinig van wat er nadien gebeurd is, het was allemaal heel onwezenlijk. Ik besefte niet goed dat hij er niet meer was. Ik kan hem nog altijd niet loslaten, het voelt alsof hij elk moment weer door de deur kan wandelen. Alsof het maar een nachtmerrie is waaruit ik elk moment wakker kan worden.’

Ik heb de liefde van mijn leven verloren, en in onze laatste momenten maakten we ruzie en liet ik hem alleen...

‘Het is ook pijnlijk dat mijn dochter geen papa meer heeft. De dag voor zijn dood schreef hij nog op Facebook dat hij er altijd zou zijn voor zijn kind. Maar dan laat hij ons toch helemaal alleen achter... Waarom? Ik begrijp het niet, echt niet. Ik ben niet boos op hem, maar ik ben wel heel teleurgesteld. Hij heeft ons in de steek gelaten, en ik weet niet waarom. Ik heb nog zo veel vragen, maar antwoorden gaan er nooit komen. Dat is nu ook het moeilijkste voor mij, ik kan het maar niet loslaten. Elke dag voel ik nog altijd veel pijn en verdriet, elke dag moet ik een strijd voeren met m’n gebroken hart. Soms wil ik ook alles opgeven en er gewoon mee stoppen. Maar ik moet verder, voor onze dochter. Ik moet haar een toekomst geven, ook al wilde ik dat samen met Roy doen. Maar ik mis hem gewoon zo hard en ik hou nog altijd zo veel van hem. Ik heb de liefde van mijn leven verloren, en onze laatste momenten samen zijn niet eens mooie herinneringen. Ik wou dat we geen ruzie hadden gemaakt en dat ik hem niet alleen had gelaten. Ik besef wel dat niemand hem had kunnen tegenhouden, maar ik wou dat hij me meer vertrouwde, zodat ik hem kon helpen. Ik verlang zo erg naar hem, naar ons gezin.’

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be

Tekst: Chaima Saysay

 

Lees ook:

• 8 vroedvrouwen verklappen hun meest onvergetelijke ervaringen
• Ilke (30) belandde in armoede: ‘Voedsel is geen vaste kost en is sowieso het laatste wat ik koop’
• 5 dagdromers over hoe hun dromen hun leven beïnvloeden: ‘Het is een verslavende uitlaatklep’